| Powoli docierały do niej obrazy z otoczenia. Wszędzie ta krew i brud. Z początku nie sądziła, że nadal są w szpitalu. Szpilate są zwykle czyste i pachnie w nich środkami czystości. Pomieszczenie nie wyglądało na szpitalne pod tym względem. Jej matematyczny umysł starał się wyjaśnić wszystko racjonalnie, jednak nie znajdywał żadnych logicznych wyjaśnień. Nie czuła się jakby to był sen, albo jakaś mara.
Uznała więc, że oszalała, a to co widzi to nic innego jak wyobrażenie jej chorego umysłu. Z pewnością w rzeczywistości nic nie wyglądało tak jak to na co patrzy. Nie mogła się zdradzić z tym co widzi, bo z pewnością Agent Bernard wsadziłby ją do psychiatryka i nafaszerował masą leków, od których by spała. To nic, że w rzeczy samej, agent właśnie leżał na posadzce z wyprutymi flakami... to tylko jej chora wyobraźnia. W końcu życzyła mu śmierci, nic dziwnego, że teraz leży martwy.
Nie mogła sobie teraz pozwolić na to aby tracić cenny czas na wyjaśnianie czegokolwiek. Szła siu-siu jeszcze przed chwilą. Może po drodze znajdzie Edwarda i razem pojadą do tej dziczy po swoją córkę?
Sara patrzyła z niedowierzaniem na wszystkich. Podeszła nawet do agenta i ukryła jakiś dziwny nieopanowany uśmiech w dłoni. Potem odwróciła się nie wymawiając nawet słowa, złapała za usmarowaną krwią klamkę i wyszła z pomieszczenia. |