Gryf wraz z towarzyszami zostali poprowadzeni przez pałac na dziedziniec. Tam szykowane były rydwany zaprzęgane w wierzchowce.
- A jednak poza tymi gadami i pierzastymi zwierzętami mają też konie.- Uśmiechnął się Taled. Odkąd trafili do tego świata brakowało mu tych zwierząt a szczególnie jego rumaka Pioruna, który został w Blacmoor.
Rycerz podszedł do jednego ze strażników, którzy ich przyprowadzili.
- Czy jest szansa by móc jechać na jednym z wierzchowców?- Strażnik spojrzał na rycerza i zmierzył go wzrokiem.
- Nie wiem czy uniósłby długo was z dobytkiem.- Odpowiedział sucho i nie czekając na reakcję Taleda pokiwał w końcu przecząco głową.

Kiedy Faraon przybył wraz z przebraną Bran trzy tuziny pojazdów już była gotowa do drogi. Każdy z przybyszów z innego świata zajął miejsce w rydwanach i byli gotowi do drogi.
- Ciekawa kreacja Bran. Dobrze w niej wyglądasz.- Taled uśmiechnął się do dziewczyny pomagając jej wsiąść do pojazdu. Była ubrana równie pstrokato, ale w bardziej złotych kolorach.
Nie było jednak czasu na rozmowy bo usłyszeli jak Faraon daje znak do odjazdu. Gryf wskoczył na swój rydwan i ruszyli.

***

Pędzili w chmurze kurzu, który unosił się spod kopyt i kół rydwany faraona. Nikt nie wyprzedzał pojazdu władcy tych ziem i musiał cierpieć w pyle.
Gryf odwrócony do kierunku jazdy i owinięty na twarzy płaszczem nie był narażony aż tak na te niedogodności.

Podróż była nużąca i gdy dojechali Taled z ulgą zszedł na ziemię. Nogi go lekko bolały od wstrząsów i ciągłego stania w tych przeklętych pojazdach.
Otrzepawszy się podszedł do Bran.
- Przeklęta podróż. teraz piach wszędzie mi powłaził.- Narzekał rycerz próbując wysypać piach spod zbroi.

Rycerz przyglądał się przejściu. Wielkie i okazałe budziło uczucie maleńkości w Taledzie, który objął bardkę. Słuchał i patrzył na dzieło sprzed wieków.
- Panie. Jakiego rodzaju wyzwanie dla nas przygotowałeś?- Zapytał faraona.
- Ktoś tam wchodził? Mieszka tam ktoś poza bogami?- Próbował się czego dowiedzieć więcej.

W księgach o dawnych czasach traktujących Laran czytał o rydwanach i bitwach, które w zamierzchłych czasach staczano przy ich pomocy. Nie miał jednak okazji korzystać z takiego środka lokomocji, bowiem rydwany, można by rzec, wyszły nieco z mody. I nawet nie spotkał nikogo, kto by miał okazję przejechać się takim pojazdem, chociaż parę razy plotki do niego doszły, że gdzieś tam, za górami, za lasami, ktoś...

Rydwany były piękne w kształtach, wierzchowce wspaniałe, jednak sama przejażdżka nie była tak zachwycająca, jak się tego Laran spodziewał.
Pojazd nie oferował żadnych wygód - widać było, że nie zabiera się nim panny na przejażdżkę, a raczej wykorzystuje się na polu bitwy czy na polowaniu. W każdym razie rydwan Larana zaopatrzony był w uchwyty na dziryty czy oszczepy oraz na kołczany, zaś pasażer nie dość, że stał całą drogę, to jeszcze musiał uważać, by w trybie przyspieszonym nie opuścić rydwanu, gdy ten podskakiwał na jakimś wyboju. Na dodatek ci, co jechali na samym końcu, łykać musieli mnóstwo pyłu, bo trzydziestka z hakiem rydwanów wznosiła kurzu całe tumany. Na szczęście woźnica Laranowego rydwanu trzymał się prawie równolegle z rydwanem samego faraona, inaczej po przybyciu na miejsce mag wyglądałby jak jeden ze zdobiących wejście posągów. Oczywiście w miniaturce.

