- Ten głupiec? Faktycznie, ciężko go nazwać groźnym - odparła po chwili milczenia, odwracając twarz w ich stronę. - Wiele ostatnimi czasy dociera do nas niepokojących wieści. To ciężki czas dla królestwa - wyznała, wzdychając przy tym, chociaż bez wątpienia była to gra i to na dodatek niczym nie kryta. Kobieta uśmiechała się zza róży, obserwując ich jeszcze przez kilka uderzeń serca, nim wskazała im sofy.
- Gdzież moje maniery, usiądźcie - rzekła, jako pierwsza ruszając w kierunku wyglądających na wygodne, mebli.

Jej krok był powolny, przemyślany i, podobnie jak postawa, dumny. Kimkolwiek była musiała mieć nie lada władzę, popartą wysokim urodzeniem i licznymi koneksjami. Nie wykazała także szczególnego zdziwienia na wieść o Duszy, ani na wygląd Moonri, jak i to, że demon jest jej towarzyszem. Także pochodzenie elfa nie zostało zaszczycone nawet lekkim uniesieniem brwi. Rybak zaś po prostu zniknął gdzieś w owym tłumku znakomitości, co sądząc po postawie Ditrusa, jak najbardziej mu odpowiadało. Ewidentnie, w tym bogatym otoczeniu i w towarzystwie lepiej od siebie urodzonych, czuł się on nieswojo. O ile bowiem wcześniej część z nich była po prostu towarzyszami podróży, co prawda bez wątpienia wyższego stanu to jednak przystępnymi i tak jakoś… zwyczajnymi. Teraz zaś, w tym bogatym wnętrzu, stojąc przed kobietą, która była ucieleśnieniem owego wysokiego stanu, szlachetności i majestatu, dotkliwie odczuwał swoją pozycję. Usiadł jednak wraz z innymi, chociaż w pewnym oddaleniu i na skrawku sofy, co by swym odzieniem nie bezcześcić drogiego materiału, którym siedzenie było pokryte.

Nadzieja jednak na to, że uda mu się zniknąć, pierzchła bardzo szybko, wraz z Duszą, która w krótkim mignięciu przeobraziła się z powrotem w dziewczynkę i w najlepsze usadowiła na oparciu mebla, tuż przy rybaku. Mizo z oczywistych względów potraktował Ditrusa nader morderczym spojrzeniem, natomiast szlachetna Sintari wybuchnęła śmiechem. Dźwięk ów był zadziwiająco ciepły i przyjemny dla ucha, niezbyt jednak pasujący do pozy, którą od początku spotkania przybrała.
- Czyżbyś zamierzała doprowadzić biednego Mizo do kolejnego z jego słynnych ataków szału, urwisie? - zapytała, rozsiadając się wygodniej i zakładając nogę na nogę, przy którym to ruchu odsłoniła znacznie więcej nagiego ciała niż damie wypadało.
- Ditrus pachnie rybami. To przyjemny zapach - wyjaśniła dziewczynka, szczerząc wesoło ząbki i machając ogonem.
- No i się wyjaśniło. Nakażę zatem przygotować dla Mizo kąpiel ze świeżo złowionych ryb i po problemie - oświadczyła ich gospodyni, unosząc dłonie tak, jakby miała zamiar klaśnięciem wezwać służbę.
- Po moim trupie - wycedził demon, mierząc ją równie “przyjaznym” spojrzeniem co wcześniej rybaka.

- Racz wybaczyć, drogi Ellisarze, demon ów, którego na swe nieszczęście miałeś okazję spotkać i mieć za towarzysza podróży, ma wyjątkowy problematyczne poczucie humoru - Sintari zignorowała Mizo i zwróciła się wprost do elfa. Zaraz też faktycznie klasnęła w dłonie, na które to wezwanie jedna z draperii odsunęłą się ukazując młodą dziewczynę, zapewne służącą.
- Kari, przynieś mym gościom coś do zjedzenia i słodkie przekąski dla…
- Nina upiekła dzisiaj świeże, miodowe serduszka. Od rana twierdzi, że panienka przyjedzie - poinformowała dziewczyna, wcinając się swej pani w słowo po czym znikła niczym duch.
- Co byśmy zrobiły bez Niny - Sintari mrugnęła konspiracyjnie do Duszy, której mina wyrażała stan bliski euforii. - Zanim oddamy się grzechowi folgowania naszym słabościom, pozwólcie że się przedstawię. Jak już wiecie, zwą mnie Sintari, a sądząc po tym że zarówno Dusza jak i Mizo zdają się wam ufać, nie widzę problemu z wyjawieniem iż w tym oto pięknym królestwie, sprawuję rolę Mistrza Cieni - pochyliła głowę, uśmiechając się lekko.

Mistrzem Cieni określano zawsze tą lub tego, kto władzę sprawował nad szpiegami znajdującymi się na usługach koronowanej głowy. Każde królestwo posiadało taką personę, a niektóre nawet kilku, by zapewnić sobie jak największą przewagę nad przeciwnikami. O ile było to wiadomym, Nemeria posiadała tylko jednego i tak dalece jak wiedza Ellisara sięgała, był on mężczyną, elfem na dodatek, pochodzącym z rodu Mrocznych, o których niewiele było wiadome, poza tym że niezbyt lubią się z Wysokimi i wręcz nienawiścią darzą Złote.
Nie było także tajemnicą, że Mistrzowie Cieni ściśle współpracowali z Mistrzami Ostrzy, których zadaniem było ciche likwidowanie wszelkich zagrożeń, zanim staną się zagrożeniami realnymi.

- Biorąc zaś pod uwagę to co już usłyszałam z twych ust, a także to co wyjawił mi niejaki Ulris, który obecnie odpoczywa w przeznaczonej na jego użytek komnacie, sprawy z Wiedźmami zaszły dalej niż z początku sądziliśmy, że zajdą - kontynuowała, sięgając po karafkę i nalewając wina do stojących obok kielichów. - Nie rozumiem jednak dlaczego zgodziłeś się wziąć udział w tych wydarzeniach i jaka ma być twa rola, a także cel.
Co prawda istniała niemal pewność, że o roli jaką elf odegrał wiedziała znacznie więcej niż twierdziła, o tyle cel a także powody z pewnością były dla niej istotną informacją, która zaważyć mogła na dalszym życiu barda.