Odbicie statków okazało się być dziecinnie proste. Lexa nawet nie poczuła tych kilku cięć, które pozostawiły ślad na jej odsłoniętej części ramienia czy też policzku. Była w stanie rozpłatać każdego, zadając ciosy cztery razy szybciej niż podrzędny, kolonialny marynarz. Nie zwracała uwagi na nic, prócz cel do którego dążyła. Obiecała siostrze, że zdobędzie jej statki i taki też miała zamiar. Żaden obszczymur nie stanie jej na drodze do sukcesu.
Norsmenka przeżyła gorsze rzeczy. Czuła na sobie bożą (i medyczną) łaskę,
dlatego z niesłychaną lekkomyślnością parła na przód. Po odbiciu statków mogli rozwinąć żagle i po prostu odpłynąć. Obydwie blondynki tego nie chciały,
ale ostrzał ze strony wroga i tak odebrał im wybór. Zostały by walczyć dalej.

Kula przebijająca pokład roztrzaskała go w drobne drzazgi. Jedna z nich wbiła się boleśnie w udo kobiety, która to zawyła wściekle, jak rozdrażniony ogr.
Wyszarpała ostry kawał drewna nie bacząc na to, że spowodowała tym rozlew własnej krwi. Co prawda nie trysnęła obficie, jednak zaczęła się sączyć, okrywając lewą nogę swym szkarłatnym odcieniem.
- Bierem te kurwy! Nie darujmy, za wszystko co zrobili! - zacisnęła pięści patrząc to na Thorę to na Wolfganga, który najwyraźniej też miał ochotę rzucić coś "od siebie". Lexa chwyciła stojący przy barierach pawęż i robiąc za taran ruszyła do przodu osłaniając maga.
- Piźnij im za nas wszystkich, Wolf! Wypierdol kutasów do leża smoków,
niech sfajczą się u podnóż wulkanu! - motywowała blondynka donośnym głosem, prąc przed siebie bez żadnego lęku, gotowa w razie potrzeby odrzucić tarczę i walczyć mieczem władcy wampirów.