- A niby skądinąd przyjść miała? Toż to zło całego świata gniazdo tam swe ma i niczym robactwo wyłazi by szkody robić - westchnęła Yaga, sprawnie czyszcząc ranę sztyletem zadaną, która to w boku elfiego ciała, tkwiła i ból mu sprawiała niepomierny.

Ból zaś był tym, czego mu w tej chwili zdecydowanie nie brakowało. Co prawda staruszka nakładała jakieś maści co to niby miały go uśmierzyć, jednak nie dało się ukryć, że w tym celu, z dostępnych środków, najlepiej właśnie ów trunek się nadawał, z którego to Ellisar korzystać nie chciał. Kobieta zdawała się jednak nie przejmować tym, że swemu pacjentowi cierpień dodaje. Ruchy jej były pewne, doświadczeniem prowadzone.

- Pomarło kilku ale gorzej być mogło gdyby nie panienka i ten jej demon - ostatnie słowo wypowiedziała z wyraźną niechęcią, chociaż bez nienawiści co już samo w sobie dawało znać iż doceniała ona rolę jaką Mizo odegrał. - Prawdą to jest, że szczęście ona przynosi, inaczej niewielu by się ostało. Niech ją bogowie błogosławią - dodała kobieta, wierzchem dłoni łzę ocierając.

Najwyraźniej nie połączyła jeszcze faktów, nie doszła do wniosku, który dla elfa był oczywisty. To właśnie z ich powodu były te wszystkie śmierci i zniszczenia. To oni na tą wioskę rybacką sprowadzili nieszczęście. Gdyby się tu nie pojawili, nie zdecydowali na nocleg, wieśniacy żyliby sobie dalej, nieświadomi grożącej królestwu katastrofy.

Nie zauważył momentu, w którym świadomość odpłynęła pogrążając go w stanie błogiej nieświadomości. Nie pamiętał zwiększonej ilości bólu ani nagłego zaciemnienia. Przejście było delikatne, jakby został utulony do snu w matczynych ramionach. Gdy zaś oczy swe otworzył, pierwszą rzeczą jaką zobaczył, był uśmiechnięty, koci pyszczek.
- No wreszcie się ocknąłeś - powitał go głos, który po chwili namysłu, Ellisar przypisać mógł do imienia Mizo.

Znajdowali się w innym miejscu niż to, które Ellisar zapamiętał. Nie była to bowiem stodoła, a czyjaś izba. On zaś nie leżał na kocu rzuconym na siano, a na wygodnym sienniku. Ktoś zatem musiał go przenieść i umieścić w izbie jednej z chat, które ocalały z pożaru. Za oknem słońce świeciło pełnią swych sił i skrzyło się na grubej warstwie śniegu usypanej na parapecie.
- Mam nadzieję że jesteś gotowy do drogi - oświadczył demon, stając przy łóżku i spoglądając na elfa z uwagą. - Ulrisa wcięło, nie mamy jednak czasu go szukać. Musimy jak najszybciej dostać się do stolicy. Dusza nie chce jechać bez ciebie więc…
W głosie skrzydlatego towarzysza kotki kryła się groźba. Najwyraźniej niewiele obchodziło go zdrowie czy dobro elfa. Mieli zadanie i to ono było istotne, a że Dusza zapragnęła towarzystwa barda… Cóż, Mizo nie krył, że gdy będzie trzeba to nie zawaha się przed związaniem Ellisara i przytwierdzeniem go niczym worka ziemniaków, do końskiego grzbietu. Tylko skąd tego konia miał wytrzasnąć…?