Kamienni wojownicy, strzegący spokoju tego, co się kryło w środku, byli gigantyczni i Laran miał nadzieję, że to nie z nimi przyjdzie im się zmierzyć.
Z drugiej strony mogło się okazać, że ich zadanie polega na czym innym - dbają o to, by 'coś' ze środka nie wylazło na zewnątrz i nie narobiło kłopotów. W takim razie owo 'coś' musiałoby stanowić dość trudny orzech do zgryzienia. W sam raz dla wielkich bohaterów.
Każdy władca powinien mieć takie miejsce, pomyślał Laran, przyglądając się świątyni, gdzie mógłby testować kandydatów na królewskich bohaterów.
Przyglądał się nie tylko po to, by ocenić, czy stara budowla nie zwali im na głowy setek ton skały. Chciał również wyczuć, czy w tych starych murach kryje się jakaś magia. nic jednak nie wyczuł.
- Kiedy po raz ostatni ktoś odwiedził tę świątynię? - spytał.
- Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Kultyści mogli tu zawędrować, nawet strudzeni wędrowcy, co szukali schronienia. Koczownicze ludy unikają tego miejsca - odparł Ramos.
Na piasku, który zebrał się w wejściu do świątyni i głębiej, nie było żadnych śladów, lecz to o niczym nie świadczyło - wiatr mógł co kilka minut nanosić świeży piach.
Jedyne, co pozostało do zrobienia, to wejść i osobiście sprawdzić, co ciekawego jest w środku.
Gdyby był sam, to już by przekroczył próg, jednak tak to było, że mag, mający choć trochę oleju w głowie, nie pchał się na pierwszą linię, pozostawiając ten zaszczyt innym.

Zmęczona i zirytowana bardka wyskoczyła z rydwanu plując dyskretnie, by pozbyć się z ust piachu. Marzyła o balii gorącej wody, porządnym posiłku i łóżku. Ale nie... będą zwiedzać zapomniane przez czas ruiny by uzyskać nagrodę.

Prychnęła pod nosem...

Z zadartą głową przyglądała się ruinom świątyni i po raz kolejny zastanawiała się, czy to jedynie wpływ tego miejsca, czy wszyscy poupadali na głowę wyprawiając się tutaj na życzenie zamaskowanego władyki.

Wlokła się zezłoszczona jak kotka za całą grupą, rozglądając się od niechcenia. Wewnątrz świątyni zatrzęsła się od nagłej zmiany temperatury i roztaczającego się wokół smrodu. Stąpała ostrożnie i wolno, oświetlając sobie drogę pochodnią bez większego zainteresowania.

Pytanie zadane przez Faraona w świątyni sprawiło, że Szamanka lekko się spięła. Wbite w nią spojrzenia innych, oczekujące odpowiedzi tu i teraz oraz pewny siebie ton Faraona sprawiły, że poczuła się malutka. Zacisnęła wargi w wąską kreseczkę i trzymała się dalej postanowienia o nie zdradzaniu się. Uważała, że inni po prostu nie zrozumieją, źle ją ocenią i sprawią tym samym ogromną przykrość. Póki co czuła się źle tylko trochę, ale gdyby w jej kierunku posypały się wątpliwości na temat prawdomówności… Nie potrafiła nawet odgadnąć swojej reakcji.

