W głębi duszy oczywiście przeczuwał, że nie mogło im pójść tak łatwo, jak to sobie umyślili, ale aż do końca liczył na spokojny koniec dnia. Pęta wnętrzności martwego zbira były całkiem spokojnie. Teraz to nawet nieruchome.

Co za paskudny dzień. Nie chciał się obracać plecami do chaty, ale w odróżnieniu od nieboszczyka, jego kompani-zakładnicy bardzo żywotnie i nagle postanowili ich opuścić. Zmógł w sobie chęć sprezentowania im bełtu między łopatki i postanowił wzorem brata sprzedać uciekinierowi kopa w kostkę.