- Wszystkim się zajmiem, szlachetny pan się nie martwi - poinformował usłużny rybak, wpierw podnosząc miecz elfa, a później i jego samego. Trzeba mu przy tym było przyznać, że siły to mu nie brakowało. Może nie do końca człowiekiem był? Tego jednak, tak na pierwszy rzut oka i do tego będąc osłabionym, Ellisar stwierdzić jednoznacznie nie mógł.

- Na magach się nie znam ale mała panienka powiedziała, że tera to my już bezpieczni. Szczęśliwa panienka z pewnością ma rację, my jej wierzym - poinformował w trakcie niezbyt długiego spaceru, który zakończył się na obrzeżach wioski, gdzie uchowała się jedna ze stodół. To tam, sądząc po grupie kobiet, starców i dzieci, urządzono lazaret. Mężczyźni krzątali się w samej wiosce, gasząc pożary i ratując co się dało. Towarzyszyły im i kobiety, nadzorując przenoszenie uratowanych dóbr i rozlokowywanie ich w tych chatach, stajniach i stodołach, które wciąż stały. Jak się okazało, im dalej od karczmy, tym ogień jakby mniejszą siłę miał i ochotę by niszczyć dobytek. Widać po tym było, że nie był to przypadek a jak najbardziej celowe działanie. Wyraźnie też jego zakres wskazywał na to, kim był cel atakujących. Lub też kim były cele, bowiem bez dwóch zdań chodziło właśnie o grupkę podróżnych, którzy zatrzymali się by odetchnąć przez jedną noc.

To jednak w tej chwili istotne nie było. Teraz liczyło się tylko jak najszybsze załatanie dziur, których Ellisar się nabawił przy okazji walki. Dziur, z których wyciekało jego życie. Na szczęście wieśniak był nie dość, że silny to jeszcze o szybkim kroku. Wkrótce znaleźli się w stodole, elf został położony na prowizorycznym posłaniu i powitany przez starą, przygarbioną kobietę.
- Szlachetny pan się nie martwi. Yaga zna się na opatrywaniu. Wszystkich nas tu leczy - rybak pochwalił staruszkę która w odpowiedzi zbyła go machnięciem ręki.
- No już, już, zmykaj mi stąd Ditrusie, przeszkadzasz dziecko - pogoniła go jakby był ledwie pacholęciem, chociaż w jej oczach faktycznie na takiego mógł wyglądać. Posłusznie też oddalił się, wcześniej pokłon składając elfowi co zostało nagrodzone pełnym aprobaty mruknięciem Yagi.

- Toście nieźle powojowali, panie elfie - po krótkich oględzinach usłyszał Ellisar diagnozę, która tyle mówiła co nic. Staruszka bez dalszego zwlekania zajęła się opatrywaniem śladów po owym wojowaniu, a elf mógł zająć swe myśli albo podanym alkoholem, który zalatywał zbożem i mocny był niczym słynne krasnoludzkie trunki, albo też rozmową. Cokolwiek by nie wybrał, musiało zadziałać jako znieczulacz, bowiem nic innego mu nie zaoferowano, a ból wcale mały nie był.