O dziwo, tym razem Solo nie protestowała. Przełknęła swą dumę, wypluła z ust krew i niczym posłuszna córeczka tatusia udała się we wskazanym przez Baylofa kierunku, nie mówiąc zbyt wiele. Właściwie ujmując; nie tyle udała się, co pobiegła ile sił w nogach, w międzyczasie zasłaniając się tarczą i schylając się przed świszczącymi nad głową bełtami.

- Gdzie podziewa się ten pieprzony krasnolud?! - Mruknęła z niezadowoleniem, kiedy tuż obok przeleciał wystrzelony z kuszy pocisk.