Na śmierć towarzysza Enki niemal nie zwróciła uwagi; przemknęło to gdzieś jej na granicy pola widzenia, gdy skręcała za róg meczetu, pomijając słowa Cedmona, by poszukać jakiegoś otworu prowadzącego do wnętrza. Nie pozwoliła sobie na rozpamiętywanie za długo tego, czego była świadkiem - na opłakiwanie towarzysza czas przyjdzie później, kiedy martwy wilkołak nie będzie już w stanie zagrozić więcej każdemu z pozostałych przy życiu towarzyszy.

Kolorowe szkło pękło szybko pod uderzeniem grotem strzały; łowczyni liczyła po cichu, że w ogólnym zamieszaniu dźwięk łamanego okna nie przebije się do uszu demonicznego wilka. Spojrzała przez dziurę do wnętrza, rękami krzesząc iskry na naoliwioną szmatkę oplatającą promień strzały. Spodziewała się, że wnętrze meczetu będzie ciemne, dlatego pierwszym strzałem zamierzała trochę oświetlić sobie przestrzeń i "oznaczyć" wilkołaka, by nie zginął jej w rozległym wnętrzu.

Nie wystrzeliła jednak od razu; przez główne drzwi zaraz mieli wparować wojownicy, którzy na pewno wezmą na siebie uwagę bestii; łowczyni śledziła ich ruch, czekając aż skoczy na nich potwór, by mieć w miarę czysty strzał w plecy wilkołaka.