Zostawiwszy martwego muła samemu sobie a cały dobytek załadowawszy na Wiktorowego ogiera grupa pościgowa ruszyła w dalszą drogę śladami Hanziego. Jeńcy ze związanymi dłońmi chętnie prowadzili ich przez wzniesienia i dolinki rozmyślając zapewne o tym, co zrobią z darowaną wolnością, gdy już ją uzyskają.

Chcąc niejako sprawdzić intencje bandytów Gerhart obserwował zachowanie Zabójcy. Wszystko wskazywało jednak na to, że obaj przewodnicy prowadzili dokładnie w tym samym kierunku. Na krążeniu po lesie mijały im kolejne godziny. W międzyczasie grupa zatrzymała się jeszcze na posiłek więc gdy w końcu jeden z bandytów nakazał gestem grupie by się zatrzymała było popołudnie.

Przed nimi, za ścianą z pnącego się chmielu, otwierała się malutka polanka a na niej stara leśniczówka. Wyraźnie widoczne były frontowe drzwi oraz opłotki za budynkiem. Czujny nos Zabójcy pracował zawzięcie lecz gdy tropiąc pies postawił łapy na ścieżce do chatki wyraźnie się czegoś przestraszył. Z podkulonym ogonem uciekł na koniec pochodu a tam zaczął wyć i skomleć. Z żadne skarby nie chciał drugi raz podejść w pobliże leśniczówki. Wyglądało na to, że nie wzbudziło to jednak zainteresowania porywaczy wewnątrz budynku.

Bo ktoś tam ewidentnie był – tak Wiktor jak i Gerhart czając się z boku domu dosłyszeli ze środka zwykłe mlaskanie. Strzelec dostrzegł także, że w zagrodzie za budynkiem zaległa jakaś pokaźna masa sierści. Owa masa unosiła się i opadała miarowo a skoro było to jakieś żywe zwierzę to musiał być to pokaźnych rozmiarów niedźwiedź.

Tymczasem czterej pozostali chwaci przywiązali niespokojnego, objuczonego ogiera do drzewa i prowadząc dwóch bandytów ruszyli ku drzwiom. Pierwszego z oczekiwanych wewnątrz ludzi spotkali, gdy tylko szarpnęli za klamkę – wypadł wprost na próg bezwładnie a razem z nim jego jelita oraz przypalone członki. Obaj jeńcy krzyknęli ze strachu i jeśli natychmiast nie zostaną utrzymani siłą uciekną gdzie ich nogi poniosą!