Od kiedy Luna zniknęła, nic się nie wydarzyło. Mijały kolejne sekundy, przyspieszona niziołka powinna już dotrzeć do posągu. Hałas od strony bitwy był naprawdę głośny, czy magiczne dźwięki wywołane przez niziołkę mogły się przez to w ogóle przebić? Były więzień nie czekał, wybierając drugą drogę. Bez słowa opuścił ich towarzystwo i wszedł na mury, niemal przy ziemi przemieszczając się tamtędy w stronę bramy. Coś poruszyło się wyżej na wieży, ledwo słyszalne przy tym całym hałasie.
Tymczasem wyrocznia chwytała się wszystkiego czego mogła w próbie rozdzielenia kuli i orków. Schowana za posągiem splotła zaklęcie, pewnie chwytając kulę swoją magiczną dłonią. Plan podziałał połowicznie - udało się jej bowiem wyrwać przedmiot z łapy zaskoczonego osobnika i pokierować w swoją stronę, ale wrogowie wcale nie dopatrywali się w tym boskiej interwencji. Biorąc pod uwagę, że przewodził nimi jakiś wielki mag, do czarów również byli przyzwyczajeni. Zamiast uciekać, zjednoczyli się.
I jak jeden mąż, próbowali złapać uciekającą, doskonale widoczną w ciemności kulę.