Kasja spojrzała na niziołka z uniesioną ku górze brwią. Nie rozumiała, jak można wierzyć w takie banialuki. Oczywiście, duchy lasu swoją drogą, ale to co ten mały kolega opowiadał, było zwykła bujdą. Ewidentnie ktoś próbował nastraszyć ludzi z wioski i wymyślił historię o duchach i potworach, nierealnych strachach. Elfka pokręciła głową, stojąc w bezpiecznym dystansie od zwłok kowala, który wzbudził nadmiar sensacji.

- Chyba nie wierzysz w to, Max? Przecież od razu słychać ile w tym absurdu. Żaden duch lasu nie zabija podróżnych, pokusiłabym się o określenie na tę historię: oszczerstwa, bujdy, wymysły. - ognistowłosa westchnęła i dobyła łuku, przezorny zawsze ubezpieczony.

- Kowala mógł zabić każdy tak naprawdę. A ta kartka... Może to nie liścik przy trupie, a liścik trupa, rozumiecie? Może niósł jakąś wiadomość, ale jej nie doniósł? - Elfka dobyła strzałę w drugą dłoń.

- Chętnie ubezpieczę tyły. Poruszam się wystarczająco cicho, by nie wadzić idąc jako ostatnia... No i wolałabym się nie rozdzielać, że jedna grupa wchodzi, a druga nie. Chyba, że ta co zostanie przed jaskinią naprawdę się skupi - Kasja przeniosła spojrzenie na wlot jaskini. Doskonale widziała w ciemnościach, była też zgrabną akrobatką, więc powinna się nadać. Była zdecydowana.

Wnętrze jaskini przedstawiało sobą widok, jakiego zwykle się nie ogląda. Nic więc dziwnego, że Max i Kastor byli nie tylko zaskoczeni, ale i wstrząśnięci.
Osiem trupów. Innymi słowy, ktoś ich wyręczył. Zapewne nawet nie jeden, a kilku ktosiów odwaliło za nich większość roboty. Większość, bowiem przy życiu pozostał Kaltblut. No i Julianne zniknęła.

- Zawsze mówią, że ślub bez zgody rodziców to coś sprzecznego z wolą bogów i że na tych, co się dopuszczają takiego czynu, spadnie kara - powiedział Kaspar. Mówił poważnym tonem, bez cienia uśmiechu, i łatwo można było sądzić, iż wierzy w to, co mówi. - Ale widać ze ślubu nici - dodał, nie przejmując się, że wbija słowny sztylet w serce bandyty. Litościwie nie dodał, że kto inny sobie z nią poużywa, bez ślubu zapewne.

- Kto to był, ilu ich było i którędy uciekli? - spytał, zastanawiając się, co za kretyn urządził sobie schronienie w jaskini, do której prowadziło tyle wejść i nie zabezpieczył niepotrzebnych. Kurduple to jakieś musiały być, skoro takimi niskimi tunelami chodzili. - Mówili może, po co im Julianne? Dziewczyna jeszcze jest dziewicą, czy może już w ciążę zaszła? I cóżeś w tej dziurze szukał, miast po pomoc biec?

Rozejrzał się dokoła, zastanawiając się, gdzie się podziały wszystkie skarby, które zbóje zrabować musieli. Są jeszcze, czy też napastnicy nie tylko Julianne ze sobą zabrali.

Kastor szedł za Maxem z kijem w dłoniach. Zazwyczaj miecza lub sztyletu jako broni używał, ale idąc drugim i za niższym od siebie kij mógł w razie walki lepiej się przydać.

Weszli do, w której były ciała. Z początku mag zdziwił się zachowaniem niziołka,
który krzyknął ze strachem i zaczął mieć mdłości. Lecz gdy Eberhard rozejrzał się po pomieszczeniu i przyjrzał się zwłokom sam poczuł nudności i uświadamiając sobie co widzi zaczął w ślad za Maxem pozbywać się zawartości żołądka.

Reszta kompanii wbiegła zaalarmowana krzykiem Maxa i zastali ich w tej przykrej sytuacji, czyli wymiotujących. Kastorowi było trochę głupio i zaczął się zbierać w sobie. Podszedł do wyjścia z jaskini by złapać kilka oddechów świeżego powietrza. Podciągnął koszulę by zasłaniała usta i nos by nie czuć smrodu śmierci i z westchnięciem ruszył do kompanów.

