| Słowa Wolfsona rozbrzmiały echem w kamiennym mrocznym tunelu. Przeszywało ono niczym strzały jakiegoś pradawnego ostrza powstałego ze strachu i oczekiwania na zgubę. Potem nastała cisza, ciężka i lepka niczym mrok, który ich otaczał. Zapach bestii pobudzał pierwotne instynkty wilkołaka, zarówno chęć polowania jak i ucieczki. Był wilkiem, jednym z najbardziej oportunistycznych drapieżników na ziemi, łowców, którzy ustępowali jeno jednemu gatunkowi, a jednocześnie czył grozę ukrytą w najgłębszej części mózgu, kazała uciekać przed grozą, strachem ukrytym w ciemności, czystym, nieokiełznanym głodem.
James wyczuwał, że coś czyha w mroku, być może była to tylko sugestia, skąd mógł to wiedzieć. Nagle zobaczył na ziemi zegarek, lub coś co go bardzo przypominało. Czując nieodpartą pokusę sięgną poń, tym samym ściągnął na siebie atak monstrum. Na szęście miał wystarczająco czułe zmysły, by wyczuć poruszenie w ciemności i uskoczył znajdując się po za zasięgiem grozy z czasów nim człowiek zdobył rozum.
Gretha mogłaby napisać całkiem ciekawy i może nawet przełomowy artykuł na podstawie badań bestii, która żyła tu pod ziemią. Łeb był bezwątpienia koci, bardzo przypominał żyjące jeszcze względnie niedawno Smilodony, po za tym, że oczy były prawie całkiem zarośnięte grubymi, mięsistymi powiekami. Dwa szablaste zęby sterczały z pyska. Sylwetkę miał raczej typową dla Barbourofelisów, był krępy, zdecydowanie bardziej podobny do niedźwiedzia, i prawie tak samo wielki. Ciało miał pokryte krótką, białą sierścią. Wydał kilka klekoczących dźwięków, najwyraźniej posługiwał się echolokacją.
__________________
Myśl tysiąckrotna to tysiąckroć powtórzone kłamstwo.
Myśl jednokrotna, to niewypowiedziana prawda...
Cisza nastanie.
Awatar Rilija |