| - Witaj – odwzajemniła powitanie Kenta.
Spojrzała na kłębiący się za nim tłum.
A potem nagle w jej głowie, bez żadnej zapowiedzi, bez żadnego sygnału za to z mocą błyskawicy rozbłysła w jej głowie wizja: pole, wielkie puste pole zasnute ciemnym, duszącym, lepkim dymem. Szła przez to nie, nie wiedziała jego krańca, ani początku. Szła powoli, ostrożnym krokiem, rozglądając się uważnie. Ale nie wypatrywała nikogo. Wokół było pusto, nie miała kogo wypatrywać. Patrzyła pod stopy, aby ich nie deptać. Trupów. Ciał. Zwłok.
Leżały wszędzie, choć nie chciała musiała po nich stąpać. Po kończynach, tułowiach, kadłubach. Starała się choć omijać twarze. Puste, wykrzywione w przedśmiertelnej agonii. Przerażone. Rozorane. Zmiażdżone. Byli tam wszyscy: Wachlarz, Kent, Sel’sand, Enoch,Kent, Var Nar Var, elfy. Armia z Puszczy; rasnoludy, nerrany, satyry, centaury, zwierzoludy, driady, smukłe huerry, Gwar Nar Gwar, skrzydlata Trika, Cahr Nar Cahr.. wszyscy, których tutaj spotkała. Wszyscy . Nieżywi.
I oni tam byli. Maska. Zobaczyła ich, jak szli przez pole, sunęli, unosząc się nad ciałami.
- Zwyciężyliście Me’Ghan – powiedzieli Maska i rozpadli się na kawałki, jak spalony papier po dotknięciu.
Potrząsnęła głową, a wtedy pole zniknęło. Zdów była w namiocie. A jeśli Maska mieli rację? Jeśli o szaleństwo Var nar Vara nisoło ich do zguby.. jej szaleństwo. Ona to zapoczątkowała.
Tysiące myśli przeleciało w jednej chwili przez jej głowę, tysiące perspektyw.. ale nie uczyniła nic. Zupełnie nic.
- Idzimy, Kent? – wskazała wyjście.
Musiała poczekać, aż stos znów zapłonie.
__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić. |