Lothar trącił lekko Wolfganga w ramię wskazując na dziwaczną konstrukcję na dachu: - Ktoś tu się chyba też interesuje niebiosami.

Jak się niedługo później okazało, szczyt domu nie był szczytem ekscentryczności imć Kugelschreibera. Szlachcic rozpoznał ten typ człowieka. Kiedy był na dworze, spotykał nieraz takich. Każdy szanujący się hrabia czy co bogatszy baron, który chciał błyszczeć w towarzystwie musiał mieć przy rezydencji wieżę albo przynajmniej piwnicę z szalonym alchemikiem, zwariowanym magiem albo choć ekscentrycznym naukowcem, których głównym zadaniem było marnowanie złota, zabawianie gości bełkotem i, od czasu do czasu, wybuchanie razem ze swoją pracownią. Jedni mówili, że to przemijająca moda, inni - że to nowoczesność, jeszcze inni - że tradycja w nowej formie.
Lothar orientował się, że rację mają wszyscy - tradycyjnie marnowano rodzinne fortuny na głupoty i nowe mody, tylko po to, by się pokazać, ale przyznawał, że to rzeczywiście pewien postęp - podczas uczt śmierdzi teraz częściej dymem z fajerwerków, niż kupą niedźwiedzia na łańcuchu, a salwy śmiechu wzbudzają dykteryjki staruszka w birecie zamiast wierszyków karła w czapce z dzwoneczkami. Ale siadać starał się raczej w pewnej odległości.

Tutaj jednak nic nie wybuchało ani nie śmierdziało, być może dzięki wysiłkom niziołka, któremu jakimś cudem udawało utrzymać się swojego pracodawcę po tej samej stronie rzeczywistości co resztę społeczeństwa. Niemniej, Lothar czekał na odpowiedź na pytania Axela i był gotów do szybkiej ucieczki jeśli tylko okaże się, że potrzeba jest pomoc w jakimkolwiek eksperymencie.