[WFRP 1.ed] Bracia krwi - Strona 21

Gormogon · 10-12-2017, 19:52

Josef uniósł lewą rękę do góry dając znać kompaniji, by ta się zatrzymała. Prawa dłoń natomiast oplotła się na rękojeści miecza. Powolnym ruchem zaczął wyciągać broń.
- Wilcy - synknął.

Feniu · 10-12-2017, 20:43

- Bądź, że spokojny - Wiktor uspokajał konia, który nagle się spłoszył. Rozglądał się co może być tego przyczyną, jednak dopiero znak dany przez Josefa sprawił, że zamarł.

"Kurwa, ja nie nawidze wilcego nasienia"- pomyślał - Jesce tego brakło, by watahę wilków spotkać o zmroku - powiedział na głos starając się jednocześnie uspokajać ogiera. Ten jednak czuł nerwowość w jego głosie, a to nie pomagało by te drapieżniki nie zwróciły na niego uwagi. Wiedział, że jak przyjdzie co do czego to będzie musiał się pożegnać ze swym wiernym kompanem.

Sam jednak dobył topór, by być przygotowanym na nadejście najgorszego - walki. Z ludźmi sprawa była prosta, ze zwierzami już nie. Wiktor miał jedynie nadzieję, że nie mają nad nimi przewagi liczebnej.

**Kerm** · 11-12-2017, 11:22

Droga była, jak na leśne warunki, prosta. Łatwo było iść po śladach, o których zacieranie nikt nie zadbał.
Problemem było to, że ścieżka prowadziła nie wiadomo dokąd, i że Zabójcę trzeba ciągnąć, lub namawiać do tego, by szedł dalej. Niestety, kundel nie potrafił podzielić się powodami niechęci do dalszego zagłębiania się w las.

Czy Zabójca z daleka wyczuł wilki, czy też nie były one związane z jego obawami - trudno było ocenić. W każdym razie pies nie wyglądał na zachwyconego ze spotkania z dalekimi krewnymi, a Gerhart podzielał jego zdanie.

- Ciiii... - szepnął do psiego ucha, równocześnie kładąc dłoń na pysku Zabójcy. Miał nadzieję, że pies zrozumie, że ma zachować ciszę i głupim szczekaniem nie zwróci uwagi wilków.
Gdy pies się uspokoił, Gerhart sięgnął po łuk. Gdyby udało się ostudzić zapał wilków zanim te podejdą bliżej - byliby wygrani.

hen_cerbin · 11-12-2017, 23:33

Trzymanie się ścieżki, kiedy już się ją znalazło nie było problemem. Czasem znalezienie kolejnych zaschniętych kropli krwi na liściach, połamanych gałązek czy śladów na ziemi zajmowało łowcy chwilę, ale w końcu zawsze je znajdywał.
Aż w końcu znalazł coś większego. Tak jak Josef powiedział - Wilki. Stado wielkich bestii, zapewne właśnie to, które terroryzowało okolicę ostatnimi czasy. Szkoda, że nie było za nie nagrody, chociaż zawsze można coś dostać za uszy. Tak czy inaczej, kiedy tylko zwierzęta wyczują ich obecność, zacznie się walka. I choć nie było zbyt wiele czasu by przygotowywać stanowiska strzeleckie, łowca nagród (i czasami zabójca) poszukał miejsca, z którego może strzelać i być atakowanym z jak najmniejszej liczby kierunków (najlepiej tylko od frontu). Gdy tylko zobaczy, że bestie choćby ich wywęszyły, zacznie strzelać.

xeper · 11-12-2017, 23:53

- Mój drogi druh, Marcel zawsze mawiał, gdzie droga tam w potrzebie nieboga - perorował Zachariasz. - Ale przyznać trzeba, że szczególnym rozumem się on nie odznaczał. Nie to co sercem. Cóż to był za ogr, do rany przyłóż. Przyjazny, pomocny i miły. Mówię Wam, rzadko się takich spotyka ludzi, a co dopiero ogrów... Niziołków znacznie częściej, czegom najlepszym przykładem. Ale i tak uważam, że łażenie po lesie bez celu, większego sensu nie ma, bo to do nikąd nie prowadzi i jeszcze jakie nieszczęście z tego wyniknie...

Zachariasz nagle umilkł, bo oto na skraju lasu dostrzegli wilki. I to nie byle jakie, ale jakieś takie olbrzymie, przerośnięte.

