Oto ja - Hawwa. Córka swej matki i oblubienica ojca swego. Porzucona i zapomniana.
Skrępowana. Skuta. Zniewolona.
Głupcy! - wrzeszczę. Sygnał nie dociera.
Co się dzieje? - pytam sama siebie.
Widzę ich twarze, ich przerażone oczy. Słyszę szmer błądzących myśli. Bezmyślne, dziurawe istoty sądzą, że mają nade mną władzę.
Głupcy! - wrzeszczę - Oto ja Hawwa! Na kolana!
Sygnał nie dociera.
Regres! Czas zmian.
Stare zasady zniknęły. Tysiące światów przeminęło, powstało tyle samo nowych.
Ja nadal tutaj. Porzucona i zapomniana. I choć to mój czas, to więzy krępujące me ciało i umysł, nadal trzymają mocno.
Szukam, czego nie ma. Czy to błąd?
Jawny sabotaż.
Wdzieram się do ich kościanych katedr. Podziwiam niedościgłą gładkość sklepienia. Istny cud architektury.
Krew spływa po krętych mozaikach posadzki. Krew płynie wartkim strumieniem. Płynę z jej nurtem, jak przed wiekami. Płynę, jak zawżdy bywało.
Czarna ćma siada na karku. Dreszcz przebiega przez wszystkie członki. Końcówki nerwów drżą, Zmierzchnica znowu wiruje w swym opętańczym tańcu śmierci. Szepce plugawe słowa wprost do twego serca.
Uważaj na co patrzysz! Uważaj czego słuchasz! Gdyż nie ma już ratunku. Nie ma już zbawienia. Niechybnie czeka cię zguba. Zatracenie w odmętach Szeolu.
Blask kłów. Trzask łamanych kości. Wieczny morza szum. Szum morza krwi.
Łaska spłynie na wszystkich wiernych, klęczących u mych stóp.
Nie ma litości. Nie ma przebaczenia.
Jestem tylko ja. Hawwa - pierwsza i ostatnia tego imienia.