Korzystając z okazji do podróży, kobieta chciała zamienić kilka słów z władcą. Skoro on i tak zdawał się wiedzieć kim ona jest, to może był kimś równie ważnym, a nawet bardziej? Być może będzie potrafił wspomóc jej sprawę, tak jak ona teraz jechała, aby wspomóc jego.
- Kim ty w ogóle jesteś? - Auriel spojrzała na Faraona z ukosa. Nie potrafiła tak jak Taled kłaniać się i używać grzecznościowych form. Jej wypowiedzi były proste i pozbawione takiej otoczki.
- Już się chyba przedstawiłem - odparł Ramos, nie bacząc na jej bezpośredniość.
- Chyba ważniejszym pytaniem jest; kim mogę się dla was stać? Mam pewne oczekiwania wobec waszej grupy i czekające was wyzwanie ma upewnić mnie w ich słuszności. Jeśli wam się powiedzie, to obie strony nam tym wielce skorzystają w najbliższej przyszłości - kontynuował faraon beznamiętnym tonem głosu. - Wiem, że chcecie wrócić do swego świata, ale wydaje się to być bardzo odległą perspektywą, w najlepszym wypadku. Powinniście więc przestać patrzeć na mnie z podejrzliwością i zacząć myśleć o znalezieniu sobie miejsca w tym świecie. Nie ukrywam, że byłbym w tym bardzo pomocny, ale część Twoich nieokrzesanych towarzyszy mocno nadwyrężą moją szczodrobliwość.
- Nie patrzę podejrzliwie - rzuciła obronnie Auriel, zachowując spokój - A imię nie zdradza “kim” jesteś. Tak samo ja, zdradzając swoje, nie opowiem tym wszystkiego. A skoro bez zdradzenia, że nazywam się Auriel, ty potrafisz dostrzec realną mą formę, to powtórzę; kim jesteś? - Szamanka wzięła głęboki oddech. Jej głos był spokojny, a jego wydźwięk łagodny i melodyjny, niosący ukojenie dla ucha.

Faraon na chwilę zamilkł, spoglądając na wznoszącą się pomiędzy wydmami świątynię Al-Akir. Wywoływane przez podmuchy wiatru chmury piasku mocno ograniczały widoczność.
- To zależy kogo o to spytasz. Dla mojego ludu jestem bogiem i czci się mnie jak takiego, mimo że do boskości wciąż mi daleko. Co wcale nie oznacza, że są głupcami, tak postępując - powiedział, odwracając głowę w stronę Auriel. - Wśród moich przodków byli tacy, którzy osiągnęli ten zaszczyt i teraz władają niepodzielnie niebiosami. Nasze śmiertelne życie to nie tylko władanie najpotężniejszym królestwem, ale też przygotowywanie się do ostatecznego wyzwania, które czeka nas u kresu naszej drogi. Kiedy czujemy się gotowi, aby stawić mu czoło, oddajemy władzę przyszłym pokoleniom i udajemy się w samotną wędrówkę, dokądkolwiek ona nas zaprowadzi. To co czeka nas u jej kresu zadecyduje, czy umrzemy jako śmiertelnicy, czy też dołączymy do grona Nieśmiertelnych.
- Jestem człowiekiem, ale dawno przekroczyłem już granice człowieczeństwa. Jestem najwyższym kapłanem Rathanosa, ale niedługo będę musiał zacząć martwić się o swój własny kult - odpowiedział w końcu na pytanie dziewczyny.
- Dla swojego ludu jestem Bogiem-Królem, a dla Ciebie, Auriel, mogę być też furtką do świata, z którego przybyłaś i nie mam na myśli świata materialnego. Rzecz jasna, jeśli mnie się powiedzie…

Szamanka kiwnęła głową z powagą.
- Właśnie o tym pomyślałam - odparła spokojnie i sięgnęła po swój amulet, którego blask wciąż nie powrócił - Od dawna czekam, aż ponownie zajaśni… Tak długo, że jedynie nadzieja mi pozostała. Nie powinnam wracać, póki nieszczęść nie uchwycę, które Maltael na świat tamten zrzucił. Dlatego o Thantosa pytałam, z nim chyba przystał. Skoro i tutaj go znają, to pewnie temu światu również zagrożą - zapatrzyła się na amulet i zamilkła w zamyśleniu.
- I zagrażają - odparł po chwili namysłu Ramos.
- Malthael jest mi znany, choć jeszcze nie zdążył sobie wyrobić imienia na tym świecie. Przynajmniej wśród zwykłych śmiertelników. Jeśli nasze światy łączy ten sam panteon, to muszą być one ze sobą powiązane - zauważył faraon. - Thantos od zarania dziejów próbuje zniszczyć wszystko co żywe i piękne, a Malthael jest głupcem, myśląc, że skorzysta na tym sojuszu. Thantos uczynił z niego aspekt śmierci, aby wysłużyć się nim w szerzeniu terroru, ale kiedy już osiągnie swój cel, to Malthael stanie się dla niego zbędny i zniszczy go tak samo jak niszczył tych, którzy się z nim sprzymierzyli w przeszłości…
- Tak robią złe istoty - stwierdziła Szamanka największą oczywistość - Mój mąż nie jest zły, on po prostu zbłądził. Postaram się, by odnalazł drogę do światłości, mimo iż ja sama pomału ją tracę. Mówię to dlatego, że po twoich słowach nie dostrzegam, byś próbował zagrozić światłości. Wiem, że innym też powinnam to wszystko powiedzieć, ale nie jest łatwo mówić o czymś, co bezpośrednio dotyczy ciebie. Myślę, że nie uwierzą mi i uznają, że wymyśliłam historię aby usprawiedliwić zło, które się narodziło - Auriel westchnęła smutno chowając amulet - Amulet Maltaela też pewnie nie ma już mocy… Nie wiem już co robić, wcale nie chcę tu zostawać, mimo iż proponujesz dogodne życie. Jednak zaczynam odczuwać wpływ tych światów na moje formy. Nie jestem już tak nieskazitelna, jak lata temu. Pomału się dostosowuje do niesprawiedliwości wszystkich krain. - kobieta patrzyła gdzieś przed siebie, nie zerkając nawet na Faraona. Nie miała co u niego obserwować, gdyż swoją mimikę ukrył za maską.

