Kontrolka zapaliła się tuż za lasem. Nie miała wyboru, musiała zatankować. Nie miała pieniędzy. No ale Zaar powiedział, że motocykl jest nie do namierzenia. Podjechała na pierwszą lepszą stację, gdzie zatankowała do pełna i pojechała dalej. Nikt jej nie zatrzymał. Nie zdążył. Kamera też nie nagrała jej twarzy ukrytej w kasku. Jedynym namiarem były tablice motocykla. Czas zobaczyć ile warte są przechwałki Zaara.

Po niecałych czterech godzinach dotarła na teren dawnego parku narodowego. To co zobaczyła zaparło jej dech w piersiach. Nie tak wyobrażała sobie puszczę. Na pewno nie najstarszy pierwotny matecznik w europie. Las był martwy.

Zostawiła motocykl maskując go w opadłych liściach. W opadłych w lipcu liściach. Nic nie było tak jak miało być. Potrząsnęła głową nie chcąc uwierzyć w to co widzi. Z jakiegoś powodu po policzku pociekła jej łza. Ale nie po to przybyła na drugi koniec Polski, żeby rozczulać się nad drzewami. Zmieniła się w wilczycę i zawyła przeciągle.

“Respektuj terytorium innego”

Czas leciał, a wilczyca kręciła się w miejscu. Przyszli dopiero po godzinie. Pięć wilków. Jeden czarny, trzy szare i jeden srebrny. Otoczyły ją i powarkiwały. Były nieufne. Pytały na swój wilczy sposób czego szuka w ich domu.