Origa

- Dlaczego nie może? - zapytała nader rezolutnie dziewczynka, zakładając rączki za siebie i wpatrując się w anielicę. - Związki małżeńskie to przecież coś całkiem naturalnego, szczególnie wśród władców, prawda? - zadała kolejne pytanie, nie odwracając wzroku od księżniczki.

Do uszu Orgiii docierać poczęły odgłosy krzątaniny, tak za oknem jak i za świeżo zamkniętymi drzwiami. Nie przypominały one jednak radosnego brzęku zastawy, a znacznie bliższy sercu spragnionej przygód dziewczyny, szczęk oręża. Czy zatem miał to być ślub czy wojna? A może wojna o ślub? Co tak właściwie działo się w tym miejscu? Pytań było wiele, odpowiedzi póki co nie dostała żadnej. Okno wszak było zamknięte i na tyle dalekie że prócz widoku gór, nic innego nie udało się wypatrzeć młodej księżniczce. Tylko zaraz… W Alezji wszak gór nie było, a już na pewno nie było ich w stolicy.

- Jak powiedziałam, wszystko już niemal gotowe - powtórzyła dziewczynka uśmiechając się do Origii, chociaż tylko samymi ustami. - Wkrótce wyruszą, a ich krew zrosi każdą pięść ziemi w każdej z krain i wrota Ogrodów na zawsze już staną otworem. Ty zaś, księżniczko, zasiądziesz na tronie z ich kości stworzonym.

Po tych słowach drzwi, które anielica zamknęła, otworzyły się same z siebie ukazując salę tronową w której swych poddanych przyjmowała jej matka. Zamiast jednak tronu Alezji, stał w niej twór z kości, bez wątpienia ludzkich, spod którego niczym czerwony dywan, wylewała się rzeka krwi, zdążając w stronę komnaty księżniczki i jej samej.

Litwor

- Każde okno ma jakiś widok - poinformowała go nieznajoma, odwracając wreszcie swą twarz w stronę wojownika. Malował się na niej lekki uśmiech, który jednak oczu nie sięgał, te bowiem, dwa błękitne jeziora, nie wyrażały niczego. Za oknem zaś widok faktycznie był i ciągnął się hen, daleko. Wszędzie zaś gdzie wzrok Litwora sięgnął, widział szykujące się do walki wojsko. Do uszu Aigama dotarł odgłos typowy dla takich zgromadzeń. Rozkazy rzucane zarówno w języku ludzkim jak i mowie upadłych, a także elfiej. Nieco dziwnym mógł mu się wydać fakt, że słyszał także demonii i inne odmiany których wcześniej w Margh nie doświadczył. W ogóle nie wyglądało także jakby w Margh się znajdował, a na pewno nie w Lux.

- Czy to ważne? - usłyszał pytanie nieznajomej, która nadal się mu przyglądała jakby straciła zainteresowanie wojownikami, magami, kapłanami i dowodzącymi nimi generałami którzy próbowali ów chaos ogarnąć. Jej uwaga w pełni skupiała się na stojącym obok mężczyźnie, jakby nic innego nie miało znaczenia.
Nawet stojąc tuż przy niej, Litwor nie był w stanie wyczuć otaczającej jej magii. Możliwe jednak iż żadnej w sobie nie miała, względnie że miała dokładnie taką samą jak Lux, co do najdrobniejszej cząstki mocy, jaka w niej tkwiła.