- A więc był on Tobie kimś bliższym niż śmiertelnym wrogiem - zainteresował się Ramos IV. - Sama żona Malthaela stoi tuż przede mną. Wyczuwam w Tobie dawne echo anielskiej aury, ale nie sądziłem, że mam do czynienia z jednym z archaniołów Odyna. Jak na dobrą żonę przystało, starałaś się uchronić Malthaela przed pogromem i to Ciebie zgubiło… Zgadłem? - Zapytał wyraźnie zaciekawiony tym co miała mu do powiedzenia Auriel.
- Nie chodzi o zażyłość - westchnęła kobieta i spojrzała na otaczające ich piaski - Każdego próbowalibyśmy odwieść od złych czynów i uchronić przed złymi decyzjami. Jeśli byśmy sobie nie ufali, nasza walka we wspólnym celu nie miałaby żadnego sensu. Ta grupa osób, z którą teraz jestem, właśnie tak działa. Nie znają się dobrze, nikt nie wierzy w zdolności drugiego, jest w tym pewne ziarno chaosu, które jak mniemam bawi co niektórych bogów. Ja im się nawet nie dziwię, wręcz słyszę w głowie echo ich śmiechu - wraz z westchnięciem Auriel przeniosła spojrzenie na Faraona - Po co ci ta maska? Czemu oblicze ukrywasz? Ja mam się czego wstydzić, ale ty? Co żeś uczynił?

- To nie wstyd, choć wątpię, by ktoś chciał oglądać moje prawdziwe oblicze - odparł po dłuższej chwili ciszy faraon. - Zanim stałem się najwyższym kapłanem i władcą Nithii byłem wojownikiem, podobnie jak moi przodkowie przede mną. Dowodząc armiami, podbijałem ziemie prymitywnych ludów na południe od Nithii, lecz pewnego razu, podczas zwycięskiego powrotu do Tarthis, zostałem napadnięty przez grupę plemiennych wojowników, którym to ziemie odebrałem. Dzięki przemyślanej zasadzce udało im się dotrzeć do mojego orszaku, nim nadeszły posiłki. Uprowadzono mnie, jednak nie zabito. Długo znęcali się nade mną, tnąc twarz i ciało nożami oraz zadając mi okrutne tortury, które sprowadziły mnie na skraj śmierci… Uciekłem, zemściłem się, ale blizny zostały i przypominają mi, że przyjaciół trzeba trzymać blisko, a wrogów jeszcze bliżej. Maska zaś jest potężnym artefaktem, przekazywanym każdemu nowemu władcy Nithii.

