Elke

Zgrabne ruchy dłoni, szybko poruszające się usta i skupiony wzrok. Ruchy maga przygotowującego kolejne zaklęcie doprowadzały Elke do jeszcze większego szału bitewnego. Jej nogi już napinały się do coraz szybszych kroków w jego stronę, zbielałe kostki na dłoni od mocno trzymanej tarczy drżały w podnieceniu. A to mogło okazać się jeszcze większe, gdy zamiast skupić się na powaleniu przeciwnika, zmuszona była do odbicia tarczą ciągłego płomienia, który wydobył się z rąk maga. Obecny przeciwnik również lubił bawić się ogniem, tak jak ten skurwysyn, który zostawił jej wieczną pamiątkę na barku. Zauważyła po czarnowłosym lekkie skrupuły, gdy odbity od tarczy ogień zaczynał przedostawać się w każdy zakamarek karczmy, grożąc jej podpaleniem. Przerwał zaklęcie, ogień przestał wyzierać z jego rąk. Okucie tarczy zdążyło rozpalić się do czerwoności, a solidne drewno sczerniało od płomienia. Elke zmuszona była odrzucić ją na bok.
Nilfgaardka w podorędziu miała także topór. Choć i czarnowłosy sięgnął do swego pasa po sztylet, jego broń nie dawała mu dużych szans. Blondwłosa kobieta zamachnęła się bronią. Pierwszy cios mężczyzna uniknął, drugi już mu na to nie pozwolił, swym długim sztyletem wykonał blok. Ten o dziwo mu się udał, jednak odpychając sztyletem topór, mężczyzna odsłonił całe swe ciało. Mocnym kopniakiem Nilfgaardka sprawiła, że poleciał na ścianę, odbijając się od niej bezwładnie niczym worek z pszenicą.
Czarnowłosy zaczął macać się po szyi, sprawiając wrażenie, jakby próbował sobie tak pomóc w złapaniu tchu. Nie był w stanie wstać. Elke podeszła kilka kroków i napawała się radością z możliwości pokonania pierwszego w swoim życiu czarodzieja. Gdy już trzymała topór w górze, jakieś drobne światło przy dłoni mężczyzny błysnęło. Nie zwolniła to jej topora. Cięła, jakby miała przepołowić ciało swego przeciwnika na pół. Broń weszła gładko. Rozpłatała głowę mężczyzny, jego mózg rozlał się, następnie krew i wnętrzności, gdy ostrze dotarło do jego klatki piersiowej i brzucha. Piękny był to widok dla blondwłosej kobiety, tak łaknącej w obecnej chwili rzezi. Zaraz jednak poczuła, że coś było nie tak. Opór był zdecydowanie za lekki, a coś, co leżało pod nią, a powinno być zwłokami mężczyzny, zaczęło powoli nienaturalnie zanikać, pozostawiając pod sobą jedynie trochę rozpryśniętej krwi. Musiał ją oszukać jakąś sztuczką magiczną. Czuła w powietrzu metaliczny zapach krwi. Więc musiała go trafić. Ale nie śmiertelnie, sądząc po nieznacznej ilości krwi. Gdy rozejrzała się dookoła, widziała przerażenie w oczach pozostających w karczmie gości. Ale nigdzie nie było czarnowłosego mężczyzny. Jedynie znikąd w środku pojawił się kot o czarnej sierści. Zjeżony szybkimi susami wymknął się przez wyjście. Plamki krwi znaczyły ścieżkę ucieczki futrzaka. Instynkt podpowiedział Elke, że taką formę musiał przybrać czarnowłosy mag. Pomknęła za nim, jednak kot był zbyt szybki, by mogła go doścignąć. Otwierając drzwi, natknęła się na inne znajome z tego dnia postacie.


