Tam coś zwierzęta wabi. To nie żadni orkowie. Tylko cholerna magia albo jakieś żarłoczne rośliny. Bądźcie gotowi na wszystko. Powiedział Brenton. Naturalnie wykluczone było by odpuścili. Poluzowal konia zsiadł z niego i dał mu się prowadzić.

- Młody dobrze gada. - stwierdził Ragnar, wyciągając broń. - Od orków zwierzęta by uciekały. Jedno jest pewne. Będzie tam coś do utłuczenia. - dodał, ruszając za koniem, który miał jego zapasową broń.

- Wspaniale! - ucieszył się Furbin, najwyraźniej wierząc, że będą to jednak orkowie. Natomiast pozostali karawaniarze zignorowali pomysł i stwierdzili, że jadą dalej.

- Najwyżej nas dogonicie - odparł jeden ze strażników ze wzruszeniem ramion.

Początkowo grupka podążała za koniem Brentona, który parł przed siebie, uspokajany jedynie przez jeźdźca. Natomiast po chwili Furbin zatrzymał wszystkich i wskazał coś na ziemi. Wydawało się, że jest to jakaś zwierzęca ścieżka, nie wyglądało to na ślady bandy orków.

- Cholera - zaklął krasnolud pod nosem. - To chyba nie orkowie. Wracamy?

- Po mojemu to albo zwierzęta albo zwierzoludzie. Tak czy inaczej, już i tak mamy sporo na głowie, niech zajmie się nimi ktoś inny. Wracajmy. - stwierdził drugi krasnolud.

- Wracajmy zatem - odrzekł Brenton. Już i tak na liście miał orków i zwierzoludzi zleconych przez rycerzy.