-
Nie martwi się. Tak jak i ja. Oboje w ciebie głęboko wierzymy- odrzekł kładąc dłoń na jej dłoni. -
Poszukiwania Albrechta zajmą wiele czasu… Tak samo jak i Balthazaara…- pokręcił głową.
-
Wiem... - westchnęła żałośnie. -
Nie mogę ich przecież zostawić. Obaj przeze mnie są tam, gdzie się znaleźli... Gdyby nie ja Albrecht nie zostałby opętany przez demona, bo może teraz właśnie to go pochłonęło, a Balthazaar nie stałby się kukiełką illithidów
-
Przestań tak w ogóle mówić…- burknął kapłan, przyglądając się Venorze. -
Ty codziennie narażasz swoje życie. Każdy z twoich towarzyszy musi znać ryzyko. Zarówno Albrecht jak i Balthazaar - powiedział chłodnym, nauczycielskim tonem. -
Nie chcę słuchać rozczulania się nad sobą. Masz się wziąć w garść. To rozkaz. Nie zapominaj, że już nie jesteś zwykłą córką cieśli, a wybrańcem przed którym długa droga- pouczył ją August.
Pannę Oakenfold zatkało po tej reprymendzie i natychmiast się wyprostowała, czując się przywołana do porządku. Co prawda jej towarzysze mówili jej to samo, ale usłyszeć te słowa z ust osoby która była jej mentorem to już było coś zupełnie innego, brzmiało znacznie poważniej.
-
Tak jest... - odparła w końcu Venora, w żołnierskim tonie. Wzięła głęboki oddech i powoli wstała z miejsca. -
Czy jest ci wiadome czego może ode mnie oczekiwać Królowa Regentka? - zmieniła szybko temat.
Krispin skinął głową i uśmiechnął się lekko pod nosem.
-
Ponoć północne marchie królestwa nawiedzają orkowie. Królowa wysyłała tam nieraz swe wojska, lecz poza drobnymi i nic nie znaczącymi zwycięstwami jej to nie dało. Tym razem królowa chce wedrzeć się w samo serce orkowego siedliska, zabić herszta zielonoskórych i przegnać ich raz na zawsze… A przynajmniej na długi czas- wyjaśnił kapłan. -
Sama pewnie dokładniej nakreśli ci plany - dodał nalewając kolejny kieliszek nalewki. Na jego policzkach i czole pojawiły się drobne wypieki. -
Nie podpalaj się za bardzo. Będzie jej w tej wyprawie towarzyszyć wielu znamienitych rycerzy - rzekł chłodnym tonem.
Paladynka uważnie słuchała go i na koniec chwilę się zamyśliła.
-
Północne? - powtórzyła po nim i wypiła zawartość swojego kieliszka. -
Jest szansa, że siły wroga będą teraz mniejsze, po tym jak nekromanci zniknęli i orkowie mieli dokąd wrócić.... - stwierdziła myśląc na głos. Zastanowiło Venorę to, czy przypadkiem do władczyni może dotarły wieści o tym co dokonała w okolicach Arabel wraz z tymi o jej dowodzeniu zbrojnymi udając się do Grumgish albo jak walczyła ze smoczydłem w katedrze.
~
O tym ostatnim na pewno wie, bo jej wysłannik był wtedy na sali przesłuchań gdy zaatakował czerwony smok~ wspomniało jej się.
Na uwagę Krispina by nie obrastała w piórka pokręciła głową i uśmiechnęła się do przełożonego. -
Królowa Regentka ma do dyspozycji Rycerzy Purpurowego Smoka, Ostrza, zbrojnych kapłanów i paladynów wielu zakonów... Daleko mi by się z nimi porównywać - zapewniła. -
Obiecuję, że będę godnie reprezentować nasz zakon i wykonam bez zwłoki wszystkie rozkazy jakie od niej otrzymam... A w międzyczasie będę szukać sposobu na znalezienie towarzyszy
-
Bardzo dobrze- August uśmiechnął się ciepło, widząc jak jego podwładna odzyskała fason i wzięła się w garść. -
To poważna misja skoro Lady Alusair wybiera się tam osobiście - dodał. -
Udaj się na spoczynek, zasłużyłaś. Wybierz się rano do zbrojowni, może znajdziesz tam coś odpowiedniego dla siebie - polecił.