Fika i Isak

Isak częściowo miał rację. Jego przeciwnicy wpadli w furię po zabiciu swego towarzysza i byli nieco narwani. Nie były to jednak kompletne żółtodzioby. Wytchnienia nie dawała mu Fika, z okrzykiem na ustach raz za razem posyłając strzały w stronę najemnika. Nim jeszcze ktokolwiek do niego podbiegł, pierwsza musnęła jego hełm. Druga ześlizgnęła się po jego zbroi i odbiła w stronę walczącego wiedźmina z leszym. Isak nawet nie mógł obejrzeć, czy oboje jej uniknęli, bo już przy nim był walczący krótkim mieczem mężczyzna. Momentalne cięcie ciężkim, półtoraręcznym mieczem bandyta uniknął z gracją tancerza. Zlękł się nieco i wycofał, oczekując na wsparcie półelfa. Rudowłosa złapała rytm w swym strzeleckim szale i trzecia strzała zatrzymała się już na wilczej skórze pancerza, tracąc tam swój impet. Dała się jednak odczuć lekkim bólem w plecach. Dwaj bandyci wzięli Isaka w kleszcze i rozpoczęli swój taniec. Choć żaden z nich w solowym pojedynku nie miałby z nim szans, tak we dwójkę tworzyli zgrany duet. Zmuszeni byli do częstych uników przed znacznie dłuższą bronią najemnika, jednak ciągle wyprowadzali kąśliwe kontry, jeden krótkim mieczem, drugi sztyletem. Większości z nich Isak unikał, bądź zatrzymywały się na jego ciężkim pancerzu, ale wystarczająco zajmowały jego uwagę, by czwarta strzała półelfki z dużą siłą wbiła się mu pod ramię w miejscu łączenia pancerza. W tej chwili osłabienia najemnik oberwał także mieczem mężczyzny, który ześlizgnął się po zbroi. Piąta strzała półelfki również wbiła się w ciało. Jednak tym razem w jej sprzymierzeńca, który zachęcony swym trafieniem sekundę zbyt długo pozostał przy najemniku i poczuł, jak boczna część grotu rozrywa mu kurtkę na plecach i znajdującą się pod nią skórę.
Bandyta zawył. Dla Isaka był to moment, w którym mógł przedostać się do korzystniejszego terenu. Pomknął w stronę ławy, unikając szóstej strzały, a także nie mogącego go dosięgnąć sztyletem Veerila. Isak siłą dysponował nadzwyczajną, także już jedno kopnięcie ławy pozwoliło mu na ustawienie jej w taki sposób, aby odgrodzić się od atakujących. Ciągle nieco zaślepiony śmiercią towarzysza półelf zaatakował swym sztyletem, lecz najemnik ustawił się na tyle korzystnie względem ławy, że to on sam celnie skontrował swego przeciwnika. Jedynie dzięki zwinności cięcie rozcięło nogawki spodni i wyłącznie nacięło naskórek. Nim jednak Isak zdążył poprawić, siódma strzała Fiki trafiła go w hełm. Na ułamek sekundy jego naznaczona bliznami twarz rozświetliła się od iskier, ale strzała na jego szczęście nie przebiła wzmocnionego metalu. Doprowadziła jednak do lekkiego wstrząśnienia mózgu, zmuszając go do przyklęku. Instynkt schował go przy ławie, w której utknęła ostatnia, ósma strzała.
Kilka ran oraz obicia mocno nadwątliły siły najemnika. Najmocniejszy ból czuł w miejscach, gdzie trafiły go strzały półelfki: w czaszce, pod prawym ramieniem i przy udzie. Ostatnia rana być może nie byłaby szczególnie dotkliwa, gdyby mogła się spokojnie zasklepić. Pozostający w ciągłym ruchu Isak nie dawał jej na to okazji. Walka wiedźmina z leszym była niezwykle wyrównana. Potwór odwzajemnił się zabójcy potworów ciosem pazurami w bok, zostawiając wyraźne, potrójne rozcięcie. Ich walka dotychczas była na tyle intensywna, że nastąpiło chwilowe wstrzymanie broni na złapanie oddechu. Wiedźmin zauważył, że Isak znajduje się w coraz większych tarapatach. Półelf i mężczyzna z mieczem otrząsnęli się ze swoich ran, a w ich stronę z wyciągniętym kordzikiem biegła także wściekła, rudowłosa półelfka. Wiedźmin nadzwyczaj szybkim i długim skokiem przybliżył się do Isaka. Leszy pognał za nim. Ale to widocznie również było celem mutanta, który rzucił wiedźmiński znak, powodujący pokrycie się najbliższego otoczenia ogniem. Oberwało się leszemu i ławie, stanowiącej teraz przeszkodę nie do przebycia w szybkiej drodze do Isaka. W ławę rzucił jeszcze petardą, która spowiła całe otoczenie w sporym dymie. Chwycił pod bok najemnika i szybkim krokiem zaczął okrążać karczmę, mając odsłoniętą drogę ucieczki. Wijący się leszy wył przeraźliwie, gdy Kohtar i Veeril ściągnęli swoje kurtki i zaczęli nimi gasić ogień pokrywający futro bestii. Wśród unoszącego się, gęstego pyłu z wybuchu petardy, nie mieli zamiaru ruszać w pościg za wiedźminem i Isakiem.


Marina

Bez większego oporu uzdrowicielka opuściła karczmę razem z rycerzem Wiecznego Ognia. Po wyjściu i odejściu kilkunastu kroków od wejścia do karczmy, mężczyzna się zmitygował na słowa Mariny i puścił jej ramię ze swojego mocnego uścisku. Kobieta zauważyła, że zrobiłu mu się na sekundę głupio, szybko jednak wrócił do swojego cwanego wyrazu twarzy.
- Wybacz pani. - Powiedział uniżonym tonem rycerz. - To z troski o pani zdrowie. Ale ja mam na tych parszywców strategyję. Gdy jeden z nich wygra walkę, wykończę tego drugiego, już zmęczonego. Razem jeszcze jak dwie parszywe istoty zawarłyby ohydny sojusz przeciwko mnie. A choć łaska Wielkiego Ognia nade mną czuwa, tak podpowiada mi, że ze sprytu w walce trzeba korzystać, by przechytrzyć te pomioty nieczyste. No i przede wszystkim zesłał mnie tu, by chronić swym męstwem osobników nie mogących się bronić samych, jak pani.
Rycerz tłumaczył się ze swojego wycofania z walki, żywo przy tym gestykulując. W tym czasie słyszeli, jak z karczmy dochodzą odgłosy walki. Pojawił się tam nawet gwałtowny błysk, jakby ognia, trzaskającego o drewno.
- Niech no zaraz któryś wylezie z tej karczmy, to się nim zajmę! A pani niech się trzyma blisko, bo wokół karczmy też jakieś odgłosy walki.
Rycerz nie kłamał, wszędzie wokół panowała ciężka atmosfera, uszu dochodziło szczękanie o siebie metalu, nawet jakieś wybuchy. Drzwi karczmy na moment nieznacznie się uchyliły. Zaalarmowany rycerz sięgnął po swój miecz, ale Mariny i jego oczom ukazał się jednak sadzący susy, ranny kot. Z drugiej strony, zza rogu karczmy zaczęły zbliżać się dwie zbrojne postacie.


