Jeśli nie ma tutaj niczego innego ukrytego, to myślę, że powinniśmy sprawdzić najpierw korytarz pierwszy na lewo od wejścia. - Rzekł ognistobrody krasnolud i mógłby równie dodać "ten w którym zaraz zniknie Myszołów", gdyż niziołek, jak każe szamańska tradycja nie tłumaczył się nikomu ze swoich działań. Zresztą, w plemieniu nikt szamana nie pyta o powody, wszyscy wiedzą o tym, że szamani nie należą tylko do ich świata lecz również do świata duchowego i służą tak samo plemieniu jak i duchom.

W tej chwili Myszołów wiedział doskonale, że powinien ostrożnie zbadać korytarz którym właśnie szedł. Czuł silną ciekawość kiedy tylko patrzył w tamtym kierunku i wiedział, że w ten sposób wzywają go duchy. Był w końcu szamanem więc naturalnie znał język duchów, język pragnień, przeczuć i wizji. Nie miał więc wątpliwości, że ciekawość która odczuwał była zaproszeniem, inna sprawa, że nie znał duchów tego miejsca i nie miał z nimi paktów, nie wygrał od nich przysług ani nie znał ich upodobań, mogło się więc skończyć różnie, stąd właśnie wzmożona ostrożność Myszołowa.

Nim jeszcze wybrał się na swój zwiad, spojrzał przelotnie na więźniów. Współczuł im, ale nie miał zamiaru robić nic dla nich, zwłaszcza marnować cennych zasobów jego ple... "Drużyny", szybko poprawił się w myślach. Więźniowie, kiedy już pozostali ich uwolnią, będą musieli sobie dać radę sami. Takie były twarde prawa tego świata, jeśli ktoś był za słaby by żyć, musiał umrzeć, prędzej czy później, a głupotą było by pozwolić by pociągnął ze sobą jeszcze kogoś w objęcia śmierci. Tak właśnie rozmyślał podażając cichutko w mrok.