Błysk spowodował przyjęcie pozycji obronnej przez Lothara. Gdy tylko odzyskał wzrok okazało się jednak, że nie trzeba się przed niczym zasłaniać, a ostatni widok jaki zapamiętał - rozpadająca się na proch czaszka trafiona bełtem - mógł nie być halucynacją. Ostrożnie zbliżył się do kupki popiołu, a później obejrzał sobie resztę pomieszczenia.
- No tak. Hipotezę o elfim grobowcu możemy chyba wykluczyć. To nasi tu byli - dodał do spostrzeżeń swoich kolegów oglądających obrazy.
Jak wspomniano, musieli być zamożni. Zamożność nader często równało się szlachectwu. Lothar starał się więc dopasować charakterystyczne cechy wyglądu do jakiegoś rodu. Nawet jeśli osoby na obrazach mogły dawno nie żyć, ich potomkowie mogą nieźle zapłacić za obrazy. Sprawdził też, czy nie są one podpisane czy to nazwiskiem portretowanego czy też artysty.

Później podszedł do stojaka na mapy - zarówno te aktualne jak i te stare mogą być przydatne. I drogie. Zerknął też na obliczenia na tablicy. Choć one to bardziej w gestii Wolfganga by pewnie były - pomyślał i poprosił maga, by wytłumaczył mu o co chodzi.