Emmerich był ostrożny. I wrzuciłby zapaloną szmatę najchętniej przez drzwi. Ale skoro niektórzy chcieli się popisać odwagą... W ciasnocie w środku sieć byłaby bezużyteczna, kiedy więc zauważył, że inni szykują się do wejścia zmienił broń na miecz i tarczę. I wszedł jako trzeci, w progu przesuwając zastygłego nagle niziołka za siebie.

W środku natknął się na pająka wielkości konia. Ludzka głowa sugerowała, że kiedyś był to człowiek. No właśnie - był. Teraz nawet już nie rozumiał ludzkiej mowy i jedynym co można było zrobić dla niego to skrócić jego cierpienia. Przynajmniej tak pomyśleli pewnie koledzy - pomyślał łowca nagród. On żałował, że nie ma żadnej nagrody za stwora. Ale może lokalna świątynia coś da.
Przynajmniej zrozumiał czemu Zachariasz zamarł w bezruchu. Cóż, dla łowcy nagród był to tylko kolejny przeciwnik, kolejny obowiązek do odbębnienia, można by rzec. To w końcu tylko mutant. Może trochę brzydszy niż przeciętny, ale nic nowego w sumie...

Ktoś inny pewnie próbowałby dowodzić, zachęcić innych do ataku... Emmerich nie miał takich zdolności ani inklinacji do tego, zresztą, nie był to styl walki do jakiego był przyzwyczajony. Ale kiedy wszystko się sypało, czasem trzeba było walczyć twarzą w twarz. Czekać i tak nie było na co.
Osłaniając się tarczą, ostrożnie zaatakował, gotów do odbijania ciosów mieczem. Ale nie szarżował, pamiętał, że ten stwór załatwił dwóch zapewne uzbrojonych i czujnych rębajłów nie odnosząc przy tym rany.