Odwzajemniwszy znak młota Żar pożegnał się z kapłanem zdziwiony, że ten zapraszał młode niezamężne kobiety do świątyni. Tradycyjnie, tylko żony, matki i wdowy mogły dostąpić tego zaszczytu. I jakby tego było mało, nazwał wzorowym sigmarytą handlarza książkami. Przecież nawet samo czytanie jako takie jest nieczyste, gdyż błędy drukarskie mogą przemycić herezję nawet do świętych ksiąg Sigmara, gdyby drukarz źle złożył czcionkę przekręcając imię Boga albo treść przykazań.

Cóż, nic dziwnego, że tak trudno utrzymać jedność Imperium, skoro nawet na łonie Kościoła są podziały, a każda prowincja, każde miasto i niemal każda świątynia ma własne rytuały i drogi służenia Sigmarowi...

***

Przy stole Żar zgodził się z przedmówcami.
- Im szybciej, tym lepiej. Dziewczyna zawsze jakaś taka skryta była, dziwna... A teraz to. Tak właśnie kończą dziewki, które nie znają swojego miejsca. Tutejszy kapłan to święty człowiek, ale za miękki jak na mój gust, pobłażliwie traktuje tę rodzinę. Naszą powinnością jest przywrócenie porządku w tym domu. Choćby i siłą. Wiadome jest, że jedność każdego domu, czy to domu rodzinnego czy Imperium, ważniejsza jest od osobistego szczęścia - zaślepiony fanatyzmem umysł biczownika nie uznawał półśrodków ani nie widział odcieni szarości. A kobiety z punktu widzenia Kościoła uważane były za istoty gorsze jakościowo, płoche, bardziej skłonne do grzechu i opętania przez chaos, a co za tym idzie nie tak nieustępliwe w bezwzględnej z nim walce jak mężczyźni. Nie mógł też milczeć - milczenie gdy ktoś grzeszy jest bowiem także grzechem.