Dość sprawnie i w miarę bezboleśnie udało się im zebrać grzyby. A w dodatku jeszcze nikt nikomu nie wbił niczego w plecy! Jak na razie wyprawa to zadziwiające pasmo sukcesów. Bóg przemawiający do snotlinga chyba był tym również zdziwiony, gdyż od pewnej chwili milczał. A może zwyczajnie się znudził i poszedł spać? Prorok w to nie wnikał.
Fik rzucił okiem na boki, szukając możliwej drogi ucieczki, ale zanim udało mu się czmychnąć przed butem czarnego orka ten zmienił zamiar.
Krasnoludy... te przeważnie uważały snotlingi za „drobną niedogodność” jednak w towarzystwie Gnorixa staną się potworami? A to klasa wyżej od tej do której to kategorii Khazady zaliczały rodzaj goblinów, snotlingów i wszelakich ich kuzynów.
Co mógł zrobić prorok? Głos w jego głowie milczał. Rozejrzawszy się baczniej, Fik dostrzegł, że wrogów jest cała grupa. Mógł co prawda czarem pozbawić strachu towarzyszy, wzmocnić ich odwagę, czy wzmocnić ich zdolności walki Mógł też sprawić, że sam będzie szybciej uciekał.
Bóg wiedział, co zrobiłby prawdziwy bohater. Bohater odwrzasnąłby arogancko, wyrwał khazadowi topór i użył jej przeciw właścicielowi oraz jego pobratymcom. Może nawet udałoby mu się ich zabić, zanim by uciekł. Naturalnie Fik nie był jednak bohaterem. Wiedział także, jak kończyli snotlingowi bohaterowie. „Na krasnoluda bohatersko rzucił się w mig, wtedy krasnal dźgnął go w plecy i tak poległ Fik”. Koniec pieśni. Miałby szczęście, gdyby jego imię w ogóle się w niej pojawiło. Prorok nie pragnął zostać bohaterem. Chciał tylko wrócić do domu. Postanowił nie czarować, a wycofać się wraz z resztą towarzyszy.