Otto spojrzał na dym unoszący się nad płonącymi domostwami.
Do tej pory bardziej był skupiony na szukaniu kompanów i działaniu niż na pożaże.
- Faktycznie jakiś dziwny. Spróbuję jeszcze w jeden sposób spojrzeć na niego- Oznajmił i jego wiedźmi wzrok zaczął wyłapywać wiatry magii jakie krążyły przy pożarze.

Gdy już zbierali się do odejścia i padła propozycja udania się do gospody Wieddenstein zatrzymał się.
- Czemu nie do domu, w którym mieszkam. Spokój i dyskrecje tam mamy i nikt nam przez ramię nie będzie patrzył.

Fortenhaf – dzień trzeci, noc.

Czy było to celowe podpalenie (jakiejś bandy, bądź spiskowca), czy przypadkowe zaproszenie ognia ciężko bohaterom było wyrokować. Mag wiedział, że możliwym też było użycie jakiejś magii. Nie wyczuł jednak, aby jakiś czarodziej/czarnoksiężnik rzucał w ostatnim czasie zaklęcia (co nie oznacza z 100% pewnością, że tego żaden nie uczynił). Sam kolor ognia może mieć różne pochodzenie, zarówno magiczne jak i naturalne. Nikt z protagonistów nie był specjalistą od alchemii, aby wyrokować coś więcej.

Otto na słowa Ericha skupił się na swych talentach. Wiedźmi wzrok działa zawsze. Czasem wymaga tylko większego skupienia, aby wyłapać pewne niuanse. Zmiany były tak rozległe i powszechne, że nie dostrzegł tego wcześniej. Zwyczajnie umknęło jego uwadze. A może to choroba wytłumiła zmysły magistra kolegium, lub tak na nie oddziaływała?

Wiatr Shyis i Ulgu osiadł niczym mgła po całej okolicy, reszta wiatrów zdaje się przytłumiona. Wszystkie barwy się przemieszały, tworząc zatęchłą eteryczną sadzawkę uwięzionych Wiatrów Magii. Zapewne poza nielicznymi miejscami, takimi jak dom zmarłego maga, świątynia, kapliczka, czy płonącymi budynkami, przy których wiatr Aqshy formuje gwałtowne wiry. Wiedźmi wzrok Hierofanta przysłonił mu zwykłe postrzeganie świata. Przez chwilę miał wrażenie jakby burzowe chmury całkiem znikły, deszcz przestał padać. Słońce, które ujrzał jakby przygasło. Światło dnia uległo dziwnej zmianie. Fioletowa ciemność, powstała na skutek pogłębiającej się szarości nieba, spowiła miasto. Trwało to tylko chwilę, ale w trakcie tego omamu czuł prawdziwy lęk.


Początkowy deszcz zaczął przechodzić w ulewę, aby w końcu przerodzić się w straszliwe oberwanie chmury. Było to błogosławieństwo dla miasta walczącego z pożarem oraz kara dla wszystkich chorych zalegających na ulicach. Pośpiesznie udaliście się na naradę do dom Josefa/gospody przy bramie. W tym czasie natura wyzwoliła całą swoją złość. Wystarczyło kilka chwil, aby ulicami zaczęły płynąć rwące strumienie, porywające ze sobą zarówno umierających, jak i trupy. Wielu chorych utonęło, byli bowiem zbyt słabi, aby unieść głowy ponad poziom wody. Po kilku godzinach żywioł się uspokoił. Błoto powoli zaczyna zasychać, zamykając uwięzionych w nim ludzi. Ich krzyki rozpaczy nie dawały mieszkańcom Fortenhaf zasnąć tej nocy.

Widdenstein skupiając się na wiatrach magii pobladł jeszcze bardziej niż był. Choroba już odcisnęła na nim piętno, ale towarzysze widzieli,
że coś jest nie tak.
- Lepiej chodźmy. Trzeba szybko działać bo nie zobaczymy już nic poza tymi domami w życiu.-

***

Gdy dotarli do domu zmarłego druida Otto wprowadził kompanów i usadził przy stole. Zaczął grzebać w kuchni i znalazł jakieś wino. Bez etykiety było,
ale po otworzeniu czuć było, że naturalne bez ingerencji alchemicznych składników.
Postawił na stole wraz ze znalezionymi kielichami.
- Mam plany świątyni. Musimy tam się dostać i wydostać Dziadygę póki śmierć i ta przeklęta choroba i nas nie dosięgnie.- Rozpoczął nalewając chętnym trunku.
- Rozejrzałem się po mieście, jak wcześniej tego nie robiłem Erichu i powiem tak. Całe miasto. Cal po calu jest pod złym wpływem. Sam pożar wydawał się być naturalny i ten dym to widocznie zasługa trzymanych tam rzeczy. Nie jestem alchemikiem i nie powiem co to mogło być, ale poza paroma miejscami w mieście takimi jak świątynie.- Mag mówił z przejęciem.
- Ja nie jestem na tyle potężny i do tego słabnę przez tą chorobę.-
Dodał i usiadł ciężko na krześle.

- Hmm. Drodzy Erichu i Svienie.- Podniósł głowę patrząc na kompanów.
- Zapewne chcecie wiedzieć kim jest ten Dziadyga. Otóż parę lat temu spotkaliśmy go w jednej z wiosek. Razem jej broniliśmy przed sługami chaosu co nam się udało i w sumie wiele zawdzięczamy. Przede wszystkim życie temu człowiekowi. On ma wielką wiedzę i wiem, że z jego pomocą możemy poradzić sobie z Tą plagą.- Dodał tłumacząc czemu mu tak zależy na starcu uwięzionym w katakumbach świątyni Urlyka.

Lennart przez moment spoglądał na mapkę, w końcu pokręcił głową.

- Nie znam się na tym - powiedział szczerze. - Cokolwiek bym powiedział na temat dodatkowych wejść, to byłoby to tylko i wyłącznie zgadywanie. Jeżeli w ogóle jest jakieś inne wejście, to ja go na tym kawałku papieru nie znajdę.

Problem polegał również na tym, że nie miał pojęcia, gdzie znaleźć kogoś, kto by się na tym znał, a zarazem gwarantował dyskrecję.

Otto skrzywił się z zakłopotania na słowa Roela. Wiedział,
że ten o tym wspomni, ale to było silniejsze.
- Tak panie Erich. Dziadyga para się nieczystą magią choć przyświeca mu dobry cel. Miałem wielkie opory przed uwierzeniem mu, ale wiem, że potrafi nam pomóc.- Rozpoczął mag.
- On nie zaczął tego. Jestem pewny. Uratował mi życie i wiem, że nie zechce mnie go pozbywać teraz. Zna się na magii, ale głównie na ziołach i temu podobnym. Z resztą i tak nie mamy wyjścia. To jedyny sprzymierzeniec na tyle potężny by nam pomóc.- Mówił spokojnie zastanawiając się czy aby kompani nie będą i go chcieli niebawem spalić.
- Nie obiecał, bo nie wie nic o niej na razie. W sensie konkretnym. Że jest wie, ale nie przyjrzał się jej bo z katakumbów nie sposób.-