Podczas pobytu na statku, Olgierd nie odchodził od Irys na krok, chodząc za nią jak niemy ochroniarz. Gdy tylko sztorm rozhulał się na dobre, para zaprosiła Ślepego aby z nimi usiadł przy jednej z beczek na uboczu. Pokład pełen znudzonych marynarzy to nie było najlepsze miejsce dla kogoś takiego jak on, nie wspominając już o mocno bujającym się pokładzie.

- Klapnijcie że sobie z nami Ślepy. Jeśli nie były to pierwsze słowa jakie Olgierd wypowiedział po znalezieniu się na pokładzie, z pewnością były jednymi z pierwszych.

Ślepy Pies usiadł z donośnym sapnięciem na jednej ze skrzynek w pobliżu beczki. Usadowił swój kostur między kolanami i naparł na niego, utrzymując równowagę.
- Dziękuję - odparł starszy mężczyzna i potoczył ślepym spojrzeniem przed sobą. W tej chwili nie było przy nim jego czworonożnego przyjaciela, suczki Kili, która kryła się gdzieś w kącie przed szalejącym sztormem.
- Naprawdę doceniam, że nadal szukacie mojego towarzystwa - dodał z prostodusznym uśmiechem i podrapał się po brodzie.
- Muszę wam powiedzieć, że zdarzyło mi się już przeżyć kilka sztormów, ale za każdym razem odczuwam to tak samo - dorzucił jeszcze.

- Czyli jak? Dopytał Olgierd. - Ja najchętniej zszedłbym już na ląd. Dodał zmęczonym głosem.

- Jak pies bez budy podczas burzy, panie - odparł z uśmiechem starszy mężczyzna i potarł o siebie dłonie. - Panienko Irys, powiedzcie jeno, skoro jest okazja… tamto dziewczę, co bełt na pierś przyjęła… wyjdzie li z tego? - zagaił towarzyszkę Olgierda.

- Waleczna dziewczyna z tej Perełki, mówię wam – odparła zielarka, odrywając z bochenka chleba mały kęs – Zobaczymy, jak po dwugrocie gorączka przyjdzie, wtedy będę wiedziała na pewno.

- Szczęściem byliście na miejscu - potaknął. Zawiesił na chwilę ślepe spojrzenie w stronę Irys. Wreszcie sięgnął do kieszeni, wyjął z niej trzy małe fiolki zabrane po martwym napastniku z Vildheim i podał je dziewczynie.
- Jeden z nich miał je przy sobie - orzekł staruszek. - Nie jestem pewien, co zawierają, ale pomyślałem, że może panienka zechce rzucić okiem. Znacie się w końcu na ziołach.

Zielarka z zaciekawieniem sięgnęła po szklane fiolki. Uniosła je pod światło i pisnęła, gdy w jednej z nich zobaczyła pająka. Oddała ją pospiesznie Olgierdowi.
- Robal – powiedziała do Ślepego, mógł wyraźnie usłyszeć obrzydzenie malujące się na jej buzi. Odkorkowała pozostałe dwie fiolki i po kolei nieznacznie przybliżyła je do nosa. Przy pierwszej odsunęła głowę i odkaszlnęła. Schowała twarz w rękawie sukienki i gwałtownie wciągnęła powietrze.
- Sole trzeźwiące w jednej, z pewnością – powiedziała cicho i powąchała zawartość drugiej fiolki. Zamyśliła się, wylała trochę na dłoń i roztarła go między palcami i powąchała.
- Olej z rącznika. Niewygotowana rycyna, okropna trucizna – rzekła poważnym tonem – Pomieszany z jakimś ziołem dla zabicia zapachu. Cząber, jeśli mnie nos nie myli.

- Czyli jednak jakoś byli przygotowani. Olgierd pokiwał głową. - Dobrze że kusznik nie zatruł bełtu. Bo nie zatruł, prawda? Zwrócił się do Irys. Ta w zaprzeczeniu pokręciła głową.
- Sądząc po zawartości fiolek, ten robal to też pewnie nic dobrego. Radzę rozgnieść nim cię użre jak przypadkiem korek wypadnie, czy co. Coś jeszcze wpadło ci w ręce? Mnie tylko nowa broń i trochę fisstechu.

Ślepy Pies wysłuchał wyjaśnień zielarki z uwagą, po czym odwrócił się do Olgierda.
- Jeszcze to - powiedział, wyciągając kolejny przedmiot z kieszeni. Złoty krążek z grawerem kruka, który nie przypominał żadnej powszechnie używanej monety.
- Sądzę, że jest to znak rozpoznawczy bandy albo przedpłata za zlecenie. Miał takie trzy, wszystkie owinięte w portrety na płótnie tej dziewczyny, Perełki oraz marynarza Hamdira. Nie znam jednak motywu - opowiedział, trzymając przed sobą monetę i okręcając ją w palcach, jakby mógł się jej lepiej przyjrzeć.

