| Niektórzy mówili, że darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Jednak w tym przypadku Wilk uważał, że koniowi nie tylko trzeba zajrzeć w zęby, sprawdzić kopyta i skórę, ale potem nadal mu nie ufać. Metaforycznie, zdawało się, że nie mieli innego wyjścia, niż ruszyć na rydwanach, o ile nie chcieli próbować się przedzierać przez strażników do swych latających wierzchowców. Można by to podciągnąć pod paranoję, efektu, jaki miasto miało na druida.
Po skończonej podróży, musiał stwierdzić, że pteradony byłyby o wiele lepszym środkiem transportu. Kiedy już wypluł cały pył, jakiego się nałykał po drodze, zmierzył budowlę spojrzeniem. Była monumentalna, stylem przypominała nieco budowle z miasta, ale jednak nie do końca. Nie budziła też u niego przyjemnych skojarzeń. Nie rozpoznawał żadnych stworzeń na posągach. Czy były to tutejsze bóstwa, nie był pewien, jednak jeśli tak, to czemu stało ich tu tyle różnych? Przyjrzał sie dokładnie ustawieniu posągów. Czy miały patrzeć na wchodzących, czy pilnować tego, co jest w środku. Czemu faraonowi było tak śpieszno, by ich tu dostarczyć. Tego, że zależało mu na pośpiechu, nie dało się ukryć.
Kiedy już zeszli z zasięgu wzroku i słuchu ludzi faraona, zapytał pozostałych. - Jak myślicie, to świątynia, czy więzienie? - Miał nadzieję, że nie jest tu uwięzione jakieś mityczne stworzenie, półbóg lub coś jeszcze gorszego, na czego uwolnieniu zależało złotomaskiemu, ale z jakichś powodów nie mógł tego zrobić sam.
__________________
Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości... |