Venora pokręciła głową.
-
Choć utraciłam większość swojego ekwipunku to nadal mam potrzebną mi do walki broń - na dowód tego poklepała rękojeść miecza który miała przy pasie. -
No a kapłanowi Moradina postaram się odkupić oręż z tego co mi pozostało - stwierdziła. Wspomnienie o towarzyszach wprawiło paladynkę w pewne zakłopotanie. -
Sir, ta kobieta, była kultystka Bane'a, o której wspominałam, ona mi teraz towarzyszy - powiedziała dla podkreślenia, na wypadek jakby ten fakt umknął mu w toku opowieści o jej przygodach. -
Potrzebuję odnaleźć jej rodzinę, bo wierzę, że to będzie miało ogromne znaczenie dla misji jaką naznaczył mi Helm. To ród, który ma w herbie byka o dwóch ogonach. Ten który widziałam w swoich wizjach
-
Obyś nie żałowała… - skomentował przyglądając się rozmówczyni. -
Nawet jeśli w twoim uznaniu ta, cała Agness zasługuje na zaufanie, pamiętaj że należała do wrogiego naszemu klasztorowi ugrupowania.- August wziął głęboki wdech i raz jeszcze nalał różowego trunku do kieliszka. -
Czyli koniec końców masz od cholery poszukiwań!- kapłan uśmiechnął się szeroko reasumując ostatnie kilka zdań, które wymienił z Venorą.
Venora zaczynała myśleć, że będzie potrzebowała cudu, żeby dokonać tego co miała w planach. Ta bezsilność sprawiła że zdecydowała się wypić kolejny kieliszek.
-
Wiem... - odparła i było to odpowiedzią na całą wypowiedź przełożonego. Alkohol niewiele polepszył jej nastrój, ale przynajmniej sprawił, że poczuła się bardzo senna. -
Dziękuję za rozmowę sir. Wrócę już do swojej celi - stwierdziła. -
Życzę dobrej nocy - dodała i oczekiwała pozwolenia by odejść.
~***~
Na składaniu raportu i rozmowie z przełożonym zeszło tyle czasu, że na zewnątrz zastała ją ciemna noc, bo nieboskłon zasłaniały czarne chmury odcinając nawet nikłe światło Selune i ciągnącego się za nią warkocza wiernych gwiazd.
Idąc przez dziedziniec, Venora starała się ze wszystkich sił iść prosto, co stanowiło problem po tylu kieliszkach nalewki wypitej z Augustem. Wieczorny chłód był chyba jedynym co trzymało ją jeszcze w pionie. W myślach jedyne co miała to trafić do swojej celi i liczyć, że będzie miała jeszcze nieco sił na rozebranie się i umycie.
~
Oh... Miałam nie pić tyle... ~ zganiła się.
Drogę do budynku koszar znała na pamięć, więc przynajmniej nie było mowy by się zgubić. W końcu znalazła się przed właściwymi drzwiami i otworzyła je kluczem, który przechowywał dla niej przełożony. Bardzo dobrze, bo gdyby go miała ze sobą, teraz musiałaby wywarzać drzwi. Przy drugim podejściu paladynka trafiła w dziurkę kluczem i cela stanęła przed nią otworem. Weszła do środka i zamykając za sobą drzwi, rozejrzała się po pomieszczeniu. Wszystko było tak jak zostawiła, z tym, że zadbano o porządek podczas jej nieobecności, która trwała wiele dekadni.
Rycerka odłożyła miecz oraz tarczę i przysiadła na krześle, na którego oparciu przewieszona była stara kolczuga. Venora przetarła po niej dłonią wspominając wydarzenia z nią związane. Wzrok mimowolnie spoczął na szafce, w której trzymała wszystkie listy. Również te najważniejsze dla niej, otrzymane od Morimonda.