Fika

Pożar na leszym szybko udało się ugasić. Pył z petardy powoli zaczął opadać, odsłaniając wciąż palącą się ławę. Na szczęście leżała w oddaleniu od karczmy i nie zagrażała podpaleniu całego budynku. W momencie ugaszenia pożaru, Veeril momentalnie podbiegł do ciała Bjornara i zaczął je oceniać z bliska.
- Bloede Arse. - Powiedział półelf bez nadziei. - Skurwysyny. Kohtar, zajmij się leśnikiem.
Tuż obok przemknął czarny kot, który zmaterializował się w człowieka. Czarnowłosego, zalanego na twarzy krwią. W ręku miał amulet z kamieniem w środku, który natychmiast się rozsypał na drobny mak.
- Kurwa, zmarnowałem cały amulet. Co jest!? - Szybko rozejrzał się po okolicy. Zdziwił się na widok Fiki, jednak nie zatrzymywał długo na niej wzroku, szybko podszedł do ciała Bjornara. Jeden rzut okiem na zmasakrowane gardło mu wystarczył, by rozeznać sytuację. - Kurwa! Jak?!
- Zbyt ufny... jak w całym życiu... - Odpowiedział smutnym głosem półelf.
- Miałeś go pilnować, Veeril! Bjarni... - Fika dostrzegła w oczach czarnowłosego łzy. - Zresztą później mi opowiesz. Musimy uciekać. Jak reszta?
- Żyjemy. Sam jesteś ranny. – Odpowiedział Veeril. Czarnowłosy nie zważając na cieknącą krwią raną na głowie wziął pod ramię ciało Bjornara. Półelf zareagował szybko, biorąc go z drugiej strony.
- Bierzemy jego ciało, pochowamy je gdzieś w lesie, jak należy. Ale teraz szybko, nie jest bezpiecznie. - Powiedział, obserwując okolicę. Ponownie swój rozmyty od łez wzrok zatrzymał na Fice. - A co z nią?
- Skurwysynka trafiła mnie z łuku! - Pierwszy raz odezwał się w rozmowie Kohtar. Patrzył ze złością na półelfkę i wskazał na ranę na plecach.
- Przypadek. Częściej trafiła tego skurwysyna w metalowej puszcze. - Wstawił się za elfką Veeril, stawiając już pierwsze kroki w stronę lasu.
- Bronisz jej, bo też ma spiczaste uszy! - Krzyknął wściekły Kohtar. Na twarzy Veerila również rysowała się złość na wskutek rasowej uwagi.
- Ciszej kurwa. Jakoś nie widzę, by dalej nas atakowała. Idziesz z nami? - Odezwał się na koniec do Fiki czarnowłosy ze smutnym uśmiechem. Cała kompania powoli zmierzała w stronę lasu. Widać było, że nie zamierzali czekać na jej decyzję, jeśli miałaby zamiar zwlekać.


Elke, Marina, Isak

Wiedźmin prowadził pod ramię odzyskującego świadomość po oszołomieniu Isaka. Mutant miał jedynie ranę pazurem pod bokiem, znacznie bardziej poharatany został najemnik. Z jego boku wystawała ciągle strzała, na udzie widać było skąpane w krwi rozcięcie. Powoli kierowali się do wejścia w stronę karczmy, gdzie natknęli się na Marinę i rycerza Wiecznego Ognia, w pełni zdrowych. Podobnie, jak wychylającą się z karczmy zasapaną Elke, w nieudolnej próbie dogonienia maga pod postacią czarnego kota. Ten jednak popędził gdzieś za budynek, zostawiając blondwłosą wojowniczkę z resztą osób zebranych w pobliżu wejścia do karczmy.
- Miałeś pojawić się na gwizd! - Krzyknął wściekły wiedźmin.
- Sam pierwszy gwizdnąłem! Nie pojawił się nikt na pomoc! - Odpowiedział niezadowolonym tonem rycerz.
- Nie widzę nawet śladu walki po tobie! Zresztą nieważne, medyka nam trzeba! Idź po jakiegoś! - Powiedział, wskazując na rannego Isaka. Gdy jednak ujrzał wściekłą twarz Elke, zwrócił się także do niej.
- Pani, nie wiem, kim jesteście. Ale sądząc po toporze i zawziętości na twarzy, możemy potrzebować waszej pomocy. Gdy wyleczymy się z ran, pójdziemy z obławą na okoliczną bandę. Ten tchórzliwy rycerz zapłaci za udział w wyprawie, także dobrze na tym wyjdziecie.
- Co! Że ja? - Ponownie zbulwersował się rycerz. Jednak pod ostrym wzrokiem wiedźmina zmiękł i spojrzał w stronę Elke, czy się zgodzi. Szybko przypomniał sobie także o stojącej obok siebie uzdrowicielce i wskazał jej dłonią rannego najemnika. - Za medyczne usługi także, jeśli mogłaby pani...

