BRIAN MOSS
- Nie martw się, głowa do góry - Liam próbował pocieszyć współpracownika. Dotknął jego ramienia w kojącym geście. Ujrzał go dziwnie przygaszonego i zrobiło mu się przykro. Przecież przed chwilą również przeżywał chwilę słabości. - Mamy jeszcze dużo czasu i są tropy. Misja skończy się sukcesem i dumnie wrócimy do Agencji - cicho szeptał, aby nikt ich nie podsłuchał. Z jednej strony próbował poprawić morale Millingtona, a z drugiej sam chciał uwierzyć w swoje słowa.
Drzwi prowadzące do apartamentu okazały się zamknięte. Czytnik linii papilarnych nie wyglądał na łatwy do sforsowania. Liam przez chwilę zastanawiał się co dalej, aż zaczepiła go szarooka dziewczyna. Po jej słowach Bates z trudem powstrzymał się, aby nie wybuchnąć śmiechem. Tak długo próbował uzyskać tę informację i zdobył ją wtedy, kiedy spodziewał się tego najmniej. Cieszył się z tego drobnego zwycięstwa. Jednak... czy dokądś prowadziło?
- Koniecznie chcemy go znaleźć - odparł Liam.
Miał ochotę krzyknąć, że życie mężczyzny jest w niebezpieczeństwie i trzeba zmobilizować wszelkie służby w celu znalezienia go. Być może Dorothy rzeczywiście zrobiła mu jakąś krzywdę? Zabiła, odcięła kciuk i zostawiła denata w jakimś magazynie, po czym ruszyła do jego apartamentu? Wyobraźnia Batesa pracowała. Jednak nie chciał narobić rabanu.
- Gdzie widziałaś go po raz ostatni? - zapytał. Następnie głośno zastukał do drzwi. - To niepodobne do niego. Mam nadzieję, że nie zasłabł za zamkniętymi drzwiami. Ostatnio wspominał mi o problemach ze zdrowiem - mruknął niby bardziej do siebie, niż do dziewczyny. - I nie dziwię się, że je ma, biorąc pod uwagę cały ten stres. Myślisz, że to urządzenie - spojrzał na czytnik linii papilarnych, zmieniając temat - przechowuje informacje, kiedy ostatni raz ktoś wszedł do środka? Ochrona miałaby dostęp do takich danych?