lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

sante · 25-06-2007, 21:33

Clorid Armaniac

Nie zdarzyłaś się nawet dobrze przymknąć oczu, gdy w wejściu pojawił się młodzieniec. Trzymał w ręku list. Skłonił się uniżenie, oddał papier i odszedł, w wyraźnym pośpiechu. Służąca widząc twoje zmęczenie, pozwoliła sobie na otwarcie listu i przystąpiła do czytania jego zawartości.

„Droga Clorid Armaniac. Niestety, ale dzisiejszej nocy kolacja się nie odbędzie. Wierz mi, że byłaby to niezmierna przyjemność kosztować bożych darów w twoim towarzystwie. Mam nadzieję, że namiot jest wystarczająco dobrym miejscem, by Twoja osoba przez ta noc w nim przebywała. Powodem odwołania wspólnej kolacji jest zbliżająca się bitwa. Bitwa rozegra się jutro o brzasku słońca, dlatego jako głównodowodzący musze być wypoczęty. Jednakże by Pani to zrekompensować, chciałbym zaprosić do obejrzenia tego jakże mało znanemu kobiecie tego widowiska. Pani towarzystwo niezmiernie umili mi czas, podczas tej brutalnej, ale jakże koniecznej zagładzie bezbożników. Będziemy mieli okazję pogawędzić, skosztować dobrego wina, jak i obejrzeć to wielkie widowisko. Będzie miała Pani okazję do oceny moich poczynań i oddaniu Francji, a jak mniemam, ojciec będzie wielce rad informacji z pierwszej ręki.

Z szacunkiem
Książe d'Enghien”

List był przesiąknięty wyjątkowo delikatnym perfumem. Niewątpliwie ten sam którego używał książę. Nie pozostawało już nic innego jak czekać na jutrzejszy poranek. Noc minęła spokojnie. Jednak z pierwszym słońcem, ruch w obozie znacznie wzrósł co też obudziło twoją osobę. Służka powiadomiła, że przed namiotem czeka posłaniec księcia, który zabierze twoją osobę na miejsce. Miejscem tym miało być lekkie wzniesienie z którego padał widok na całą polanę, gdzie miała rozegrać się bitwa.

Arianne de Lenfent

Namiot był prawdziwym magazynem. W kufrach znajdowało się mnóstwo broni. Rapiery, szpady, lewaki, wszelkiego rodzaju lewaki. Proch szczelnie zamknięty w skrzyniach, czekał tylko na iskrę do działania. Zaopatrzyłaś się szybko w nową broń. Woreczki z spora ilością prochu i pocisków w jednej chwili wypełniły twoje kieszenie. Dwie krótkie bronie palne przymocowałaś do pasa. Znalazło się też i miejsce na lewak, dobry sztylet do parowana i zadawania ciosów podczas pojedynku zawsze się przyda. Teraz pozostawało wybrać, mocny rapier lub szybką szpadę. Ledwo dokonałaś wyboru, gdy usłyszałaś czyjeś głosy. Instynkt złodzieja podpowiedział ci, że dobrym rozwiązaniem jest jednak ukrycie się, niż czekanie na bieg wydarzeń. Schowałaś się za skrzyniami, gdy troje mężczyzn weszło do środka. Jeden starszy, jeden młodzieniec i jeden z wąsem. Tego ostatniego, gdzieś już widziałaś. Umundurowanie francuskie, lecz język nie ten. Gdy wchodzili mówili jeszcze po francusku, ale już na miejscu przeszli w hiszpański. Mówili cicho, ale byłaś wystarczająco blisko by ich usłyszeć. Hiszpański jako dość popularny język w Europie był i tobie dobrze znany. Nie szło tylko rozróżnić, kto co mówi.
- Wysadzamy?
- Nie dziś, jutro.
- Na co czekamy?
- Jeśli dziś wysadzimy, będą mieli czas na zmiany w planach.
- Co z złotem?
- Nie bierzemy.
- Alatriste! Co ty mówisz?! – wyrwało się głośniej starszemu mężczyźnie. Alatrsite, było to imię najwyraźniej człowieka z wąsem.
- To że wiemy, gdzie przechowują pieniądze na żołd, nie oznacza, że je wydostaniemy.
- Zaraz po sabotażu zrobi się zamieszanie, my będziemy mieli czas. Pamiętaj, ze te pieniądze, mogą przyczynić się do zwycięstwa Hiszpanii.
- Pogadamy o tym jutro z rana, zobaczy się co czas przyniesie.

Trzech mężczyzn wyszło z namiotu. Teraz przypomniałaś sobie, skąd pamiętasz tego Alatrsite. Oprowadzał on jakąś nowo przybyłą arystokratkę po obozie.

