- Bądź, że spokojny - Wiktor uspokajał konia, który nagle się spłoszył. Rozglądał się co może być tego przyczyną, jednak dopiero znak dany przez Josefa sprawił, że zamarł.

"Kurwa, ja nie nawidze wilcego nasienia"- pomyślał - Jesce tego brakło, by watahę wilków spotkać o zmroku - powiedział na głos starając się jednocześnie uspokajać ogiera. Ten jednak czuł nerwowość w jego głosie, a to nie pomagało by te drapieżniki nie zwróciły na niego uwagi. Wiedział, że jak przyjdzie co do czego to będzie musiał się pożegnać ze swym wiernym kompanem.

Sam jednak dobył topór, by być przygotowanym na nadejście najgorszego - walki. Z ludźmi sprawa była prosta, ze zwierzami już nie. Wiktor miał jedynie nadzieję, że nie mają nad nimi przewagi liczebnej.