- Stój durniu!... - Głos Albrechta poniósł się za jego starszym bratem, ale ten go nie posłuchał, tylko pędził w kierunku Wiktora.

Młodszy Schutz widział, jak Josef przepoławia jednego z demonicznych wojowników. Jego zwisającą bezwładnie lewą rękę też zauważył, ale nie była mu potrzebna, by ruszyć biegiem w kierunku walczących. W biegu sięgnął rozpaczliwie po chociaż skrawek płótna opatrunkowego. Co, jeśli jego brat był zbyt pokiereszowany, by mógł czarami uratować mu życie?

Albrecht wierzył, że mu się uda. Nigdy nie miał w sobie zbyt wiele wiary, ale teraz go przepełniało. Nie dopuszczał do siebie możliwości porażki. Nie dopuszczał do siebie potencjalnej śmierci Josefa. Pędził na złamanie karków, modląc się do wszystkich bóstw, którego tylko mógł sobie przypomnieć - Sigmara, Shallyi, Arianki... i prosił brata w myślach, by nie popełnił już żadnego głupstwa.