Elke i Isak

Wiedźmin skinął na podziękowania najemnika. Po chwili zastanowienia powiedział.
- Miałbym za dużo przeciwników wokół siebie. Zresztą, teraz, jak wiem przeciw czemu walczymy, lepiej się przygotuję do walki.
Następnie dołączyli do całej reszty, gdzie Isak obejrzał swoją ranę i wygłosił tyradę na temat własnych metod leczenia ran.
- Skoro już mamy medyka na usługach, niech on się zajmie leczeniem. Mikstury ma pewnie gotowe pod ręką, nie będzie trzeba biegać po łąkach i zbierać kwiatki. - Odezwał się nieprzyjemnym głosem wiedźmin. Nie można było jednoznacznie stwierdzić, że wynikał on z Isaka znajomości wiedźmińskich receptur, a najemnik nie mógł dowiedzieć się więcej, bowiem skierował swe kroki do karczmy.
- Venter. - Odpowiedział wiedźmin Elke, zdając sobie sprawę, że sam się nie przedstawił. Nie było mu jednak głupio, że zrobił to dopiero teraz. Z jego doświadczenia rzadko kiedy jego rozmówców obchodziły takie szczegóły jak imię. Isak zdołał je jeszcze dosłyszeć przekraczając próg karczmy.
- Sir Deverell Aditya, jaśnie uniżony rycerz Wiecznego Ognia. - Ukłonił się teatralnym gestem rzeczony rycerz.
- Marina. - Odezwała się uzdrowicielka, do której wreszcie uśmiechnęło się trochę szczęścia i mogła zarobić trochę grosza, nie nadstawiając przy tym niepotrzebnie swojego karku, jak przy wcześniejszym możliwym zleceniu dla kupca.
- Ten gbur, który przed chwilą odszedł od nas, to Isak Parov. - Rzekł dumnym głosem Deverell. - Skoro sam nie potrafił się przedstawić naszej grupie. Mówiąc szczerze, jest to...
- Zamknij się. - Przerwał mu wiedźmin. - Będzie chciał, to zaraz sam nam powie, kim jest. Przedstawiając się wzajemnie, możemy dojść do złych wniosków. A przecież zależy nam na wspólnym wykonaniu celu? Proponuję więc udać się do karczmy, jeśli nas stamtąd nie pogonią. Pani Marina zajmie się rannymi, a my obgadamy plan.
Po czym wszyscy weszli do środka, gdzie Isak rozmawiał już z karczmarzem. Ten łypnął nieprzychylnym wzrokiem na wchodzącą w progi jego karczmy grupę, jednak mając przed sobą mieszek otrzymany od najemnika, przełknął ślinę i wysłuchał do końca wypowiedzi. Odpowiedział nieco niechętnym tonem.
- Dziękuję panie. Chociaż za wygonionych dzisiejszego wieczora klientów mi się nie zwróci. Mamy w wiosce kowala, Diemena. Raczej zajmuje się wytwarzaniem cywilnych narzędzi, ale w ostatnim czasie tak się namnożyło tu różnych zbrojnych, że i wprawy w naprawianiu rynsztunku pewnie nabrał. - W głosie karczmarza można było poznać dodatkową pretensję w ostatnim zdaniu, jakoby miał dość obecności jakichkolwiek zbrojnych w swoim otoczeniu, włączając w to Isaka i jego nową kompanię. - Jego dom znajduje się pięć budynków od mojego, w przeciwną stronę do lasu. Zresztą, poznacie sami, ma strasznie zagracone podwórze żelastwem.
Po czym powrócił do naprawiania drzwi z jednego z najmowanych pokoi, które ktoś brutalnie wyrwał z zawiasów. Inna dziewka karczemna szorowała podłogę z krwi, sądząc po czerwono zabarwionej szmacie.
W karczmie było pusto, wszyscy goście uciekli. Kompania nie musiała się nawet silić na pójście do pokojów w celu leczenia ran. Gdy Isak podchodził do reszty, przy większym stole siedziała cała reszta. Deverell zamówił dzban piwa, które już zostały rozlane między niego, Elke i wiedźmina. Uzdrowicielka Marina natomiast zajmowała się odkażaniem rany po pazurach potwora przy żebrach wiedźmina.
- Jutro lub pojutrze chciałbym ruszyć. Musimy wyleczyć się z ran, naprawić ekwipunek. Być może uda się jeszcze kogoś do nas dołączyć, bo wciąż nas mało. Ale jednak nie możemy za długo czekać, bo i ta cholerna banda zdąży się na nas przygotować. - Mówił wiedźmin, czasem tylko robiąc przerwy na syknięcia, gdy uzdrowicielka przemywała przezroczystym płynem jego ranę.
- Zdejmij górne odzienie, panie. - Powiedziała Marina, na co posłusznie wiedźmin zaczął zdejmować swój skórzany kaftan i zakrwawioną koszulę. - Szyć rany nie będzie trzeba, nie jest zbyt głęboka. Ale muszę owinąć bandażem.
Uzdrowicielka zakończyła zadanie. Spojrzała jeszcze na rycerza i Elke, oceniając ich stan zdrowotny. Sięgnęła do swojej torby z medykamentami i wyciągnęła z niej flakonik z zielonkawym płynem, który wręczyła Elke.
- Proszę, pani. Jeśli jutro rano mielibyście ruszać, to powinno... zmniejszyć zmęczenie. Wypij pani przed zaśnięciem, ewentualnie zaraz po przebudzeniu, ale wtedy efekt będzie mniejszy. - Po czym przeniosła już wzrok na Isaka. Z nim naturalnie miała najwięcej pracy, do czego ten sam już się przygotował, zdejmując zbroję oraz obserwując, jak dziewka karczemna podaje mu zamówioną butelkę spirytusu. Choć nie miał pewności, czy ten na pewno jest krasnoludzki. Marina pobieżnie obejrzała jego rany i powiedziała. - Jeśli chcecie panie to szybko wyleczyć, dzisiaj już nie wskazane będzie pokonywanie większych dystansów. Zwłaszcza z tą zbroją.
- Cóż, Isaku drogi. - Odezwał się lekko kpiącym głosem Deverell. Następne słowa wypowiadał już normalnym tonem. - Skoro najpierw musimy wybawić tę wioskę pozbywając się tej bandy i potworów, to pomogę ci. Zabiorę zbroję do tego kowala. Zresztą, znam się na tym typie zbroi dość dobrze i będę w stanie odpowiednio poinstruować go, jak ją porządnie naprawić.
Wiedźmin spojrzał ze zdziwieniem na Deverella. Odezwał się do niego.
- Ja ją wezmę. - Szybko wstał, jednak lekko syknął z bólu, gdy poczuł świeżo opatrzoną ranę.
- Nie trzeba. Będziecie widzieć mnie z okna, jeśli macie co do mnie wątpliwości. - Rycerz Wiecznego Ognia wskazał na okno, z którego rzeczywiście widać było główną drogę wioski prowadzącą do jej umownego centrum. - Zresztą, mając dwie ciężkie zbroje zresztą nie uciekłbym daleko.
- W porządku, jeśli Isak się zgodzi. Opłać jeszcze wszystkim pokoje i możemy udać się na spoczynek. Chyba, że jeszcze jakieś pytania?

