Alicję ze snu wyrwało stukanie w okno. W jednej chwili z erotycznych fantazji przeszła do statecznej codzienności. Sny stawały się jednak coraz śmielsze i śmielsze. Czy powinna się ich wstydzić? Nie miała przecież na nie wpływu. Ot, po prostu miała takie majaki i tyle. Nikogo przecież tym nie gorszyła.
Stukanie się powtórzyło. Zaciekawiona dziewczyna odszukała wzrokiem jego źródło. Okazała się nim być wrona, której najwyraźniej idea przezroczystej ściany bardzo się nie spodobała. Ciekawe, czy był to jakiś omen? Dobry, zły? Niby nie wypadało damom wierzyć w takie zabobony, ale gdyby tak naprawdę było, to wróżki nie miałyby na chleb. A przecież wróżka opowiedziała jej o mędrcu z wieży. I faktycznie, przyśnił się jej Gąsienica… tylko trochę inaczej, niż się spodziewała. Przystojny, o jasnych, kręconych włosach. Trochę jak te Reginalda… Och, czy to przez niego miała takie sny? Faktem było, że nie potrafiła o nim zapomnieć. I wciąż się zabierała do napisania do niego listu. Tylko o czym?
Kolejne stuknięcie w okno zmusiło jednak Alicję, by podniosła się i podeszła do okna. Spojrzała przez szybę na uporczywego ptaka, a potem zaczęła otwierać okno, spodziewając się, że ten zaraz ucieknie. Załopotał skrzydłami, i łypnął na dziewczynę okiem, ale pozostał na parapecie.
Alicja otworzyła okno na oścież i wyjrzała przez nie.
- No i czego ty chcesz? - zapytała ptaka z pretensją. Ten odkraknął z równą pretensją, ale poza tym nie zrobił nic. Tylko skrzydła trzymał rozłożone, na wypadek gdyby wielka z jego perspektywy dziewczyna chciałą go zaatakować.
- Nie mam nic do jedzenia. Idź sobie! - Alicja machnęła dłonią, choć trzymała się z dala prewencyjnie. Słusznie, bowiem wrona broniąc się, próbowała ją dziobnąć. Jednak kiedy nie trafiła, odleciała kracząc gniewnie. Dziewczyna patrzyła jeszcze w ślad za nią, zdziwiona dziwnym zachowaniem ptaka, w końcu jednak zamknęła okno, czując, że marznie.

Henry Liddell był człowiekiem słownym. Oznaczało to, że do dotychczasowych obowiązków młodej damy doszła księgowość. Papa przygotował jej miejsce w swoim gabinecie - dodatkowe biurko, lampkę i wygodne krzesło. Zawsze czekał też na nią napełniony kałamarz i czyściutkie, wieczne pióro. Skoro już musiała postawić na swoim i pracować, to chociaż niech robi to jak dama - tak twierdziła matka, nakazując służbie by miejsce pracy dziewczyny było schludne.
“Szanowny Reginaldzie, dzisiaj podsumowałam koszty transportu do Manchesteru”. Nie brzmiało to jak fascynująca korespondencja. Z drugiej strony, alternatywą dla Hargreavesa był pan McIvory. Jedno trzeba było mu przyznać - był nieustępliwy. I chyba czegoś się uczył. Ostatnio, zamiast anonimowego wysłania bukietu kwiatów, wysłał anonimowo książkę. "O powstawaniu gatunków", pana Darwina. Była to bardzo kontrowersyjna publikacja i panna Liddell nie miała pojęcia skąd Szkotowi przyszło do głowy, by ją sprezentować. Choć prezent ją zawstydzał, postanowiła chociaż przeczytać książkę raz zanim ją zwróci, jeśli będzie miała to (nie)szczęście spotkać rzeczonego wąsacza.
Westchnęła i zanurzyła pióro w kałamarzu. Chciała napisać. Czas mijał, a ona wciąż nie wiedziała o czym. Znów westchnęła i spróbowała:

“Panie Reginaldzie...” - nie, to zbyt oficjalne.
“Drogi Reginaldzie...” - nie, zbyt spoufale!
“Szanowny Reginaldzie...” - ugh, sztywniej się już chyba nie dało.

Może po prostu napisze tak, jakby do niego mówiła?

O, tak jest lepiej.
Odetchnęła. Ten list nie był popisem pisarskim, ale przynajmniej jakiś był i jeśli Reginald faktycznie chciał utrzymywać z nią kontakt, będzie mógł być pretekstem do jego nawiązania.


Poczta angielska działała może i precyzyjnie, ale niespiesznie. Po pierwszych paru dniach nerwowego oczekiwania na odpowiedź ekscytacja opadła, a Alicja skupiła myśli na innych rzeczach. Książka pana Darwina okazała się faktycznie szokująca, a nawet jeszcze nie doczytała jej do końca. Tak śmiało podważała powszechnie uznany fakt stworzenia wszystkich zwierząt przez Boga. Doprawdy, świat się zmieniał.
List przyszedł we wtorek. Taki zwyczajny wtorek, niewiele różniący się od środy, czy innego piątku. Koperta była zaadresowana do “księgowej Alicji Liddell” i faktycznie umknęła uwadze matki. Nawet sama dziewczyna, pochłonięta przez pracę, zorientowała się kto był autorem listu dopiero po przeczytaniu pierwszego zdania.