Kasja wstrzymała oddech na widok zmasakrowanych ciał. Ciężko było stwierdzić, czy wynikało to z przerażenia, obrzydzenia czy też może próby uchronienia się od wdychania smrodu rozlanej posoki oraz wnętrzności. Znalezienie jednego ocalałego wcale a wcale nie napawało nadzieją. Co z tego, że przeżył, skoro jego stan ewidentnie wskazywał na to, że zaraz mógłby zejść z tego świata? Znieczulica kompanów bardzo jej się nie podobała. Podbiegła więc do rozbójnika, próbując chociaż zatamować krwawienie. Nie brzydziła się go, było jej go szkoda. Jaki by nie był i co by nie robił w życiu, na pewno miał ku temu jakiś powód. Poza tym na pewno próbował ochronić Julianne.

- Kto ją zabrał? Jej ojciec wysłał po nią kogoś jeszcze? Którędy poszli? Jak dawno temu?- szereg pytań padający z ust Elfki co prawda nie pomagał, ale gdyby udało się uzyskać odpowiedzi na te pytania, to już stałoby się przydatne. Kasja próbowała chociaż spowolnić czające się za plecami Kaltbluta widmo śmierci, jednak nie była ku temu przeszkolona, więc nie ingerowała zbyt mocno, co by nie zaszkodzić.

- Nikt z was nie zna się na leczeniu? Ludzie, chociaż trochę serca miejcie! - spojrzała wielkimi oczami na towarzyszy, z którymi przyszło jej podróżować. Nie zważając na to, że miała już ubabrane krwią rannego ubranie i nie spierze tego z łatwością, wciąż tamowała krwawiącą ranę na ramieniu. Ubranie nie było to w końcu teraz takie istotne, chciała pomóc temu człowiekowi, a potem córce szlachcica. Nie mówiła tego pozostałym, ani nigdy nie próbowała nawet się przyznawać, ale w jej duszy grała melodia twierdząca, że miłość tych dwojga jest - albo byłaby - naprawdę piękną opowieścią.