Wyprawa...! Ciemne oczy Enki wciąż uważnie śledziły Rashida i jego ludzi, bo łowczyni nie wierzyła mu do końca - a nuż przyjazna (to znaczy bez użycia stali) rozmowa była tylko wybiegiem, by uśpić ich czujność i podstępnie zaatakować? - ale w duszy jej grało. W końcu okazja, bu opuścić ciasne mury miasta, przeludnione uliczki i oplatającą to wszystko ciasną i zagmatwaną siec międzyludzkich układów - i znów poczuć adrenalinę płynącą z polowania i zmagań z równie szczodrą, jak okrutną Matką Naturą!

Postanowiła pozostać czujna aż do godziny wyjazdu - kto wie, czy szejk nie pośle "na wszelki wypadek" za nimi swoich ludzi - ale skoro choć cień wyprawy zamajaczył na horyzoncie, Enki uczepiła się tej wizji ze wszelkich sił.

- Także nasza ruszać natychmiast! - zakomunikowała dobitnie, mając nadzieję, że reszta drużyny też da się ponieść entuzjazmowi, a nie jak na przykład Mumamba, oddawać się w nieskończoność rozmiękczającym ciało i umysł przyjemnościom. Choć starała się tego nie okazać, i do końca spotkania z Rashidem zachować chłodną kontrolę, łowczyni najchętniej od razu wbiegłaby z palarni, by ruszyć na szlak...