Olgierd wyciągnął mu krążek z pomiędzy palców i podrzucił, ważąc w ręce. - Złoto to złoto, choć dziwne że nie zapłacono monetami. Przyjrzał się krukowi na jego powierzchni. - Jakbym już coś takiego kiedyś widział. Hmm… Zamyślił się i po chwili umilkł, tak mocno zaciskając na trzymanym kawałku złota dłoń, że aż zbielały mu kłykcie. - ...to kur… syny… Powiedział niemal bezgłośnie, a jego oddech stał się wyraźnie cięższy. Po chwili zaczął się uspokajać i nie mówiąc już nic, wepchnął Ślepemu krążek z powrotem do ręki.

Żebrak przyjął monetę z powrotem i schował ją w połach szaty. Przekrzywił głowę, odwracając ją w kierunku mężczyzny.
- Wszystko w porządku, mości Olgierdzie?

- Taa… Odpowiedział niemal obojętnie Olgierd. - Stare, nieistotne już czasy. Machnął ręką zapominając że Ślepy i tak nie będzie w stanie tego zobaczyć. - Dodatkowo sam nie przepadam za statkami. Zmienił temat.

- Każdą podróż da się przeżyć, jeśli ma się odpowiednich towarzyszy - odparł dobrodusznie Ślepy Pies i zakołysał się na skrzyni. - Marynarska brać na Argusie wydaje się całkiem w porządku. Słyszałem jednak jak ktoś po cichu komentował aparycję jednego z podróżnych. Musi to być ktoś ważny, skoro tak liczny bagaż zabrał ze sobą w drogę - żebrak pokiwał głową i pogładził swoją brodę w zamyśleniu. - A do tego całkiem przezorny muszę przyznać...

- Czemu niby taki przezorny?

- Podróżując po świecie, czasem drogą morską właśnie, dowiedziałem się ważnej rzeczy od marynarzy. Mianowicie człowiek na statku żywiący się powiedzmy samymi rybami, prędzej czy później będzie musiał się zmierzyć z czymś, co nazywają szkorbutem. Nieprzyjemne schorzenie, prawda panienko Irys? - zagaił do dziewczyny, jakby spodziewał się, że ta się będzie na tym znać.
Irys uśmiechnęła się w potwierdzeniu.
- Nic dodać, nic ująć, Ślepy – zaśmiała się. – Posiadacie szeroki zasób wiedzy – dodała z uznaniem.
Zaraz wrócił do Olgierda. - Jeśli nie wiecie, problem ten powstaje z braku witamin w organizmie. Dlatego na każdą dłuższą podróż morską dobrze jest załadować zapas na przykład cytrusów - wyjaśnił i zamarł ze spojrzeniem wbitym w klatkę piersiową mężczyzny.
- Ile ma trwać nasza podróż? Kilka dni? Ten jegomość zabrał ze sobą całą skrzynkę cytrusów, jakby spodziewał się spędzić na morzu miesiąc albo i dłużej. Wyczułem ich subtelny aromat, kiedy wnosili te skrzynie na pokład. Przez chwilę pomyślałem… A zresztą - machnął dłonią. - Mówię więc, przezorny albo ma zamiar serwować nam tutaj wykwintne dania - dokończył z szerokim uśmiechem.

- Albo dostał coś od czarodziejki? Miała jakieś takie charakterystyczne perfumy. Ciekawe. Nie wydawała się chętna do czegokolwiek, ale może akurat miała w tym jakiś interes. Zamyślił się Olgierd. - Wiemy coś o tym człowieku?

Niewiadomo kiedy pojawił się przy nich Hamdir. Jakże inaczej wyglądał w pełnym rynsztunku, niż wtedy gdy beztrosko paradował po Vildheim.
- Panienko - zwrócił się bezpośrednio do Irys. - Czy mogłaby panienka... Czy nie byłaby panienka na tyle miła, by zmienić Perełce opatrunek? Zrobiłbym to sam, ale obawiam się, że nie mam w tym zbyt wielkie wprawy.

- Ależ oczywiście, Hamdirze. Właśnie myślałam, że do was zajrzę i sprawdzę jak się trzyma – powiedziała ciepło i podniosła się. - Niedługo wracam – szepnęła do Olgierda i ucałowała jego policzek.

