- Co? Gdzie? Co tu tak cuchnie? - Bardak wszedł do chaty jako ostatni i głośno węszył, czując charakterystyczny piżmowy zapach wymieszany z odorem mokrego futra. Stojący przed nim i przewyższający go wzrostem ludzie zasłaniali to, co działo się na przeciwnym końcu izby.

Wkrótce stało się jasne, dlaczego wszyscy stanęli jak wryci. Gdy Bretończyk i Kislevita ruszyli naprzód Gurazsson dostrzegł podłużne łby i wystające zęby szczuropodobnych istot.
- Thagorraki! - W tym jednym słowie w khazalid była zawarta pogarda i nienawiść żywionych do skavenów przez pokolenia krasnoludów. Wielu dzielnych synów Grungniego straciło życie od zdradzieckich i często zatrutych ostrzy tych kreatur.

- Zostawcie mi chociaż jednego! - Warknął i pognał do przodu. Ściskany w rękach i noszący ślady intensywnego użytkowania dwuręczny topór miał dostać dzisiaj nową porcję krwi wrogów krasnoludzkiej rasy.