Przez dłuższą chwilę w ich umysłach panowała cisza. Nie można było przy tym rzec, że cisza ta panowała z każdej strony. Ich własne umysły nie dawały im bowiem spokoju, zasypując pytaniami na których tylko niewielką część byli w stanie samodzielnie odpowiedzieć.

- Dobra, nie ma co gadać, nie pomoże nam - ciszę przerwał Nat, a jego głos wcisnął się brutalnie w ich uszy.
- Nat… Przestań - jęknęła Fira, bledsza nieco niż jeszcze chwilę temu i póki co trzymająca wszelkie wyjaśnienia odnośnie stanu Roisin, dla siebie. - Wybacz jego zachowanie - zwróciła się do rybji, wstając niech chwiejnie na nogi. Pozbawiona wsparcia jej rąk złodziejka, zachwiała się nieco jednak udało się jej nie opaść na twardą skałę podłoża.
- Prawda jest taka, że potrzebujemy miejsca w którym moglibyśmy dojść do siebie po stoczonym starciu. Tak jak rzekł nasz towarzysz - wskazała na Mealera. - Nie chcemy zakłócać spokoju, nie mamy jednak większego wyboru. Jeżeli będziemy zmuszeni do walki o to miejsce, wtedy walkę tą podejmiemy. Nie chcemy tego jednak… My… - Kapłanka urwała i zatoczyła się szukając dłonią oparcia, na które na szczęście natrafiła. Oparciem tym był Nat, który poderwał się ze swojego miejsca i chwycił ją w ramiona. Pas szkarłatu naznaczył świeżo założony opatrunek, co jednak zdawało się nie robić na nim wrażenia. Przynajmniej nie na tyle dużego by porzucił rolę rycerza młodej wilkołaczki.

~ Możecie zostać - usłyszeli w końcu, po kolejnej przerwie, w której Roisin wyraźnie wyczuła czyjąś obecność buszującą wśród wspomnień jej snu. Oczy rybji także były w niej utkwione, jednak złodziejka nie doczekała się wyjaśnień. Zaraz też kobieta zniknęła pod taflą wody nie podając im swego imienia ani też nie konkretyzując jak długo będą mogli zostać w jej jaskini. O ile to była jej jaskinia, a nie tylko jedno z wyjść, które połączone były ze sobą podziemnymi rzekami. W końcu o domostwach rybji niewiele na dobrą sprawę wiedziano, były to bowiem istoty skryte i rzadko dzielące się swymi sekretami z tymi, którzy żyli na powierzchni.

- Dobra, to pora rozłożyć graty i wyznaczyć warty - oświadczył Nat, pomagając Firze usiąść pod ścianą. Najwyraźniej na drwalu niewiele rzeczy mogło zrobić wrażenie, a już z pewnością o włos uniknięcie śmierci i panny z jeziorka wciskające się nieproszone do głowy.