- Siądziesz w takim razie z nami, skoro zwalnia się miejsce? Olgierd zapytał Hamdira.

- Przypuszczam, że mogę na trochę.

Ślepy Pies pozdrowił Hamdira skinieniem głowy w jego kierunku.

- Słyszałeś coś o naszym majętniejszym sąsiedzie z masą kufrów? Ślepy ponoć wyczuł cytrusy. Czyżby szykował się do dalszej wyprawy? Zapytał Olgierd.

- Od bogaczy wolę się trzymać z daleka - wyrzekł ponuro brodacz. - To zresztą dobra rada dla wszystkich tu zebranych. To tym zajmujecie się w wolnych chwilach staruszku? Węszycie za owocami? - zażartował zerkając na żebraka.

- W sumie racja. Tak zabijamy czas. Wtrącił Olgierd.

Starzec tylko się uśmiechnął i rozłożył bezradnie ręce.

- Każdy ma jakieś zainteresowania - Hamdir wzruszył ramionami. - A poważnie. Od bogaczy naprawdę lepiej trzymać się z daleka. Jeszcze z nimi więcej utrapień niż z czarodziejami. Bogaty czarodziej to dopiero musi być straszny człek.

- Nie slyszałem jeszcze o biednym czarodzieju. Też wygląda na to że to bogaci najlepiej płacą. Odpowiedział Olgierd.

- Albo nie płacą w ogóle - dodał Hamdir. - Albo przepędzają zleceniodawcę na cztery wiatry, grożąc odcięciem pewnego fragmentu ciała, bo miał jakąś miłostkę z ich córką, nie z jego winy zresztą.

- Fakty pozostają takie, iż nie poznaliśmy jeszcze tego człowieka - wtrącił się Ślepy Pies. - A cytrusy są tylko przypadkiem. Chociaż im dłużej o nich myślę… - starzec pochylił się na siedzisku, wsparty na kosturze i spojrzał gdzieś przed siebie.

- Ano. W karty byśmy zagrali, ale ze ślepym to jakoś tak głupio, więc i nic nam poza myśleniem nam nie zostaje. Podsumował Olgierd.

Starzec zachichotał gardłowo i pokręcił głową.
- W kości zagrać możemy, jeśli w tym temacie jesteśmy - machnął ręką.

- Więc masz i nie proponujesz? Zapytał ożywiony Olgierd. - Wyciągaj!

- Ja podziękuję - stwierdził Hamdir. - Nie mam przekonania do hazardu.

- Oj nie przesadzaj. Zagramy bez pieniędzy. Przecież nie będę zdzierał ostatniego grosza ze Ślepego. Dłonią wskazał na żebraka.

- Czyli chcesz po prostu rzucać po kolei kośćmi i liczyć oczka, bez jakiegoś celu, dobrze rozumiem?

- Nie. Celem jest samo zabijanie czasu i zajęcie czymś myśli, czekając do rana. Wiesz jak długo mamy płynąć? Odpowiedział Olgierd.

- Nie wiem nawet dokąd płyniemy.

- Za Novigrad, jeśli się nie mylę. Daleko to? Zszedłbym już na ląd. Odpowiedział Olgierd.

- Za Novigrad to dość luźne pojęcie - stwierdził Hamdir. - Jak daleko za ten Novigrad?

- A pies jeden wie. Olgierd wzruszył ramionami. - A jak daleko ten Novigrad? Pewnie zawinie tam do portu tak, czy inaczej.

- Niedaleko, rano powinniśmy być na miejscu.

- Co by nie było - wtrącił Ślepy Pies - kości niestety nie mam. Przeczekamy sztorm i może dosiądziemy się do marynarzy.

Zza nadbudówki, przy której siedzieli wyłonił się Fredrik. Na twarzy miał swój zwykły, szelmowski uśmieszek.
- Tak się składa, że ja mam kości, mości panowie! Zagrajmy więc, zanim nas te fale zmyją w morskie odmęty – odchrząknął i spojrzał na Ślepego. – Ale najpierw... Cytrusy, panie starszy, nie omieszkałem usłyszeć. Gdzie żeście je wyczuli?

Żebrak odwrócił się do Fredrika i chwilę odczekał, nim odpowiedział.
- W jednej skrzyni jegomościa, co to ostatni wchodził na pokład - odparł, gładząc swoją brodę. - Nadal mnie to zastanawia… Gdyby był kupcem i chciał nimi handlować, miałby ich więcej. Podróż do Novigradu też długo nie zajmie, by wszystkie za ten czas wyjadł. Jak myślicie, po co mu ta skrzynia, mości panie?