Elena von Brunsen

Przybył Francois.
- Możemy wypocząć w jednym z namiotów. Nie ma tam wprawdzie wygód, ale jakieś oficerskie łóżka powinny się znaleźć.
Noc minęła spokojnie. Dopiero o wschodzie słońca, ruch w obozie zbudził wszystkich. Poranna toaleta jak na takie warunki przebiegła dość zadowalająco. Aby rozruszać trochę kości udałaś się na spacer. Obóz wyludnił się znacznie. Większość żołnierzy wyruszyła już na pozycje. Bitwa miała rozegrać się niebawem. Ci co pozostali, formowali szyki i oczekiwali na przydział prochu i amunicji. Przyglądając się temu widowisku, w pewnym momencie wpadł na ciebie młody chłopak. Był wyraźnie roztargniony i zdenerwowany.
- Przepraszam. – pomaga ci wstać z ziemi, niestety suknia wyglądała fatalnie, cała ubabrana w ziemi – przepraszam najmocniej, ale spieszy mi się.
Chłopak oddalił się szybkim tempem w stronę namiotów-magazynów.

Francois de Vendome

Książe przyjął list i dostrzegłszy pieczęć, natychmiast go otworzył. Po krótkiej chwili spojrzał z nad listu na ciebie. – A więc to ty jesteś ten słynny Francois. Jak mniemam, niewiele wiesz co tu się dzieje, ale chcę byś wiedział jedno. Twoja sprawa jest mi wielce bliska i mam nadzieję, że pomożesz mi jak i panu Vaubanowi w naszych celach. Co do noclegu to dostaniecie miejsce w namiocie dla oficerów, tam mamy łóżka. Nie jest to szczyt wygody, ale lepsze to niż spanie na gołej ziemi jak reszta wojska. – książę odłożył list na komodę – Chciałbym zjednać sobie twoją przyjaźń, dlatego tez powierzam ci dowództwo na jednym z pułków. Poprowadzisz ich jutro do bitwy, przeciw wrogom Francji. Mam nadzieję, że przyjmiesz ten zaszczyt. Tymczasem udaj się na spoczynek, bo jutro czeka nas męcząca męska gra. Nie musisz odpowiadać dziś czy przyjmujesz honory dowodzenia w mojej armii.. przepraszam, miałem na myśli, dowodzenie w armii Francji. – książę zawołał jednego z wartowników, który wskazał ci namiot. Tam też udałeś się na spoczynek. O poranku przybył jeden z żołnierzy z pytaniem czy chcesz przejąć dowództwo nad pułkiem i udać się z nim na miejsce bitwy.