Fika

Wielki szok ogarnął Fikę. Stała jak wryta, widząc bezwładne ciało Bjornara ciągnięte przez dwóch mężczyzn. Zamordowany w tak krótkiej chwili stał się jej bliskim, zaufał jej. A nie zdołali go ochronić. Poczuła wilgość na twarzy. Być może pot, chyba też łzy. Dochodziły ją jakieś słowa, nie była pewna, czy je w ogóle słyszy. Jej mózg nie reagował. Rozpacz. Tak ogromna, że odbierała świat wyłącznie szczątkowo. Pozostało jej w głowie zaledwie kilka scen z tego, co wydarzyło się później.

"...Veeril ciągle zerkał na nią przez ramię, niosąc ciało Bjornara.
- Kohtar! Nieś za mnie Bjornara.
- Mam rozorane plecy, Veeril! Jak mam nieść? - Odpowiedział niemiłym głosem wywołany mężczyzna.
- Nie rycz jak dziecko. Przejmij go. - Do rozmowy włączył się czarnowłosy. Kohtar wykonał jego polecenie.
Następnie Fika usłyszała koło siebie kroki. Ciepłe ramię objęło ją i zaczęło prowadzić w stronę lasu. Zaraz po tym cichy, melodyjny, ale znany, choć krótko, głos półelfa.
- Nie możesz tu zostać, to niebezpieczne. Chodź na razie z nami, a najwyżej później podejmiesz decyzję. - Idąc w objęciu kulejącego Veerila, powoli kroczyli w stronę reszty bandy, w las..."

"... - Nie uniesiemy go już dłużej. Pochowajmy go tutaj. - Dosłyszała poważne słowa zasapanego czarnowłosego.
Cisza reszty oznaczała ich zgodę. Przystanęli. Ktoś zaczął kopać. Akompaniamentem do cichego szumu lasu były wyłącznie dźwięki przesypywania ziemi. Następnie dźwięk ciągnięcia ciała. Głuchy huk, gdy wylądowały w ziemi. Wtedy ponownie poczuła dłoń na swoim ramieniu, ktoś ją objął.
Zebrali się wokół grobu.
- Był nam przyjacielem. Niezwykle radosnym, przyjaznym człowiekiem. I takim zginął. - Odezwał się Veeril, wciąż stojący obok niej, gdy Kohtar i leszy zasypywali wrzucone do wykopanego dołu ciało.
- Nie zapomnimy jego pogody ducha, jego poczucia humoru, jego chęci pomocy. Niech mu ziemia lekką będzie. - Dodał czarnowłosy, po czym wszyscy stali w ciszy. Po tym ruszyli do dalszego marszu..."

"... - Poza tym ona jest uzdrowicielką! Na pewno się nam przyda. - Fika poczuła, jak Veeril mówi do reszty pochodu bandy o niej.
- Będzie leczyć to, co wcześniej nam wyrządziła? - Odezwał się wciąż boczący się na nią Kohtar.
- Tylko ciebie drasnęła. Podczas walki! Celowała w tego najmitę. Przecież widziałeś dobrze. - Mówił lekko podenerwowany półelf. - Poza tym, nie była w stanie podjąć decyzji, jest w szoku. Widać, nie jest tajnym agentem, który chce nas zgładzić, a osobą, która już zdążyła się z nami sprzymierzyć. I zaprzyjaźnić...
- Szczerze mówiąc, moja próba zatrudnienia uzdrowicielki ostatecznie się nie udała. Więc tym bardziej się ucieszę, jeśli nam pomoże. - Uśmiechnął się w jej stronę czarnowłosy, gdy Kohtar miał problem z odpowiedzią. - Zresztą, po tym, jak przeżywa śmierć Bjornara masz wątpliwości Kohtar, że to nie przypadkiem cię trafiła? Zluzuj majty, będziesz miał ciekawą bliznę, jakąś kobietę sobie na nią poderwiesz. Zresztą, sam pamiętasz w jakich warunkach cię przy... Co ty, leśniku?
Do Fiki zbliżył się leszy. Kojarzyła z innych wspomnień, że wędrował w swojej oryginalnej formie, do której zapewne reszta już przywykła. Podchodząc do niej przybrał ludzką formę, którą kojarzyła z przed karczmy. Był tym, który pilnował wozów i zwrócił się do niej wtedy niemile, syczącym głosem. W ręce trzymał kilka strzał. Jej strzał.
- Tyle ssdołałem jeszcze ssebrać. - Odezwał się leśnik. Veeril sięgnął po kołczan wciąż zszokowanej półelfki i włożył do niego cztery strzały. Następnie szepnął jej do ucha.
- Widzisz, nawet leśnik cię polubił. To taki jego dowód wdzięczności, że dba o czyjś ekwipunek. Widocznie musiało mu się z boku podobać, jak strzelasz, walcząc razem z nami..."