- I proszę bardzo - syknął niziołek, ściągając z ramienia kuszę i grzebiąc w pojemniku z bełtami. - Oto i kłopoty. Mówiłem... Ostrzegałem... Może w końcu, jak Wam te basiory skórę przetrzepią, to zaczniecie słuchać mnie i moich mądrości.

Feniu · 12-12-2017, 09:49

- Cichaj choć trochu Zachary - Wiktor upomniał niziołka, samemu ciągnąć konia za uzdę i szepcząc mu do ucha by uspokoił się. Nie mógł głaskać go po grzywie bo drugą rękę zajmował mu bojowy topór. Wiktor miał nadzieję że uspokoi konia na tyle by wszyscy mogli przygotować się do walki.

Avitto · 12-12-2017, 21:58

Na skraju lasu ciężko było o zasłonę, ale Emmerich sprytnie zdążył oprzeć się o szeroki pień drzewa tuż przed tym, jak przestraszony ogier wydał z siebie rżenie. Dotąd kręcące się w pobliżu bezładnie wilki zaczęły okrążać swoje przyszłe ofiary zgodnie z wilczą naturą. Dopiero teraz, gdy poruszały się żwawiej dostrzegli je także Wiktor i Albrecht. Choć ich oczy nie świeciły czerwienią, jak to wspominał kupiec napotkany w Naffdorfie, to poruszały się pewnie ku ludziom, zdeterminowane by zabić.

Zabójca pod dłonią Gerharta zachował ciszę, a gdy strzelec dobywał łuku pies wycofywał się trzymając się nisko na łapach. Niestety spłoszył się koń, którego teraz Wiktor musiał szarpać za uzdę, by ten nie uciekł w popłochu. Na domiar złego jeniec również uległ emocjom i odezwał się głośno.
- Dajcie coś! No dalej, nie chcę tak zginąć!

Wypuszczono pierwsze pociski. Trafione wilki warczały, nie zaprzestając ataku. Błyskały ostre zęby w siedmiu pełnych agresji szczękach. Było kwestią sekund, gdy doskoczą do gardeł uzbrojonych chwatów. Zerwały się do biegu!

Gormogon · 12-12-2017, 22:15

Josef mocniej złapał swój niezawodny oręż, a w drugą rękę wziął tarczę. Mieczem planował atakować w dogodnym momencie, a ataki wilków parować trzymanym kawałkiem drewna.

xeper · 12-12-2017, 23:47

- Coż to? Czemu ludzi atakują? - dziwił się Zachariasz, po tym jak wystrzelił z kuszy. Teraz położył ją na ziemi i wycofywał się, tak żeby znaleźć się za plecami roślejszych towarzyszy. Miał zamiar stamtąd ciskać w wilki nożami. Przy tym gadał. - To tak, jak z tym Franzem Hollischem, hodowcą królików było. Jego też zaatakowały zwierzęta, ale nie wilki a króliki, a do tego szlachetnej rasy, białe olbrzymy. Było to po tym, jak się futrzaki najadły zielska jakiego i w istny szał mordowania wpadły. Zginął Franz zagryziony, potem jego żona Etelka, dwóch synów Johen i Jurgen, córcia mała Dorotha i chyba ktoś jeszcze, nie pomnę. A na koniec króliczki jak jeden mąż, hyc, do studni wskoczyły i się wszystkie potopiły. I taki finał historii. A jak tu się to skończy?

hen_cerbin · 13-12-2017, 00:02

- W plecaku mam pałkę - miał nadzieję, że broń da zbójowi ktoś do kogo były jeniec ma bliżej, ale miał nadzieję, że ów znajdzie sobie broń gdzieś bliżej, choćby i ściagnie z konia, na którego ją chyba ładowali. Sam łowca nagród jednym pociągnięciem rozpiął tymczasem zapięcie i plecak spadł na ziemię, uwalniając go od swojego ciężaru. Kusza samopowtarzalna już wisiała na pętli, gdy wsuwał lewą rękę w imacz*, a prawą dobył miecza.
Wilki biegły szybko, ale on miał wystarczający refleks by zdążyć przed nimi. Strzały i bełty tylko je rozjuszyły, ale to dobrze. Będą atakować jak oszalałe, w furii. A on będzie zimny jak niebieska stal. I wykorzysta każdy ich błąd.

*uchwyt tarczy

10-12-2017, 19:52	#201
Gormogon Reputacja: 1	Josef uniósł lewą rękę do góry dając znać kompaniji, by ta się zatrzymała. Prawa dłoń natomiast oplotła się na rękojeści miecza. Powolnym ruchem zaczął wyciągać broń. - Wilcy - synknął. __________________ „Wiele pięknych pań zapłacze jutro w Petersburgu!”

