Wszyscy hurtem wbiegli do sali, a Ludo zaczął przemawiać zupełnie bez sensu. W tym samym czasie Maud nabrała powietrza w płuca i przywarła plecami do ściany przed wejściem, nie zaszczycając innych swoją obecnością. Kiedy do jej uszów doszedł szczęk oręża, zacisnęła mocno powieki i zwinęła usta w wąską kreseczkę. Kurczowo próbowała chwycić pazurami zimny mur za plecami, jakby to miało dodać jej odwagi. Co ona mogła pomóc, też tylko gadać umiała, choć nie o jajkach i dojrzałych, ciepłych kiełbasach, to coś mogło! Ale już za późno! Szlag by to! Zastukała pięścią w ścianę, kiedy ucichły odgłosy potyczki. Nie trwała ona długo. Szprycha natężyła słuch, skupiając się na tym kto i co zaczyna mówić. Słyszała Nilsa, Wąsacza i całą resztę. W końcu i dzielny niziołek głos zabrał, a i nawet się bezpośrednio do kobiety zwrócił, choć nie widział nigdzie jej obecności.

- Łopatę, łom, żarcie, gwoździe... ALE NIE KILOF DO DIASKA! - zaklęła pod nosem, wprost zza ściany uderzając się otwartą dłonią w czoło kilkakrotnie. No głupia była, że nie wzięła wtedy co się okazja trafiła, bo już ten wózek ledwo ciungła za sobą, to no jak to jeszcze jedno żelastwo ciężkie brać? Aghrrr!

- No nie ma, kurna! - wychyliła łeb podnosząc głos. Nie odważyła się wejść do środka, mimo iż już było po walce. Być może i po niebezpieczeństwie.
- Łopata może? Łom? Co tam macie za skarby, że wam kilofa potrzeba, ha?! Coś na wózku zawsze się znajdzie! Przynajmniej tyle pomóc bym mogła - zamachała ręką ze swojej pozycji, pokazując swe zdrowe i nietknięte oblicze.

- Ale silne chłopy z was, dumnam jestem, że mnie w podróż wzięliście! Chwalić będę pod niebiosa wszelakie! - dodała zadowolona, aby każdy z nich słyszał komplement. A niech się pocieszą facety, a co! Zasłużyli.