Gdy obudziła się następnego dnia, więcej nie pamiętała. Chociaż nie mogła mieć nawet pełnej pewności, że to wszystko było prawdziwe. Równie dobrze mógł być to tylko sen.
Okryta ciepłym kocem, pod sobą miała jakiś prowizoryczny materac wypełniony wełną. Czuła ciepło, przytulność. Zza małego namiotu, w którym leżała, usłyszała gwar budzącego się obozu. Jej nosa zaczął dochodzić zapach smażącej się jajecznicy. Gdy wyjrzała na zewnątrz namiotu, zobaczyła prowizoryczny obóz w głębi lasu, na polanie. Znajdowało się tu kilkanaście namiotów. Jedne większe, drugie mniejsze. Gdzieś niedaleko parskały konie. Wiatr niósł dźwięki kilku pojedynczych rozmów na zwyczajne tematy. Widziała nieznajome twarze, które na jej widok pozdrawiały ją uśmiechem i uniesieniem otwartej dłoni. Mignęła jej kobieta, którą banda porwała z karczmy. Przechadzając się po obozie wyglądała na dość zadowoloną. Chociaż zdecydowaną większość osób stanowili tutaj mężczyźni, na dodatek opancerzeni i uzbrojeni. Jakby w ciągłej gotowości do nagłej walki.
Podszedł Veeril. Przycupnął na drewnianym stołku, który leżał koło jej namiotu.
- Dzień dobry. - Powiedział miłym, ciepłym głosem. - Lub ceádmil, zależy jak wolisz. Wczoraj był dla nas ciężki dzień, dla ciebie szczególnie. Chociaż dobija mnie trochę, że my, jako banda musieliśmy już oswoić się ze śmiercią kompanów i mimo, że znaliśmy go dłużej, to jakoś łatwiej było nam ją przebrnąć. To chyba nie świadczy o nas i naszych działaniach najlepiej... Ale zresztą, właściwie przybyłem już przekazać dalsze plany, które omówiliśmy z szefami. Najpierw oczywiście coś zjesz. Masz już trochę wody z sokiem z jeżyn. Zaraz będzie jajecznica. - Podał bukłak z orzeźwiającym napojem.
- Cóż, plan jest taki, że już za twoją pomoc w walce jesteśmy winni ci to, aby pomóc odnaleźć twego konia. Możemy ruszać nawet od razu, z rana. Chociaż nie ukrywam, że jeśli możemy jeszcze cię prosić o przysługę, to chcielibyśmy, abyś wejrzała na nasze rany i profesjonalnie je opatrzyła. Cóż, dotychczas najlepszy w tym u nas był Bjornar... - Podczas ostatniego zdania na twarzy półelfa pojawił się ogromny smutek.

Marina patrzyła z dezaprobatą na Isaka, który mimo świeżo opatrzonych ran musiał samotnie udać się ze zbroją do wioskowego kowala. Świadczyło to o uzdrowicielce wyłącznie dobrze, ponieważ przy otwarciu zszytej rany, miała szansę na ponowny zarobek. Jednak zdrowie swych klientów przedkładała ponad pieniądze albo po prostu nie lubiła patrzeć na to, jak ktoś w szybki sposób marnotrawi jej staranną pracę. A najemnik, zwłaszcza upojony i znieczulony sporą ilością alkoholu nawet nie poczuł, jak przy kolejnych krokach z niesioną w rękach zbroją, luzują się świeże szwy, a opatrunki momentalnie pokrywają się całe w czerwonej cieczy.
Trudno było rozstrzygnąć, co najbardziej przeraziło dziewczynę, która otwarła mu drzwi we wskazanej przez karczmarza chacie. Czy to widok blizn na jego twarzy, czy zakrwawione bandaże i koszula pod prawym ramieniem, czy może zapach krwi, potu i alkoholu. Być może i wszystko razem. A szkoda, bo szczupła blondynka należała do tych zdecydowanie śliczniejszych widoków w Calmus. Mimo przestrachu, miała też na tyle oleju w głowie, żeby szybko zawołać swego ojca, domyślając się po trzymanej przez Isaka zbroi, że chodzi o robotę kowalską. Zamknęła drzwi, ale po chwili gruby i silny kowal z zaspanymi oczami wyszedł mu naprzeciw. Wysłuchał najemnika.
- Kurwa, ale to rano nie możecie chodzić? Przecież nawet, gdyby się paliło, to nie będę kuł o tej godzinie, żeby całą wioskę obudzić i zarazem wkurwić! - Widząc przed sobą znaczny mieszek złota, nieco jednak zmienił narrację. - Ale za to pierwsze, co z rana zrobię, to pana zbroję. Tarczy żodnej nie mam na stanie. Może Wolgard, nasz miejscowy kupczyna będzie coś miał. Ale radzę, idźcie rano, przecie i tak wcześniej nic z waszą zbroją nie zrobię, a widzicie chyba, że to nie robota na jeden kwadrans. Najlepiej zajrzyjcie do mnie parę godzin po południu, czy co mi się udało z tą zbroją. - Kowal odebrał zbroję, zaniósł ją wgłąb swego mieszkania, zapewnił, że będzie ją trzymać we wszelkiej ostrożności i ponownie zapewnił, że zbroja będzie pierwszą rzeczą, za którą weźmie się z samego poranka. Na zapytanie o kupca, kowal podał rysopis bardzo zbieżny z tym handlarzem, którego Isak zdążył bardzo dokładnie już poznać. Zwłaszcza pod względem budowy ciała i upodobań seksualnych.