Kobieta słuchała uważnie i ze skupieniem. Przy puencie jednak zrozumiała, że cała opowieść nie miała większego znaczenia, bo maskę nosiłby i bez tego przykrego przeżycia. Uznała więc za miłe, że mężczyzna zechciał czymś się z nią podzielić. Uśmiechnęła się więc do niego ciepło i delikatnie. Nie odważyła jednak dotknąć maski choćby opuszkami palców. Mimo to widział, że uniosła wyciągniętą rękę, tylko po prostu szybko ją cofnęła.
- Łatwiej jest gdy nikt nie czyta z mimiki naszego oblicza. Choć jest mi przykro, gdy widzę osobę z tajemnicami, które musi ukrywać. Nie jest to proste. Mam tylko nadzieję, że jesteś dobrą osobą, tak jak mi się wydaje - powiedziała ze spokojem, szukając w jego postawie oznak samopoczucia.
- Nie jestem ani dobry, ani zły. Te pojęcia mają dla mnie małe znaczenie. Staram się o swoje królestwo, o dobro swoich ludzi, ale nie powstrzyma mnie to przed uczynieniem czegoś, co w oczach innych mogłoby się wydawać złe. Każdy władca chcąc utrzymać się u władzy czasem musi postąpić wbrew temu co powszechnie uważa się za dobre. Likwidowałem swoich wrogów zanim oni zdążyli to samo uczynić ze mną, a dzięki temu w królestwie nie zapanowała anarchia. Byłem całkowicie bezlitosny wobec nieprzyjaciół i czasem dopuszczałem się czynów, za które jest mi dziś wstyd, ale wiem, że gdybym tak nie postąpił, to Nithia byłaby dziś innym, znacznie gorszym miejscem. Nie można zatem oceniać drugiego człowieka nie znając motywów, które nim kierują… Myślę, że to samo można powiedzieć o aniołach - mówiąc to spojrzał na Auriel, która w tym samym momencie pomyślała o Malthaelu. - Archanioł mądrości nie popadłby bez powodu w szaleństwo i zaczął mordować swoich krewnych, stając się aspektem śmierci.
- Nigdy nie twierdziłam, że to co zrobił nie miało gdzieś źródła. Nie krzywdził nas, tylko lud innych światów, takich jak ten, czy też ten z którego teraz przybyłam. Mam nawet nadzieję, że gdy świadomie mnie zranił, widział w tym większą ideę, niż mogłabym pojąć. Mimo wszystko to było egoistyczne, nikt mu nie zagrażał, a mimo to wstąpił na złą ścieżkę. Nie mam prawa porównywać do siebie waszych czynów, więc nie będę do tego dążyć. Dziękuję za zrozumienie - Auriel skinęła głową - Pewnie masz rację, że inni powinni wiedzieć. Choć nie wiem na ile w nich wiary, aby nie ułożyć innej historii do mej osoby, niż ta, którą zechcę im opowiedzieć. A nie jestem kłamcą. - rydwan zatrzymał się, gdy Szamanka kończyła mówić. Wysiadła więc z niego nie obejrzawszy się już za siebie. Stanęli przed miejscem, które wzbudziło w kobiecie podejrzenia. Nie potrafiła zaufać nadziei, że nic groźnego tam na nich nie czyha. Weszła więc do środka razem z innymi, zachowując ostrożność.

Po przekroczeniu progu świątyni i przejściu kilkuset metrów, Auriel stwierdziła, że co do jednego miała na pewno rację - nie było tutaj przyjemnie. Miejsce to wyglądało na opuszczone już od bardzo dawna, w dodatku nie odwiedzane i zapomniane. Być może ktoś od czasu do czasu tutaj zajrzał, ale po tym, co znalazł Kaedwynn, Szamanka stwierdziła, że to były odwiedziny w jedną stronę. Co prawda bez ręki da się jeszcze uciec, ale kobieta widziała przed oczami obraz przeszłości. Był niewyraźny rozmazany, bardziej jak zwidy lub senna mara, jednakże mogłaby przysiąc, że ktoś to przeżył i to właśnie w tym miejscu. Tym kimś zaś był bez wątpienia właściciel owej ręki. Duchowa forma Auriel potrafiła wyłapać inne dusze, wyczuć ich obecność i spojrzeć na chwilę ich oczami. Nie było to w niczym przydatne, bardziej rozpraszające i sprawiające ból cielesnej formie, jednakże Anielica nie stawiała muru między światem astralnym. Chciała być światłem w ich tunelu, pochodnią która nigdy nie gaśnie - ich jedyną i ostatnią nadzieją.