25-06-2007, 21:33	#54
sante Reputacja: 1	Clorid Armaniac Nie zdarzyłaś się nawet dobrze przymknąć oczu, gdy w wejściu pojawił się młodzieniec. Trzymał w ręku list. Skłonił się uniżenie, oddał papier i odszedł, w wyraźnym pośpiechu. Służąca widząc twoje zmęczenie, pozwoliła sobie na otwarcie listu i przystąpiła do czytania jego zawartości. „Droga Clorid Armaniac. Niestety, ale dzisiejszej nocy kolacja się nie odbędzie. Wierz mi, że byłaby to niezmierna przyjemność kosztować bożych darów w twoim towarzystwie. Mam nadzieję, że namiot jest wystarczająco dobrym miejscem, by Twoja osoba przez ta noc w nim przebywała. Powodem odwołania wspólnej kolacji jest zbliżająca się bitwa. Bitwa rozegra się jutro o brzasku słońca, dlatego jako głównodowodzący musze być wypoczęty. Jednakże by Pani to zrekompensować, chciałbym zaprosić do obejrzenia tego jakże mało znanemu kobiecie tego widowiska. Pani towarzystwo niezmiernie umili mi czas, podczas tej brutalnej, ale jakże koniecznej zagładzie bezbożników. Będziemy mieli okazję pogawędzić, skosztować dobrego wina, jak i obejrzeć to wielkie widowisko. Będzie miała Pani okazję do oceny moich poczynań i oddaniu Francji, a jak mniemam, ojciec będzie wielce rad informacji z pierwszej ręki. Z szacunkiem Książe d'Enghien” List był przesiąknięty wyjątkowo delikatnym perfumem. Niewątpliwie ten sam którego używał książę. Nie pozostawało już nic innego jak czekać na jutrzejszy poranek. Noc minęła spokojnie. Jednak z pierwszym słońcem, ruch w obozie znacznie wzrósł co też obudziło twoją osobę. Służka powiadomiła, że przed namiotem czeka posłaniec księcia, który zabierze twoją osobę na miejsce. Miejscem tym miało być lekkie wzniesienie z którego padał widok na całą polanę, gdzie miała rozegrać się bitwa. Arianne de Lenfent Namiot był prawdziwym magazynem. W kufrach znajdowało się mnóstwo broni. Rapiery, szpady, lewaki, wszelkiego rodzaju lewaki. Proch szczelnie zamknięty w skrzyniach, czekał tylko na iskrę do działania. Zaopatrzyłaś się szybko w nową broń. Woreczki z spora ilością prochu i pocisków w jednej chwili wypełniły twoje kieszenie. Dwie krótkie bronie palne przymocowałaś do pasa. Znalazło się też i miejsce na lewak, dobry sztylet do parowana i zadawania ciosów podczas pojedynku zawsze się przyda. Teraz pozostawało wybrać, mocny rapier lub szybką szpadę. Ledwo dokonałaś wyboru, gdy usłyszałaś czyjeś głosy. Instynkt złodzieja podpowiedział ci, że dobrym rozwiązaniem jest jednak ukrycie się, niż czekanie na bieg wydarzeń. Schowałaś się za skrzyniami, gdy troje mężczyzn weszło do środka. Jeden starszy, jeden młodzieniec i jeden z wąsem. Tego ostatniego, gdzieś już widziałaś. Umundurowanie francuskie, lecz język nie ten. Gdy wchodzili mówili jeszcze po francusku, ale już na miejscu przeszli w hiszpański. Mówili cicho, ale byłaś wystarczająco blisko by ich usłyszeć. Hiszpański jako dość popularny język w Europie był i tobie dobrze znany. Nie szło tylko rozróżnić, kto co mówi. - Wysadzamy? - Nie dziś, jutro. - Na co czekamy? - Jeśli dziś wysadzimy, będą mieli czas na zmiany w planach. - Co z złotem? - Nie bierzemy. - Alatriste! Co ty mówisz?! – wyrwało się głośniej starszemu mężczyźnie. Alatrsite, było to imię najwyraźniej człowieka z wąsem. - To że wiemy, gdzie przechowują pieniądze na żołd, nie oznacza, że je wydostaniemy. - Zaraz po sabotażu zrobi się zamieszanie, my będziemy mieli czas. Pamiętaj, ze te pieniądze, mogą przyczynić się do zwycięstwa Hiszpanii. - Pogadamy o tym jutro z rana, zobaczy się co czas przyniesie. Trzech mężczyzn wyszło z namiotu. Teraz przypomniałaś sobie, skąd pamiętasz tego Alatrsite. Oprowadzał on jakąś nowo przybyłą arystokratkę po obozie. Elena von Brunsen Przybył Francois. - Możemy wypocząć w jednym z namiotów. Nie ma tam wprawdzie wygód, ale jakieś oficerskie łóżka powinny się znaleźć. Noc minęła spokojnie. Dopiero o wschodzie słońca, ruch w obozie zbudził wszystkich. Poranna toaleta jak na takie warunki przebiegła dość zadowalająco. Aby rozruszać trochę kości udałaś się na spacer. Obóz wyludnił się znacznie. Większość żołnierzy wyruszyła już na pozycje. Bitwa miała rozegrać się niebawem. Ci co pozostali, formowali szyki i oczekiwali na przydział prochu i amunicji. Przyglądając się temu widowisku, w pewnym momencie wpadł na ciebie młody chłopak. Był wyraźnie roztargniony i zdenerwowany. - Przepraszam. – pomaga ci wstać z ziemi, niestety suknia wyglądała fatalnie, cała ubabrana w ziemi – przepraszam najmocniej, ale spieszy mi się. Chłopak oddalił się szybkim tempem w stronę namiotów-magazynów. Francois de Vendome Książe przyjął list i dostrzegłszy pieczęć, natychmiast go otworzył. Po krótkiej chwili spojrzał z nad listu na ciebie. – A więc to ty jesteś ten słynny Francois. Jak mniemam, niewiele wiesz co tu się dzieje, ale chcę byś wiedział jedno. Twoja sprawa jest mi wielce bliska i mam nadzieję, że pomożesz mi jak i panu Vaubanowi w naszych celach. Co do noclegu to dostaniecie miejsce w namiocie dla oficerów, tam mamy łóżka. Nie jest to szczyt wygody, ale lepsze to niż spanie na gołej ziemi jak reszta wojska. – książę odłożył list na komodę – Chciałbym zjednać sobie twoją przyjaźń, dlatego tez powierzam ci dowództwo na jednym z pułków. Poprowadzisz ich jutro do bitwy, przeciw wrogom Francji. Mam nadzieję, że przyjmiesz ten zaszczyt. Tymczasem udaj się na spoczynek, bo jutro czeka nas męcząca męska gra. Nie musisz odpowiadać dziś czy przyjmujesz honory dowodzenia w mojej armii.. przepraszam, miałem na myśli, dowodzenie w armii Francji. – książę zawołał jednego z wartowników, który wskazał ci namiot. Tam też udałeś się na spoczynek. O poranku przybył jeden z żołnierzy z pytaniem czy chcesz przejąć dowództwo nad pułkiem i udać się z nim na miejsce bitwy. __________________ "War. War never changes" by Ron Perlman "Fallout"