Dyliżans jechał szybko podskakując na wertepach. Jadący w środku krasnolud co chwila musiał poprawiać siedzącą pozycję. Krótkie nogi nie dawały mu oparcia na podłodze, co przy tych wybojach powodowało zsuwanie się z kanapy. Madock, bo tak nazywał się ów krasnolud, poza poprawianiem zadka na siedzisku co jakiś czas łypał spod łba (a raczej spod prymitywnego hełmu) na siedzące na przeciwko elfy. Nie odzywał się wiele, gdyż seplenił deczko, a czego czasem się wstydził. Tę wadę wymowy, podobnie jak zniekształconą twarz zyskał niedawno w wyniku traumatycznych przeżyć, czyli przez atak przebrzydłego rudego czarownika i jego bandy najmitów. Szczęściem spotkał kompaniję prawdziwych twardzieli i miał nadzieję, że ich towarzystwo pomoże w dokonaniu zemsty.