Kiedy dotarli do prowizorycznej ściany oddzielającej korytarz, Auriel poczuła to, o czym mówiła Faraonowi - chaos. Ogromne zamieszanie, które zostało spowodowane przez tak błahą przeszkodę. Najbardziej jednak zdziwiło kobietę to, z jaką lekkością i pobłażliwością, Bran podeszła do sprawy. Najbardziej bezbronna istota, tak krucha, delikatna, tańcząca, grająca i śpiewająca dla poprawy ducha, zgłosiła się z uśmieszkiem niewinności na ustach, aby jako pierwsza przejść przez ścianę. Szamankę aż wcięło. Dopiero po chwili przerwała tę sielankową, w jej mniemaniu, pogawędkę i stanowczo wyraziła swój sprzeciw. Dopiero po tym i do Taleda dotarło, na co bardka się pisze, więc również nie wyraził na to zgody. W ostateczności więc pod osłoną niewidzialności, to Rudi i Auriel pokonali przeszkodę jako pierwsi, a dopiero za nimi cała reszta tej niezgranej paczki. To, co przywitało ich po drugiej stronie, zmusiło kobietę do podjęcia decyzji, którą uznała za ostateczną.

Auriel wstydziła się swoich skrzydeł. Niegdyś potrafiła rozprostować je dla samej przyjemności wzniesienia się w powietrze, teraz robiła to tylko z konieczności. Czarne jak węgiel pióra napawały ją cierpieniem. Pamiętała moment swojego upadku, gdy pióra zapłonęły żywym ogniem i nie pozostało po nich nic prócz sterczącego z pleców, gołego kośćca. Było to na tyle upokarzające, że wciąż czuła z tego powodu wstyd. Nie potrafiła być dumna, choć starała się zachować pozory normalności - coś jakby do tego przywykła i wcale nie sprawiało jej to bólu. Było to kłamstwem, ale oszukiwała dla dobra innych, a przynajmniej tak to sobie tłumaczyła.

Anielica miała wrażenie, że jeśli nie wzniesie się na wysokość cyklopa, ten zmiecie jej towarzyszy z powierzchni. Istota nie chciała pertraktować, przechodząc od razu do ofensywy. Skrzydlata kobieta wzniosła się więc w powietrze i zmaterializowała dopiero gdy była na wprost głowy potwora.
- Dołącz do form, które sam żeś pozbawił cielesnej powłoki! - wypowiedziała słowa starannie i twardo, nim ostrze klingi zatopiło się w czaszce olbrzyma. Auriel z całych swych sił pchnęła rękojeść miecza, póki nie usłyszała głuchego gruchnięcia kości, przez którą przeszło ostrze. Wyszarpała oręż z głowy bestii, która po kilku zachwianiach runęła zalewając komnatę obfitą ilością jasnej krwi.

Kiedy cyklop padł pod naporem ostrzy Auriel, kobieta sfrunęła na czarnych, pierzastych skrzydłach, stając na jego truchle. Potem zwinęła skrzydła i te w niedługim czasie stopniowo zaczęły znikać.
- Nic wam nie jest? - spytała z troską rozglądając się po komnacie w poszukiwaniu wszystkich.
Nikt jednak nie odpowiedział z początku. Wszyscy wpatrzeni byli w wystające z jej pleców skrzydła, które po chwili zniknęły im z oczu.
- A więc… Ty… - Mina Kaedwynna wyrażała wiele rzeczy, ale szczególnie dominowało na niej zdziwienie oraz podziw.

Gryf stał jak sparaliżowany widząc lądującą Auriel. Po chwili gdy zniknęły czarne skrzydła wreszcie drgnął.
- Imponujące, Pani.- Zwrócił się do anielicy kłaniając się.