Mag Cienia chodził po jaskini szukając jakiś śladów napastników. Starał się nie zbliżać do trupów, ale gdy zobaczył stertę odciętych głów ledwo się powstrzymał przed kolejną falą torsji.
- Co za masakra. Kto to zrobił na bogów.- Jęknął i podszedł do wyciąganego człowieka z jednej z dziur w ścianie komnaty.

- To Kaltblut zapewne.- Wyraził swoją opinię cicho towarzyszą gdy ten skończył swoje dyszenie. Pierwszy przemówił Kaspar co najmniej lekko docinając hersztowi co wywołało lekki uśmieszek na ustach maga. Na szczęście nikt tego nie zauważył bo podniesiona koszula zasłaniała twarz.
Mag zostawił przesłuchanie i zadawanie pytań bardziej wygadanym a sam skupił się na trzech dziurach w ścianach. Czy czuć było świeże powietrze? Są ślady który korytarz użyli napastnicy?

Kasja wstrzymała oddech na widok zmasakrowanych ciał. Ciężko było stwierdzić, czy wynikało to z przerażenia, obrzydzenia czy też może próby uchronienia się od wdychania smrodu rozlanej posoki oraz wnętrzności. Znalezienie jednego ocalałego wcale a wcale nie napawało nadzieją. Co z tego, że przeżył, skoro jego stan ewidentnie wskazywał na to, że zaraz mógłby zejść z tego świata? Znieczulica kompanów bardzo jej się nie podobała. Podbiegła więc do rozbójnika, próbując chociaż zatamować krwawienie. Nie brzydziła się go, było jej go szkoda. Jaki by nie był i co by nie robił w życiu, na pewno miał ku temu jakiś powód. Poza tym na pewno próbował ochronić Julianne.

- Kto ją zabrał? Jej ojciec wysłał po nią kogoś jeszcze? Którędy poszli? Jak dawno temu?- szereg pytań padający z ust Elfki co prawda nie pomagał, ale gdyby udało się uzyskać odpowiedzi na te pytania, to już stałoby się przydatne. Kasja próbowała chociaż spowolnić czające się za plecami Kaltbluta widmo śmierci, jednak nie była ku temu przeszkolona, więc nie ingerowała zbyt mocno, co by nie zaszkodzić.

- Nikt z was nie zna się na leczeniu? Ludzie, chociaż trochę serca miejcie! - spojrzała wielkimi oczami na towarzyszy, z którymi przyszło jej podróżować. Nie zważając na to, że miała już ubabrane krwią rannego ubranie i nie spierze tego z łatwością, wciąż tamowała krwawiącą ranę na ramieniu. Ubranie nie było to w końcu teraz takie istotne, chciała pomóc temu człowiekowi, a potem córce szlachcica. Nie mówiła tego pozostałym, ani nigdy nie próbowała nawet się przyznawać, ale w jej duszy grała melodia twierdząca, że miłość tych dwojga jest - albo byłaby - naprawdę piękną opowieścią.

- A nieprawość i zdrada ukarane będą - Żar zacytował jedną ze świętych ksiąg. Nie miał pretensji, że ktoś ich ubiegł w karaniu winnych, czuł więc radość, że wichrzycieli i burzycieli społecznego ładu dosięgła sprawiedliwość.

- Prawiście, panie von Nostitz - potwierdził słowa szlachcica- tak zaiste jest. Albowiem jeśli nawet najlichszy z lichych zbuntuje się przeciw boskim prawom i nie zostanie ukarany, rychło i więksi za nim pójdą. - fanatykowi nie przeszkadzało, że inni niekoniecznie go słuchają. Wiedział, że jeśli Sigmar zechce, zrozumieją i tak, choćby i na przykładach, które zsyła. Na jeden właśnie patrzyli. Dwójka mniej wytrzymałych widać zwymiotowała. Żar powstrzymał kwaśno-gorzką kulę, która podeszła do gardła. Sigmar wyraźnie nad nim czuwał.

Jedno co go zastanawiało to co się stało z córką kupca. Pytań jednak nie zadawał, zrobili to już za niego inni. Stał więc tylko, swoją groźną obecnością dając do zrozumienia, że nad zbójem odbywa się właśnie sąd i lepiej dla niego by się pokajał.
- Nawet zbłąkana dusza może się oczyścić. Odpowiedz na pytania, a może Sigmar zlituje się nad Tobą.