Widząc ranionego szlachetkę Svein pomyślał, że przybył za późno. Gdy jednak ten sam ranny ruszył pełen animuszu na napastnika szczurołap postanowił usunąć się z drogi. Dostać w głowę od przypadkowego przedmiotu było bardzo łatwo, zwłaszcza biorąc pod uwagę miotane noże. Skrył się w cieniu czekając na rozstrzygnięcie potyczki, zakrywając w międzyczasie uszy Korka przed dźwiękiem wystrzału, który mógł go skutecznie spłoszyć. Na całe szczęście kundelek był niewielki i w razie potrzeby mógł zostać schowany za pazuchę.

Svein oceniał szanse towarzyszy Otta. Postanowił interweniować nie tylko, gdyby mieli kłopoty, ale również przy każdej okazji, która byłaby dlań bezpieczna. Rzut kamieniem z bruku w odwróconego plecami napastnika byłby bardzo w stylu Sveina.