Nudna kompania siedziała przy stole, popijając kolejne kubki i dzbany piwa. Wiedźmin i rycerz namawiali uzdrowicielkę, by udała się na wyprawę do lasu z nimi, czego ta nie miała zamiaru uczynić. Im mocniej mężczyźni argumentowali, jak bardzo będzie im na takiej wyprawie potrzebna medyczka, tym mocniej ją do zadania zniechęcali, biorąc pod uwagę, na jak wielkie niebezpieczeństwo by się naraziła.
- Nic z tego nie będzie, panowie i panie. Moje usługi chciałabym świadczyć możliwie jak najdłużej, a idąc z wami narażam się, że sama będę takiej interwencyji potrzebować. Życzę powodzenia w wyprawie i w razie potrzeby, jeśli pójdzie wam szybko, to może i będę dalej w wiosce. Jeśli w ogóle będziecie moich usług potrzebować. Dobrej nocy. - Skinęła, zebrała swój ekwipunek oraz spory mieszek ze złotem jako wynagrodzenie za leczenie, po czym udała się do swojego pokoju na upragniony odpoczynek.
Tak, jak i reszta kompanii. Rozmowa się nie kleiła, zmęczenie i alkohol robiły swoje. Sir Deverell opłacił całą popijawę, targując się przy tym z karczmarzem, jako że cena niemało go zaskoczyła swą wysokością. Lekko podenerwowany uszczupleniem się swego mieszka udał się na odpoczynek, wynajmując pokoje wszystkim chętnym w swej nowej kompanii. Drzwi w pokoju Elke zostały już naprawione, więc na niej akurat Aditya mógł nieco przyoszczędzić.

Już od ranka niósł się w wiosce dźwięk młota kowalskiego. Na szczęście dla Elke i Isaka był nieco mniej irytujący, niż zazwyczaj. Nilfgaardce rzeczywiście nieco pomógł w ukojeniu bólu głowy zielonkawy płyn, a renegat przynajmniej był pewien, że kowal wykonuje swe zadanie. Wchodząc do głównej izby karczmy, ich nozdrza przywitał zapach pieczywa, jakie przygotowane zostało na śniadanie. Oczy dostrzegły wiedźmina, siedzącego przy tym samym stole, co podczas wczorajszej wieczornej imprezy. Skinął na ich widok przyjaźnie, ale nie oczekiwał towarzystwa. Zwłaszcza Isak miał jeszcze kilka spraw do załatwienia w wiosce, jak ewentualne zakupy u kupca czy odbiór zbroi od kowala. Również uzdrowicielka Marina oczekiwała na podanie śniadania. Widząc zakrwawione opatrunki na najemniku, zaproponowała mu ich zmianę, choć oczywiście za opłatą, jako że nie posłuchał się jej i zaryzykował ponowne otwarcie ran.

W karczmie siedziało też paru nieznanych bywalców. Nie wszyscy byli jednak obcy dla Elke. Głos, który się do niej odezwał gdzieś już słyszała. A słowa, które wypowiedział, mogły ją tylko utwierdzić.
- Barbaro. - Odezwał się cicho z nifgaardzkim akcentem, chociaż odzienie miał typowo miejscowe. Znać było, że starał się nie zdradzać swojego pochodzenia. Był też bardzo pewny siebie. - Ileż ja się ciebie naszukałem, tyle czasu straciłem. A Senko jest bardzo ciekaw, jak idą postępy nad listą. Oczywiście, jest ciekaw wyłącznie z troski o swoją córkę. Tak bardzo, że przysłał mnie, by ci pomóc skupić się na zadaniu. Chociaż biorąc pod uwagę, jak ciekawe persony z tego ranka cię pozdrawiają, podejrzewam, że już znalazłaś sobie dość osobliwą kompanię.
Mężczyzna był naturalnie jednym z posłańców Senko. Widziała się z nim kilka razy wcześniej, choć jeszcze nie miała okazji go poznać w działaniu operacyjnym. Ale sam fakt, dla kogo pracował, już co nieco świadczył o tej osobie.

