Gdy tylko magister Otto zakończył wyjaśniać pochodzenie Dziadygi Svein cicho zabrał głos.
- Ja wiem jak to brzmi. Nie musicie mnie od razu do przytułku prowadzić - zrobił pauzę. – Widziałem, jak jeden z pielgrzymów do szczura przemawia. Jak co dzień polowałem, moja to rzecz szczury tłuc. Ten jeden zali nietypowo, zatrzymał się przed pielgrzymem, zwrócił nań pysk i gdy tamtego pisków wysłuchał umknął w nieznaną mi wcześniej dziurę pod ziemię.
Tu szczurołap przełknął głośno ślinę, spłoszony tym, że tak długo przemawiał w tak znamienitym gronie.

- I dawno już bym kanały sprawdzał i szukał tych ludzi, ale to nie dla jednego człowieka robota – lin wszak tylu sam nie obsłużę. Na domiar złego, przejścia mogą być bardzo wąskie - dodał głosem pozbawionym odwagi.