| Akcja nabierała tempa z sekundy na sekundę. Efekt zaskoczenia zadziałał i choć już minął jednak i tak te kilka chwil przewagi wiele im dało. Pułapka się zatrzasnęła i uruchomiła.
Walka, chaos, krzyki rannych, dzikie rżenie koni, tryskająca krew... To był jego żywioł. Żywioł drowa, mrocznego elfa, mieszkańca Podmroku, czarnej owcy wyklętej przez jego własny lud.
Choć być może postronnemu obserwatorowi mogłoby się wydawać, że drow stracił chwilową przewagę zaskoczenia i znalazł się w bezpośrednim zagrożeniu dwóch oskrzydlających go żołnierzy. Jednak postronny obserwator nie mógł wiedzieć, że dwóch to stanowczo za mało dla możliwości bojowych mrocznego elfa i to oni obaj i razem wzięci byli w zagrożeniu. W śmiertelnym zagrożeniu.
Draugdin był tancerzem śmierci bardzo trudnym do zabicia. Jego zdolności bojowe dziwnym sposobem rosły w tempie geometrycznym wprost proporcjonalnie do ilości przeciwników. Dziś miał dobry humor więc postanowił dać im szanse na zweryfikowanie pomysłu czy dwóch na jednego to na pewno wystarczająca przewaga i powolnym wystudiowanym ruchem dobył drugi sejmitar. Niestety nawet tak wyraźne ostrzeżenie nie wystarczyło pewnym swej przewagi żołdakom.
Uważny obserwator zarejestrowałby przelotny przelotny uśmiech na ustach drowa tak perfidny, że mleko w kankach zważyło by się w kilka sekund. Błysnęły i zaśpiewały ostrza obu sejmitarów. Draugdin rozpoczął swój taniec śmierci. Jego ruchy były płynne, precyzyjnie zabójcze i nieziemsko szybkie. Gdy mroczny elf się zatrzymał wiedział, że jedyne co powinien usłyszeć z tyłu za plecami to odgłos upadających ciał lub nawet toczących się odciętych głów.
__________________
There can be only One Draugdin!
We're fools to make war on our brothers in arms. |