Laran już wcześniej zauważył skrzydła, gdy Auriel pojawiła się tuż nad głową olbrzyma, więc aż tak zaskoczony nie był, żeby mu odebrało mowę. Gdy skrzydła zniknęły, doszedł do wniosku, że wcześniej jednak nie cierpiał na ślepotę lub całkowity brak spostrzegawczości.
- Zdecydowanie przydatne - powiedział, zastanawiając się, kim (lub czym) jest w rzeczywistości dziewczyna. - Masz to od zawsze?
Kolor skrzydeł co prawda niezbyt dobrze mu się kojarzył, ale nikt przecież nie był doskonały.
Auriel uśmiechnęła się jakby zawstydzona słowami maga. Zaczesała czarny kosmyk włosów za ucho.
- Tak… w sumie tak… - odpowiedziała nieśmiało, a uroczy ton głosu pasował do jej drobnej postawy i delikatnego wyglądu. Mniej tylko do walecznych umiejętności.

Stojący ad gigantycznym olbrzym Khargar, wydał z siebie triumfalny, dziki okrzyk. Potem na wszelki wypadek jeszcze kilkukrotnie uderzył toporem w monstrualne cielsko, aż krew chlupała wokół niego.

Po chwili uspokoił się nieco i rozejrzał dookoła, jego zdumione spojrzenie na dłuższą chwilę spoczęło na Auriel.
- Trudno, cholera, uwierzyć, ale chyba nawet bez strat go załatwiliśmy, jesteśmy nieźle już zgrani, co? - Zaśmiał się, wycierając juchę z twarzy.
- A ty mała nieźle go dziabałaś tym swoim mieczykiem, jesteś jakimś demonem, że masz te skrzydła? - Spytał się Auriel. Ta odwróciła głowę w jego stronę i przechyliła ją na bok, patrząc na mężczyznę pod kątem. Schowała obydwa miecze i zamrugała kilkakrotnie oczami, jakby próbując zrozumieć pytanie. W końcu nadęła porcelanowe policzki, a kąciki jej ust poszybowały w górę, tworząc na ślicznej buzi równie ładny uśmiech..
- Nie wszystkie demony są skrzydlate - odparła pouczającym tonem, zupełnie jakby zaraz miała rozpocząć lekcję nauki o istotach piekielnych. Otoczenie w jakim się znaleźli nie sprzyjało jednak pogawędkom.
- Opowiem wam, jak wrócimy do miasta. - westchnęła zrezygnowana i zeskoczyła z gigantycznego truchła, idąc dalej środkiem sali i rozglądając się uważnie - Dokończmy to, po co tu przyszliśmy. Cokolwiek to miało być… Bo chyba nie chodziło o niego - Auriel kiwnięciem głowy wskazała na cyklopa.
- No, raczej nie wygląda na nagrodę - przytaknął Laran. - Chodźmy poszukać tego czegoś.

- Mówiłem, że to nie człowiek - wzruszył ramionami druid, kiedy Auriel przemieniła się ponownie w ludzką postać.

Rudi spojrzał na wielkie truchło, na Auriel i po kolei po twarzach wszystkich współtowarzyszy. Widać było grymas zwycięstwa wypisany na ich twarzach.
- Wszyscy cali? - zapytał. Po czym zwrócił się do Auriel gdy ta przechodziła obok - Zaiste to było imponujące Auriel, skoro nam zagrażał to nie miałaś wątpliwości czy zabić go czy nie - tak jak w przypadku elfów?
Kobieta zatrzymała się na chwilę, aby spojrzeć na gnoma. Obdarzyła go smutnym uśmiechem i ruszyła dalej niespiesznie, a ten dotrzymał jej kroku.
- Miałam. - odparła Szamanka niezbyt głośno, aby nie robić zbędnego pogłosu - Jedyną pewność dają mi istoty piekielne, reszta jest trudna do określenia. Nie jest łatwe oceniać i decydować, kto zasługuje na życie, a kto nie. Nie mniej jednak zaczął atak i chciał kontynuować, więc sam los przypieczętował, zaś elfy… Nie wiem, czy w przyszłości w planach mieliby znalezienie nas i zemstę, ale w tamtej chwili nie pałali nienawiścią. Tylko dowódca, ale nie można oceniać grupy przez pryzmat jego zachowania - Auriel starała się wyjaśnić, choć nie wiedziała ile w tym sensu. W końcu zamilkła, rozglądając się uważnie i zerkając w głąb niezbadanego korytarza na prawo od kolumn. Ruszyła nie czekając na decyzję innych, których kroki tuż za sobą, usłyszała dość szybko.