- Skrzynia z cytrusami warta może być majątek, wszak to rzadkie dobro… – Fredrik skrzyżował dłonie na piersi i oparł się o drewnianą ścianę kasztelu.
- Bardziej mnie zastanawia jednak... Owoce nieobrane muszą być do transportu zamorskiego. Poczulibyście je przez skrzynię w skórkach? Jak dobry jest wasz nos?

- Ciężko… ciężko mi powiedzieć. Któryś z owoców mógł być uszkodzony i pocieknął z niego sok. Tyle że to nie był uderzający zapach. Bardziej subtelny jak… perfumy - odparł, patrząc przed siebie w zadumie.

- Perfumy... Czarodziejka jest na pokładzie? Widzieliście gdzieś czarodziejkę? – Fredrik wyprostował się i patrzył to na Olgierda, to na Hamdira.

- Czarodziejkę? Dzięki Frei nie - brodacz wzruszył ramionami. - To ona też należy do drużyny? - pytanie skierował do Olgierda.
- Cholera wie. Raczej nie, bo ostatnio nie wydawała się zainteresowana czymkolwiek w tej dziurze, więc i czemu miałaby z nami płynąć? Sama przecież umie przenosić się z miejsca w miejsce, jak wszyscy czarodzieje. - Olgierd wzruszył ramionami. - No chyba że miała w tym interes, albo coś sprzedała tamtemu człowiekowi.

Fredrik rozejrzał się po pokładzie.
- Które to skrzynie? Widzieliście, gdzie je zatargali i ilu ich było? - zapytał, zapinając szczelniej skórzaną kurtkę. Wiatr stawał się coraz bardziej nieprzyjemny, a Ślepy Pies wzruszył na to tylko ramionami.

- To ślepy wywęszył. Odpowiedział po chwili ciszy Olgierd. - Czemu pytasz? Też będziesz węszył po cudzych kufrach?

- Będę, jeśli jest w nich coś, co należy do mnie – Fredrik odparł chłodno, nie patrząc na Olgierda. Rozejrzał się dokoła, lustrując każdą osobę na pokładzie. W końcu ruszył w kierunku rufy, wycierając twarz z uporczywej mżawki.

- To może być ciekawe. Olgierd wstał za Fredrikiem i zarzucił kaptur na głowę. Trzymając się w bezpiecznej odległości, ruszył za Fredrikiem, obserwując ciekawie poczynania nowego kompana.

- A wy co myślicie, staruszku? - Hamdir zwrócił się do Ślepego, patrząc jednocześnie za odchodzącymi.

Ślepy tylko zakołysał się na skrzyni i poprawił na sobie szatę. Spojrzał mniej więcej w stronę Hamdira i uśmiechnął się bezradnie.
- Myślę, że cokolwiek ten człowiek ukrywa, prawda prędzej czy później wyjdzie na jaw - odparł wymijająco i pokiwał głową. - Ta dziewuszka… Perełka, tak? Jest z tobą, mości Hamdirze? - zapytał, zmieniając temat.

- Zależy co macie przez to na myśli - odpowiedział tajemniczo brodacz. - I żadna ze mnie mość, po prostu Hamdir - dodał.

- Niech będzie Hamdir - zgodził się starzec. - Słyszałem, jeszcze podczas tej tragicznej napaści, jak bardzo leżało wam na sercu jej życie. To i zgaduję, że ważna dla was osoba - Laerten spiorunował żebraka wzrokiem, ale tamten siłą rzeczy nie mógł tego dostrzec. - Chciałem wtedy więcej pomóc, ale co ślepiec pomoże przy opatrywaniu rannej? - żebrak westchnął i pokręcił głową.

- Pomogliście wystarczająco - rzekł spokojnie Hamdir. - I za to wam dziękuję.

- Jak się teraz miewa? Podróże zazwyczaj nie sprzyjają w odpoczynku.

- Leży bez ducha - brodacz westchnął głośno. - Panienka Irys mówi, że wszystko zmierza ku dobremu, ale… Sam nie wiem. Życie nauczyło mnie nie wymagać zbyt wiele od przyszłości.

- Na pewno z tego wyjdzie - Ślepy Pies odparł z przekonaniem. - Jeno doglądajcie ją uważnie, a wszystko się ułoży - dodał prostodusznie. - Może sprawdzicie, jak sobie panienka Irys radzi? - zaproponował.

- Panienka Irys ma więcej wprawy w łataniu ran niż ja, ale macie rację, dziadku. Pora na mnie - to rzekłszy wstał i ruszył skąd przyszedł.