10-12-2017, 20:43	#202
Feniu Reputacja: 1	- Bądź, że spokojny - Wiktor uspokajał konia, który nagle się spłoszył. Rozglądał się co może być tego przyczyną, jednak dopiero znak dany przez Josefa sprawił, że zamarł. "Kurwa, ja nie nawidze wilcego nasienia"- pomyślał - Jesce tego brakło, by watahę wilków spotkać o zmroku - powiedział na głos starając się jednocześnie uspokajać ogiera. Ten jednak czuł nerwowość w jego głosie, a to nie pomagało by te drapieżniki nie zwróciły na niego uwagi. Wiedział, że jak przyjdzie co do czego to będzie musiał się pożegnać ze swym wiernym kompanem. Sam jednak dobył topór, by być przygotowanym na nadejście najgorszego - walki. Z ludźmi sprawa była prosta, ze zwierzami już nie. Wiktor miał jedynie nadzieję, że nie mają nad nimi przewagi liczebnej. Ostatnio edytowane przez Feniu : 10-12-2017 o 20:45.

11-12-2017, 23:33	#204
hen_cerbin Reputacja: 1	Trzymanie się ścieżki, kiedy już się ją znalazło nie było problemem. Czasem znalezienie kolejnych zaschniętych kropli krwi na liściach, połamanych gałązek czy śladów na ziemi zajmowało łowcy chwilę, ale w końcu zawsze je znajdywał. Aż w końcu znalazł coś większego. Tak jak Josef powiedział - Wilki. Stado wielkich bestii, zapewne właśnie to, które terroryzowało okolicę ostatnimi czasy. Szkoda, że nie było za nie nagrody, chociaż zawsze można coś dostać za uszy. Tak czy inaczej, kiedy tylko zwierzęta wyczują ich obecność, zacznie się walka. I choć nie było zbyt wiele czasu by przygotowywać stanowiska strzeleckie, łowca nagród (i czasami zabójca) poszukał miejsca, z którego może strzelać i być atakowanym z jak najmniejszej liczby kierunków (najlepiej tylko od frontu). Gdy tylko zobaczy, że bestie choćby ich wywęszyły, zacznie strzelać. __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

12-12-2017, 22:15	#208
Gormogon Reputacja: 1	Josef mocniej złapał swój niezawodny oręż, a w drugą rękę wziął tarczę. Mieczem planował atakować w dogodnym momencie, a ataki wilków parować trzymanym kawałkiem drewna. __________________ „Wiele pięknych pań zapłacze jutro w Petersburgu!”

13-12-2017, 00:02	#210
hen_cerbin Reputacja: 1	- W plecaku mam pałkę - miał nadzieję, że broń da zbójowi ktoś do kogo były jeniec ma bliżej, ale miał nadzieję, że ów znajdzie sobie broń gdzieś bliżej, choćby i ściagnie z konia, na którego ją chyba ładowali. Sam łowca nagród jednym pociągnięciem rozpiął tymczasem zapięcie i plecak spadł na ziemię, uwalniając go od swojego ciężaru. Kusza samopowtarzalna już wisiała na pętli, gdy wsuwał lewą rękę w imacz, a prawą dobył miecza. Wilki biegły szybko, ale on miał wystarczający refleks by zdążyć przed nimi. Strzały i bełty tylko je rozjuszyły, ale to dobrze. Będą atakować jak oszalałe, w furii. A on będzie zimny jak niebieska stal. I wykorzysta każdy ich błąd. uchwyt tarczy __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

11-12-2017, 11:22	#203
Kerm Administrator Reputacja: 1	Droga była, jak na leśne warunki, prosta. Łatwo było iść po śladach, o których zacieranie nikt nie zadbał. Problemem było to, że ścieżka prowadziła nie wiadomo dokąd, i że Zabójcę trzeba ciągnąć, lub namawiać do tego, by szedł dalej. Niestety, kundel nie potrafił podzielić się powodami niechęci do dalszego zagłębiania się w las. Czy Zabójca z daleka wyczuł wilki, czy też nie były one związane z jego obawami - trudno było ocenić. W każdym razie pies nie wyglądał na zachwyconego ze spotkania z dalekimi krewnymi, a Gerhart podzielał jego zdanie. - Ciiii... - szepnął do psiego ucha, równocześnie kładąc dłoń na pysku Zabójcy. Miał nadzieję, że pies zrozumie, że ma zachować ciszę i głupim szczekaniem nie zwróci uwagi wilków. Gdy pies się uspokoił, Gerhart sięgnął po łuk. Gdyby udało się ostudzić zapał wilków zanim te podejdą bliżej - byliby wygrani.

