| Isak po zabiegu, czuł się o wiele żywiej. Kilka łyków spirytusu również pomogło mu uśnieżyć ból, aczkolwiek pomysł Deverella całkowicie mu nie przypadł do gustu.
”Po moim trupie.” pomyślał Isak, wykonując ręką gest kategorycznej odmowy.
- Nie. Żadna łapa, żadnego rycerza nie tknie mojego dobytku. Próbowaliście mnie zbyt wiele razy zabić. Dam radę sam. W razie jakbym potrzebował pomocy, skinę na was. Będziecie widzieć mnie przecież z okna. – Isaka zastanawiał fakt, co wiedźmin miał na Rycerza Zakonnego, że ten tak na wszystko się godził. Był tu sam, we wsi nie było żadnego posterunku czy nawet większej kaplicy Wiecznego Ognia, a mimo to Sir Aditya chciał tu coś zmienić, rozprawić się z leśną szajką, a przy tym jadł wiedźminowi z ręki. Dlaczego? To pytania siedziało w głowie Isaka.
Nim ruszył do kowala, przywdział tylko lekką, zwiewną lnianą koszulę by ta nie urażała świeżego opatrunku, którą miał w jukach, teraz rozpostartych na jednym z wolnych stołów. Miecza nie zostawił, cały pas od spodni wraz z mizerykordią, sztyletem i długim mieczem wisiał przy boku. Jedynie kuszę zostawił pod czujnym okiem wiedźmina, pięknie wykonaną, z odpowiednio dobraną pod Isaka siłą napięcia cięciwy. Piękna to była broń, aż Isak żałował że nie miał z niej pożytku w ostatniej walce. Z pewnością wtedy w okolicy karczmy zostałoby jedno więcej ścierwo bandyty.
Parov poza naprawą uszkodzeń, miał jeszcze jedną sprawę do kowala, a mianowicie chciał nabyć tarczę. Odpowiednio dużą, by zdołała wyłapać strzały jakichkolwiek łuczników, a w razie potrzeby by ta mogła po wbiciu w ziemię i kucnięciu stanowić również podpórkę pod kuszę i osłonę, za którą mógłby spokojnie przeładować. Z resztą koniec końców, zadowoliłby się również czymś mniejszym i wygodniejszym w użytkowaniu.
__________________
Po prostu być, iść tam gdzie masz iść.
Po prostu być, urzeczywistniać sny.
Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć.
Po prostu być, po prostu być. |