- Starczy juszż wóódki... - zawołał zdezorientowany Albi. Był świadomy tego, że rzucił czar, ale i tak ogłuszający dźwięk go oszołomił. Efekt przerósł jego najśmielsze oczekiwania.

Zaczął szukać w torbie potrzebnego do rzucenia czaru płótna opatrunkowego. Chyba po wszystkim. "Tylko gdzie było to psisko", pomyślał. "Oby to nie okazało się, że to cholerstwo go zeżarło, bo to wszystko będzie na nic".

- Żyjesz braciszku? - przyklęknął przy Josefie. - Załatam cię, ale chyba jeszcze raz będę musiał sięgnąć po czary. - Obrócił się do Wiktora. - Poszukaj reszty, proszę. I psa. Przydałoby się dowiedzieć, gdzie się podziali. Zachariasz, jak się trzymasz?