Ludo jeszcze przed świtem, obudzony przez jednego z towarzyszy, zebrał się ostrożnie i zostawił Puszka zawiniętego w koc. Kołodziej lubił spać i w takiej chwili zazdrościł kociakowi, z drugiej strony od paru godzin nic już nie jadł. Sen nie jest tu żadnym usprawiedliwieniem. Na całe szczęście w spiżarni znalazł kaszę i trochę marchewki. Dorzucił jeszcze drobno pokrojona cebulę i wszyscy będą zaraz szczęśliwi, łącznie z kotem, który też swoją porcję dostanie. Ale na tym nie poprzestał. Łowca wampirów, chciał żeby ten dzień był trochę weselszy. Wyjął więc bladosza Marienburgskiego, tak po butelce dla każdego. Niby zwykłe piwo, ale w tych okolicznościach nikt nie powinien narzekać. Przy okazji luźniej się w plecaku zrobi, a i może atmosfera będzie przyjemniejsza.

Przyjemny poranek, dobra do drogi pogoda i ogólnie mówiąc dzień mijał pomyślnie. Droga była na tyle spokojna, że niziołek mógł co jakiś czas drzemać. Od rekompensata za konieczność szybkiego wstawiania. W końcu jednak rozłożyli się z obozowiskiem. Szybko się rozłożyli, rozpalili ogień, ba nawet zjedli ciepłą strawę, gdy konie zaczęły rżeć, a kot prychać.
Ludo skoczył na równe nogi, chwycił kuszę i zrobił parę kroków w bok. Te wilki mu się nie podobały, nie powinny atakować tak dużej grupy, nie bały się ognia. Nie kryły się i nie skradały. To nie było polowanie, tylko bezmyślny atak.
Łowca wampirów tym razem nie zwlekał i nie wahał się. Posyłał bełty w kolejne bestie. Pocisk za pociskiem za każdym razem celując w te stwory, które chciały kogoś zajść z boku, lub rzucić się w stronę wierzchowców. Bez koni i kuców byli by zgubieni.
- Wciórności! kolejny zmrok, kolejny stwory. Co za przeklęte ziemie!