Świst strzały, podobnie jak jęk cięciwy, nie były słyszalne wśród trzasków, krzyków i odgłosów poddającego się z jękiem drewna, z którego wieśniacy zbudowali swe chaty, a który nie był w stanie wygrać z płomieniami. Śmierć zatem przyszła bezszelestnie, cicha i okrutna dla tych, którzy skupili na sobie jej uwagę. Przede wszystkim była jednak szybka. Ruchy elfa były ledwie mgnieniem dla oczu postronnego obserwatora. Był to pokaz umiejętności, z których rasa ta słynęła, a którym tylko nieliczni byli w stanie dorównać.

Grot strzały gładko wniknął w pierś osobnika w czarnym płaszczu. Impakt uderzenia pchnął go do tyłu. Zaskoczenie szybkim kontratakiem sprawiło, że nie zdążył na czas odzyskać równowagi. Upadł z szeroko rozłożonymi rękami, wypuszczając z dłoni miecz. Próbował się jeszcze podnieść, zmusić mięśnie do ruchu, te jednak do ruchu potrzebowały bijącego serca, to zaś właśnie uderzało po raz ostatni. Znieruchomiał zatem, wbijając szklisty wzrok w czarne, zasnute chmurami i dymem niebo.

Zanim Ellisar zdołał poczuć zadowolenie z nader celnego strzału, okno nad jego głową eksplodowało, posyłając mu na głowę deszcz szklanych odłamków. Z pustego oczodołu którym było, buchnęły płomienie, zachłannie liżąc framugę i wyciągając swe szpony w kierunku dachu. Nie było czasu na fanfary i oklaski. Walka trwała nadal. Zarówno ta jaką drewno i kamień toczyły z ogniem, jak i ta którą żywi toczyli z tymi, którzy chcieli ujrzeć ich martwymi. Gdzieś od strony frontu karczmy dotarł do elfa odgłos stali uderzającej o stal. Gdzieś dalej rozległo się wycie wilka.