Zevran de Molen i Esterad Moran

Drogi Calmus w ostatnich dniach niosły więcej zbrojnych, niż czasem przez cały rok. Bywało czasem w takich miejscach, że przez zbieg okoliczności zaczynała w nich panować niepokojąca aura. Szczególnie nieprzyjemna dla długoletnich, zwyczajnych mieszkańców, pragnących spokojnych i stabilnych czasów. Najdobitniej jednak o tym braku spokoju świadczyło dwóch nieznajomych sobie jeźdźców, których konie znalazły się w tym samym czasie, w tym samym miejscu. Nieprzypadkowym, bo nawet w najmniejszej wiosce najłatwiej było spotkać wędrownych najemników pod miejscową karczmą. Starszy i wyższy, na swoim kasztanowym koniu, z opaloną twarzą, starannie przystrzyżoną brodą i ciemnobrązowymi oczami. Młodszy i niższy, na wałachu, w stroju przejawiającym niecodzienną w tych okolicach elegancją i schludnością, z wyraźną blizną po lewej stronie czoła. Obaj mogli przysłuchać się dość żywiołowej rozmowie pary mieszkańców Calmus pod karczmą przedstawioną na szyldzie jako "Kopyto jednorożca". Oprócz dość standardowego zapachu piwa i ciepłej strawy, w okolicy jednokondygnacyjnego budynku nosy drażnił także wszechobecny smród spalenizny.
- Mówię ci, że wiedźmin prawie go usiekł, jeno te plugawe elfy przybyły... - mówił niski i krępy wieśniak. - Widzisz Ośka, tacy ci twoi elfi są, tak ci na tej enamcypacyji zależy, a oni w konszachta z bestiami wchodzą. Po jednych orenach z nimi są, parszywce!
- Widziałam, że to były półelfy - odparła spokojnie młoda, zgrabna wieśniaczka. - Więc wciąż w połowie tacy, jak my. A poza tym, mówi się emancypacji.
- A mnie to gówno, jak się mówi, Ośka! - mężczyzna lekko się zdenerwował. - Pół roku na uniwersytecie i mędrkuje, a tak naprawdę pstro w głowie. Pewnikiem dlatego cię stamtąd wylali. Ale już się nie mityguj, wiedźmin zbierze drużynę na wyprawę i raz a dobrze ich powyrzyna, tą zawszoną bandę! Będziesz mogła, tych swoich elfów, kilka metrów pod ziemią enamcypowywać.
- Riksel! Uważaj na słowa!
- Cichaj, kobieto! - wieśniak zwany Rikselem zwrócił się w stronę dwóch jeźdźców, podążających głównym traktem wioski. - Panowie, zatrzymajcie się! Jeśli te miecze nie od parady nosicie, znam kogoś, kto chętnie zapłaci za ich użycie. Zapraszam do...
- Nie musisz, Riksel - z karczmy w tym samym momencie wyszedł rycerz w ciężkiej zbroi Wiecznego Ognia. - Dobrze się spisałeś zatrzymując panów, ale teraz sio, o poważnych sprawach będziemy tu rozmawiać.
Wieśniak wraz z niezadowoloną rozmówczynią pośpiesznie oddalili się od rycerza i dwójki najemników. Rycerz odczekał chwilę, zachowując przy tym niezwykle poważną, wyniosłą minę.
- Jestem sir Deverell Aditya, rycerz Wiecznego Ognia. Tak się składa, że przewodzę akcji mającej na celu zgładzenie grasującej w okolicznych lasach bandy złoczyńców. Nie ukrywam, że dodatkowe ręce sprawnie władające mieczem byłyby mile widziane, więc jestem gotów zapłacić niemałą sumkę za dołączenie do naszej kompanii, w której mamy oprócz mojej osobistości dwójkę najmitów i wiedźmina. Ten ostatni najlepiej wyłoży szczegóły całej rzeczy, jeśli szlachetni panowie będą zainteresowani. Przysiądziecie do nas w karczmie, aby wysłuchać i rozważyć ową propozycję?
Rycerz mówił ze sporą wyniosłością, jak to zazwyczaj bywało wśród wyżej postawionych przedstawicieli zakonu. Traktował jednak obu najmitów z mocno sztucznym, ale jednak szacunkiem. Życiowe doświadczenie podpowiadało, że nawet to nie było codzienne dla rycerskich ważniaków.


Isak Parov

Kilka godzin minęło na okazjonalnych dalszych rozmowach, a przede wszystkim pracy. Isak przygotowywał mikstury, a kowal najpierw kontynuował reperowanie zbroi, a później, gdy jego córka Veta przyniosła przygotowaną skórę, przeszedł do obicia nią tarczy. Krótką przerwą był posiłek upieczony przez dziewczynę, z porcją przeznaczoną także dla najemnika. Nie było to nic specjalnego, zwyczajne podpłomyki z papką warzywną. Patrząc jednak na kowala i to, z jak wielką ochotą pałaszował danie, zapewne dla tych ludzi i tak był to posiłek z gatunku lepszych, podawany wtedy, gdy w progi domu wkroczy jakiś ważniejszy gość, czy w tym wypadku klient.
Gdy Diemen skończył najpierw zbroję, a później tarczę, przekazał je do oceny Isakowi. Najemnik, widząc na własne oczy pracę kowala, nie mógł zarzucić mu braku starań. Ale końcowe wykonanie wydatnie pokazywało, że kowal z Diemena był co najwyżej przeciętny, albo zbyt rzadko miał do czynienia z naprawą rynsztunku. Jak naprawy wyglądały na dość solidne, tak prezencja naprawianych miejsc na pewno nie przywodziła na myśl błyszczących, paradnych zbroi, a raczej te, które przed chwilą z trudem przetrwały na żołnierzu długą, ciężką bitwę.
- No, zrobiłem, co żem mógł, zwłaszcza w tak krótkim czasie - powiedział kowal, sam widocznie lekko niezadowolony z końcowego wyglądu swojej pracy. - Jak będziecie wracać, a co by trzeba było znowu naprawić, to zajrzyjcie do mnie. Jak będę miał więcej czasu, to wyjdzie ładniej. A podczas pracy przemyślałżem se to, co mówiliście o tych dzisiejszych czasach... no i macie dużo racji, że dzisiejsze czasy takie niespokojne. Może i rzeczywiście przydałoby się nieco nauczyć machać jakimś żelastwem? To oprócz mojej córy i mnie by się zdało. Jakbyście znaleźli trochę czasu, aby po powrocie pokazać mnie i jej coś niecoś, to jaką konkretniejszą zniżkę bym za naprawę dał?
Spojrzał z lekką nutą nadziei na Isaka, jakby mocno liczył na to, że ten da się przekonać. Przy kowalu stała także jego córka, która przez kilka godzin pobytu najemnika zdążyła nieco przywyknąć do jego nieprzyjemnej aparycji i znacznie mniej strachliwie zachowywała się w jego okolicach.