Zachariasz przez chwilę stał zdezorientowany hukiem. Zastanawiał się co tak gruchnęło, a w tym czasie dzwonienie w uszach nieco się zmniejszyło. Gdy już wszystko wróciło do normy, rozejrzał się wokoło. Zwycięstwo nad mutantem było niezaprzeczalne i w sumie przy całkiem małych stratach. Zaledwie jeden z ich grona leżał na podłodze. A czy był martwy, pozostawało sprawą otwartą...

Po chwili okazało się, że Josef jednak żyje i ktoś nawet udziela mu pomocy. Niziołek postanowił więc się nie wtrącać i zająć się swoimi sprawami. Popatrzył w górę, tam gdzie z powały wystawał jeden z jego noży. Potem szybko popatrzył po kompanach, czy aby który nie dostrzegł jak fatalnie spudłował. Wyglądało na to, że nikt nie widział.

- Ależ miał sukinsyn twardą skórę - powiedział głośno, wskazując na sufit. - Perfektne trafienie było, tylko że kozik się odbił od skóry i poszybował w górę. O tam jest! Pomoże mi który go wydłubać? - zapytał.

Emmerich zabrał się za przetrząsanie pomieszczenia. Najpierw jednak omiótł je wzrokiem.

Albrecht. Znów on. Tym razem owijał przedramię brata magicznym bandażem. Efekt był natychmiastowy – jakby płótno miast wchłonąć krew wdrożyło ją na powrót do krwiobiegu. Po kilku sekundach zniknęła jednak żółtawa poświata i magiczny składnik znów był jedynie kawałkiem szmaty. Wykwitła na nim jednak jasnozielona, oleista plama uświadamiając wszystkim, że tylko pośpiech brata uchronił Josefa przed trucizną.

Za braćmi z lewej stało krzesło a za nim rozpoczynał się krótki korytarzyk, zapewne do alkowy. Przy krześle leżały zwłoki. Po prawo od braci znajdowały się drzwi na podwórze, na którym widać było sągi drewna. Po lewej od wejścia frontowego znajdowały się oddzielone otwartymi drzwiami: sypialnia i składzik. Po prawej od frontowych drzwi było natomiast pomieszczenie, z którego stwór Chaosu wybiegł na spotkanie z przeznaczeniem. W progu tego pomieszczenia, jak i we froncie, leżał zamordowany mężczyzna.

Zachariasz został zignorowany przez kompanów, przynajmniej chwilowo. Nie musiał jednak się na nich zdawać, bowiem ze stojącego w rogu pomieszczenia krzesła bez problemu sięgnąłby swój nóż.

Wiktor wyszedł z pomieszczenia i ujrzał Gerharta na skraju lasu, pochylonego nad martwym jeńcem. Strzelec następnie wstał, wytężył wzrok i wbiegł do lasu.

Objuczony ogier szamotał się na lejcach przywiązanych do drzewa. Balast zrzucił na ziemię próbując się uwolnić. Gerhart mając obycie ze zwierzętami uspokoił go. Dosłyszał także ciągnące się za uciekinierem niczym smród wykrzyczane „ja pierdolę”. Zbir w dalszym ciągu był do dogonienia piechotą.

- A bodaj by was franca pożarła - mruknął pod nosem niziołek, któremu nikt z wyższych nie chciał pomóc. Porozglądał się i wypatrzył krzesło. Przeskoczył nad jakimś zakrwawionym trupem i przysunął sobie mebel, tak że bez trudu mógł dosięgnąć noża. Wyrwał go z powały i schował na właściwe miejsce na pasie przepiętym przez tors.

- Nie wiem co macie zamiar jeszcze tutaj robić - zwrócił się do obecnych w izbie. - Ale chyba wystarczy zabrać psiaki i wracać do wsi. Zadanie wykonane, panowie. Idę po te połcie mięsa, co je ze wsi taszczę, cholera wie po co. Może się zwierzak na nie skusi i nieco złagodnieje. Emmerich, może by go tak tym mięsem zachęcić, a potem bach! Arkan na szyję, co?

- Takim oto sposobem Winrich Jumpelstitter zwany Bułeczką, pastuch z Hradca zwierzęta co mu pouciekały łapał - Zachariaszowi wrócił zwyczajny mu humor i znów zaczął paplać. - Wszystkie swoje owce i kozy od maleńkości uczył, że kozieradka to nie lada przysmak. Sam wiecznie też liście owe żuł, bo twierdził, że męskości mu dodają. Nie wiem, czy prawda to, bo mnie od kozieradki jeno pierdzieć się chce, a to do serc niewieścich nie przemawia zbytnio... Ale Bułeczka karmił swoją trzódkę kozieradką i gdy mu się owe bestyjki gdzie pogubiły, to je kozieradką na powrót mamił. A gdy blisko były, to linę zręcznie rzucał i koziołka czy owieczkę na powrót łapał i do stada sprowadzał. Widzicie więc, że sposób to działający i sprawdzony...