Nie wiedziała Niestanka za wiele o krześcijańskim Bogu i Synu jego. Poza tym, że poczynił ów Bóg Boską mocą owego Syna w łonie dziewicy, urodził się Chryst takimż berbeciem jako i ten tu katowany, ale jak go krzyżowali, to mężem już był nie dzieckiem. O klechach wiedziała więcej – należało chować przed nimi prosiaki a proso, bo choćby i prosiak nędzny był, a plon lichy, to się połaszczyli zawsze i brać chcieli, że jakoby należne nim.
O dzieciach wiedziała dużo więcej. W tym i to, że krzywda dziecku wyrządzona złem jest najgorszym.
- Bier bachora – wysyczała do skamieniałego Wszewłada, a jej głos nijak nie przypominał ludzkiego. Bardziej syk rozjuszonego żbika, albo dziwożony w krzach ukrytej.
W ręku dziewczyny błysnął nóż. Wiedziała, że ona oderwać przybitego już dziecka nie zdoła, opadną ją, lubo zgonią zaraz, gdy jej oddechu zbraknie. Wielki Wszewład to co innego, stratuje kmieci jak tur i w ciemność zbieży, nim się ogarną i pojmą co na nich wpadło. A ona klechą się zajmie.
Grzech to, oczywiście, na personę duchowną rękę podnieść bezbożnie. Lecz czy Chryst przypadkiem na krzyżu nie skonał za grzechy ludów wszelakich, w tym i za malutką duszę Niestanki? Może i nie utrzyma katabasa długo, ale dość, by dać Wszewładowi potrzebne chwile. A z ostrzem na gardle inaczej się gada.
- Nuże – popędziła wielkoluda. Dała krok w bok i… zniknęła. Stała tam jeszcze przed momentem, a nagle jej nie było. Gdy wytężył Wszewład wzrok, mógł dostrzec małą, ciemną figurkę, sunącą bezszelestnie krawędzią zarośli w stronę klechy. Pojawiała się i znikała, jakby się cienie do niej kleiły, jakby las okrywał jej postać płaszczem utkanym z zieloności i mroku, zakrywając przed ludzkimi oczyma.