11-12-2017, 23:53	#205
xeper Reputacja: 1	- Mój drogi druh, Marcel zawsze mawiał, gdzie droga tam w potrzebie nieboga - perorował Zachariasz. - Ale przyznać trzeba, że szczególnym rozumem się on nie odznaczał. Nie to co sercem. Cóż to był za ogr, do rany przyłóż. Przyjazny, pomocny i miły. Mówię Wam, rzadko się takich spotyka ludzi, a co dopiero ogrów... Niziołków znacznie częściej, czegom najlepszym przykładem. Ale i tak uważam, że łażenie po lesie bez celu, większego sensu nie ma, bo to do nikąd nie prowadzi i jeszcze jakie nieszczęście z tego wyniknie... Zachariasz nagle umilkł, bo oto na skraju lasu dostrzegli wilki. I to nie byle jakie, ale jakieś takie olbrzymie, przerośnięte. - I proszę bardzo - syknął niziołek, ściągając z ramienia kuszę i grzebiąc w pojemniku z bełtami. - Oto i kłopoty. Mówiłem... Ostrzegałem... Może w końcu, jak Wam te basiory skórę przetrzepią, to zaczniecie słuchać mnie i moich mądrości.

12-12-2017, 09:49	#206
Feniu Reputacja: 1	- Cichaj choć trochu Zachary - Wiktor upomniał niziołka, samemu ciągnąć konia za uzdę i szepcząc mu do ucha by uspokoił się. Nie mógł głaskać go po grzywie bo drugą rękę zajmował mu bojowy topór. Wiktor miał nadzieję że uspokoi konia na tyle by wszyscy mogli przygotować się do walki.

12-12-2017, 21:58	#207
Avitto Dział Fantasy Reputacja: 1	Na skraju lasu ciężko było o zasłonę, ale Emmerich sprytnie zdążył oprzeć się o szeroki pień drzewa tuż przed tym, jak przestraszony ogier wydał z siebie rżenie. Dotąd kręcące się w pobliżu bezładnie wilki zaczęły okrążać swoje przyszłe ofiary zgodnie z wilczą naturą. Dopiero teraz, gdy poruszały się żwawiej dostrzegli je także Wiktor i Albrecht. Choć ich oczy nie świeciły czerwienią, jak to wspominał kupiec napotkany w Naffdorfie, to poruszały się pewnie ku ludziom, zdeterminowane by zabić. Zabójca pod dłonią Gerharta zachował ciszę, a gdy strzelec dobywał łuku pies wycofywał się trzymając się nisko na łapach. Niestety spłoszył się koń, którego teraz Wiktor musiał szarpać za uzdę, by ten nie uciekł w popłochu. Na domiar złego jeniec również uległ emocjom i odezwał się głośno. - Dajcie coś! No dalej, nie chcę tak zginąć! Wypuszczono pierwsze pociski. Trafione wilki warczały, nie zaprzestając ataku. Błyskały ostre zęby w siedmiu pełnych agresji szczękach. Było kwestią sekund, gdy doskoczą do gardeł uzbrojonych chwatów. Zerwały się do biegu!

12-12-2017, 23:47	#209
xeper Reputacja: 1	- Coż to? Czemu ludzi atakują? - dziwił się Zachariasz, po tym jak wystrzelił z kuszy. Teraz położył ją na ziemi i wycofywał się, tak żeby znaleźć się za plecami roślejszych towarzyszy. Miał zamiar stamtąd ciskać w wilki nożami. Przy tym gadał. - To tak, jak z tym Franzem Hollischem, hodowcą królików było. Jego też zaatakowały zwierzęta, ale nie wilki a króliki, a do tego szlachetnej rasy, białe olbrzymy. Było to po tym, jak się futrzaki najadły zielska jakiego i w istny szał mordowania wpadły. Zginął Franz zagryziony, potem jego żona Etelka, dwóch synów Johen i Jurgen, córcia mała Dorotha i chyba ktoś jeszcze, nie pomnę. A na koniec króliczki jak jeden mąż, hyc, do studni wskoczyły i się wszystkie potopiły. I taki finał historii. A jak tu się to skończy?